ถึงตอนนนี้ แฟนทีมอื่นๆที่ไม่ใช่ Liverpool คงคิด(บางคนคงแช่ง) ว่า ถ้า หงส์วืดไม่ได้แชมป์ปีนี้ เหล่า The Kop ที่ออกตัวแรงกันตลอดในช่วงท้ายฤดูกาล จะหงายเงิ่บ อกหักรักพังทลายกันขนาดไหน ต้องเอาอะไรเดินคลุมหัวออกจากบ้านกันดี ปี๊บมันอาจจะหนาไม่พอ...

    โดยส่วนตัว ผมเฉยๆมาก ไม่โม้ตอนนี้ จะโม้ตอนไหน ยิ่งอั้นๆไว้ เกิดไม่ได้แชมป์จริงๆ ก็อดโม้กันพอดี ส่วนจะหงายเงิ่บรึเปล่า ขอบอกว่า เฉยๆมาก เพราะ แฟนหงส์ส่วนใหญ่ที่เกิดทันฤดูกาล 88-89 คงเข้าใจกันดี
    
    นั่งดูการถ่ายทอดสดนัดสุดท้ายของฤดูกาลระหว่างจ่าฝูงว่าที่แชมป์ Liverpool และ Arsenal รองจ่าฝูงที่ตามอยู่ 2 แต้ม
หงส์ไม่ต้องชนะ หรือแม้แต่เสมอ เพียงไม่แพ้เกิน 2 ลูก หงส์ก็จะได้แชมป์ในทันที เกมนี้ หงส์เล่นกันอย่างกดดัน หงส์โดนนำก่อน 1 ลูก แต่พยายามรักษาสกอร์นี้จนเข้าช่วงต่อเวลา Liverpool ได้ลูกมาบุกในนาทีสุดท้าย และทุกคนคิดว่านั่นคือ การปิดเกมที่เบ็ดเสร็จ....
อนิจา เหลือเวลาอีกไม่ถึงครึ่งนาที Arsenal ตัดบอลได้บอลกลับไปบุก โยนบอลไปข้างหน้ากับความหวังสุดท้าย ผมนั่งกอดหมอนแน่นอยู่มุมห้อง ตามองจอทีวีที่อยู่อีกมุมหนึ่ง ปากก็กัดมุมหมอนด้วยความกดดัน ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก จนวินาทีที่ Micheal Tomas ส่งบอลเข้าซุกก้นตาข่าย!!!
   
   ขวัญบินหายไปจากกาย.... ผมตาค้าง น้ำตาเริ่มเอ่อล้นจนจอทีวีพร่าพราง แขนค่อยๆคลายน้ำหนักที่กอดรัดหมอนแน่นอยู่ เหมือนหมอนนั้นเป็นร่างไร้วิญญาณของคนรักที่เพิ่งจากไป ปล่อยเธอลงที่ตัก เธอตายไปแล้วจริงๆ...... หงส์แดงแพ้ 0-2 ในบ้าน วืดตำแหน่งแชมป์ในนัดสุดท้ายในบ้าน มองจอทีวีจนจบการถ่ายทอด น้ำตาไหลคอตกฟุบหน้าไปกับหมอนที่รัก

   คนทุกคนคงเคยอกหัก ก็จะรู้ว่า ถ้าคุณอกหักครั้งแรกอย่างแรงแล้ว การอกหักครั้งต่อๆมา ก็เหมือนการเป็นแผลถลอกบางๆที่ผิวนี่เอง วันจันทร์ก็หาย วันจันทร์ก็ลืม
   ด้วยความรู้สึกที่มีในตอนนี้ จึงไม่เกรงกลัวอะไรเลย ที่จะพูดว่า หงส์จะเป็นแชมป์ปีนี้! ไม่กลัวเงิ่บ ไม่กลัวช้ำ หัวใจนี้ด้านชามานานแล้ว บอกไว้เลย!