เขมชาติมักจะบอกเกนหลงอยู่เสมอว่า ขอบคุณที่อยู่เคียงข้าง ขอบคุณที่เห็นคุณค่าไม่ทิ้งเค้าไปไหน
มักจะบอกว่าจะไม่แลกเกนหลงกับใคร เพราะ เกนหลงดีที่สุด ควรค่าที่จะได้รับน้ำใจจากเค้าที่สุด
เราคิดว่าเขมชาติคิดว่า ... ตัวเองก็คงจะ "รัก" เกนหลงได้ไม่ยาก รีบเร่งที่จะเข้าสู่ความสัมพันธ์ระดับแฟน
ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้าจะเจอสุริยงก็ยังเฉย ๆ ถือว่าเกนหลงเป็นเพื่อนสนิทที่สุด จึงคิดว่านอกจากความชอบ
และชื่นชมอันเป็นที่มาของคำพูดข้างต้นแล้ว ยังเป็นการ "หนี" อะไรซักอย่าง

ตอนแรกที่ขอเกนเป็นแฟน เกนหลงก็บอกว่า ไม่รู้สิเหมือนไปไม่ถึงใจเขม ขอให้รอซักหน่อย แต่พอวดีเข้ามา
เขมก็หวานมาก หวานฉับพลัน หวานกับเกนหลงแต่มันเป็นความหวานที่แลดูพยายามมากกว่าเป็นธรรมชาติ
ซึ่งเกนหลงไม่ทันจะสังเกตจุดนี้ เกิดตกลงคบหากัน คือความหวานทุกครั้งมันมักจะแฝงไปด้วยอะไรบางอย่าง
ส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องวดีอยากประชดเค้า คือแค่นี้ก็รู้แล้วว่าใครที่สำคัญ

นัดกับเกนหลงก็ลืมนัด ไปกับเกนหลงพอเห็นวดีก็เดินตาม หวานกับเกนหลงตาก็แอบมองวดีว่ารู้สึกยังไง
ของที่เกนหลงให้เค้กเอยอะไรเอย เคยเก็บไหมล่ะ เห็นความสำคัญรึเปล่า ไม่นะ คือได้มาแล้วก็วางเลย
แล้วไงต่อ ก็ไปคิดเรื่องวดีต่อ คือมันทำไปโดยสัญชาตญาณแต่ในระบบความคิดก็บอกตัวเองไปว่าเลือก
เกนหลง เพราะ คนนี้ดีกับเรา มีคุณสมบัติดีทุกอย่าง ไม่ทิ้งเรา ไม่ทำเราเจ็บ

กับวดี ครีเอททุกอย่าง ที่จะได้อยู่ใกล้ ที่จะได้เห็นวดีแสดงอารมณ์ มันเป็นส่วนที่เขมควบคุมไม่ได้ sensitive
และ active กับเรื่องวดีมาก ๆ เหมือนกับว่าถ้าวดีจะเจ็บหรือจะเป็นยังไงก็ต้องเป็นไปด้วยมือของเขมคนเดียว
คนอื่นไม่มีสิทธิ เรื่องความชอบหรือพอใจก็เหมือนกัน ทนไม่ได้เลยถ้าใครจะมาทำให้วดีพอใจ เก็บข้อมูลทุกอย่าง
ลงทุนมาก ขนาดทำตัวเองเจ็บตัวก็ยังเอา แล้วก็บอกตัวเองว่าเป็นส่วนหนึ่งของแผน คือมันไม่ต้องลงทุนขนาดนี้
คนเกลียดกันแค้นกัน เอาเข้าจริงมันก็ไม่มีโมเมนต์ขนาดนี้ อันนี้มันอยากส่วนตัวแล้ว

ดังนั้นถามว่า"รักไหม ?" เราว่าเกนหลงคืออุดมคติที่เขมคิดว่าควรจะรัก ส่วนวดีคือของจริงที่คิดว่าไม่ควรรักแล้วแต่ก็รัก