เรื่องมันมีอยู่ว่า....

อีกทริปที่เพิ่งผ่านเส้นด้ายบางๆแห่งชีวิตมา ไม่พ้นเป็นทริปกับแฟนไปบริจาคของให้เด็กที่สันป่าเกี๊ยะ ดอยแม่ตะมานจ.เชียงใหม่ ค่ะ

วันนึงเกิดนึกขึ้นมาว่า ทำไมเวลาเราเดินทางไปท่องเที่ยว ทำไมเราไม่ทำอะไรที่มันมีคุณค่า แบ่งความสุขให้คนอื่นเท่าที่กำลังเราจะพอมีให้ได้ล่ะ เที่ยวเฉยๆมันก็สนุกเพียงแค่เรา อยู่ดีๆก็นึกถึงชื่อสันป่าเกี๊ยะขึ้นมา

วันหยุดเลยบุกไปสำเพ็งซื้อกระเป๋า เครื่องเขียนเพื่อจะเอาไปให้เด็กดอยที่สันป่าเกี๊ยะ หอบมาแทบตายคนเดียวยี่สิบโลได้ ขึ้นรถเมล์ ต่อ mrt เดิน แท๊กซี่ ครบเลย แขนลากร่างพังค่ะวันนั้น

วันนั้นไม่ได้จองรถกะไปเช่าdtracker250แบบที่ชอบ แต่มันไม่มี.....กริ๊ดดดดดดด มองไปมาเหลือไรกันมั่ง
ninja 300 & ER6N ไม่เคยขี่รถ naked มาก่อนในชีวิต ชอบแต่โมตาร์ด อ่ะ.....เอาก็ได้ ลองดู ทำได้สิน่าเรา.........

ขี่ไปตอนแรกสองคนสามโมงเย็นเพิ่งอยู่ปั๊มน้ำมันแถวๆแม่ริม oh my goshhhh แฟนลืมกล้องไว้ร้านเช่ารถค่าาาา
โอเคงั้น...
เราแยกกันตรงนี้ เราขอไปก่อนเรากลัวขึ้นไปถึงไม่มันพระอาทิตย์ตกดิน คือกลัวเว้ยยยย ให้เราขี่ขึ้นเขา21กม.ตอนมืดๆคงตกเขาตายค่ะ แฟนก็ขับกลับไปเอากล้องที่ลืมไว้ที่ร้านเช่ารถในเมือง ส่วนเราลุยเดี่ยวไปดอยแม่ตะมานระยะทางจากเชียงใหม่ไปประมาณ50โลได้มั้ง แล้วก็ต้องขี่ในเขาอีก21กม.ให้ถึง สถานีเกษตรที่สูงสันป่าเกี๊ยะ ก่อนตะวันจะตกดิน แล้วเรามีสิทธิ์อาจตกลงในเหวลึกที่โค้ง36องศาลิปดาใต้ได้ เนื่องจากไม่เคยไปมาก่อน รถninjaก็เพิ่งจะเคยขี่ แต่หาข้อมูลมาแล้วคร่าวๆว่าทางมันโหดทีเดียวเชียว จะไปไหนก็หาข้อมูลก่อนไปนะคะ จะได้พอเตรียมตัวเตรียมใจไปให้เหมาะสมกับการเดินทาง การขี่nakedนี่ปวดตูดมากจริงๆค่ะเมื่อยสุดๆ ไปถึงตีนดอยประมาณเกือบสี่โมงเย็น

ตอนนั้นคิดอย่างเดียวว่า.....ขอให้ขึ้นไปอย่างปลอดภัยเถอะ สิ่งศักดิ์สิทธิ์โปรดคุ้มครองลูกด้วยเถิด ขี่ไปเรื่อยๆ ถนนหนทางทางนี่ใครเคยไปน่าจะรู้ดี ลูกรัง หินลอยหลากหลายไซส์ ร่องน้ำ กรวด ทราย ครบค่ะ มาวัดใจกันเถอะ มาวัดใจกันเถอะ

แล้วขี่ ninja300 มานี่นะ!!!! เจริญพร เอ้า..เรามาทำความดี บีทำได้ ทำได้ทำได้ ไม่มีดอกยาง ก็ต้องได้แล้วเว้ยยยยย สุดๆจริงนี่ขี่รถมีคลัชครั้งที่สี่นะเฟ้ยยยยย ถอยก็ไม่ได้ ลุยขึ้นไปก่อนตะวันตกดินเท่านั้นตอนนี้ไม่คิดไรแล้ว.............เอาชีวิตให้รอดเท่านั้นอีสาว



บางช่วงนี่ถึงกับสั่น....สั่นหงึกๆๆ ทางน่ากลัวจริงๆ ชันสุดๆ ลื่นสุดๆ โหดสุดๆ  คิดว่าเรามาทำความดีๆเอาเว้ยๆๆๆๆ หนูทำด้ายยยยย บรึ๊นนนนนนนน บางช่วงนี่ ต้องอัดสู้กึ้กๆๆ ลุยหินไปเล้ย สงสารรถไม่ได้เหมาะกับทางแบบนี้สักนิด หนักก็หนัก ชิปหายถ้าล้มทำไงฟะ ขี่อยู่คนเดียวกลางหุบเขาไม่มีใครสัญจรเลยช่วงนั้นไม่เจอรถเลย สัญญาณโทรศัพท์ก็ไม่มีเพราะอยู่ในหุบเขาลึกที่ละติจูด130  ตาคอยมองตลอดว่ากี่โมงแล้ว อีกกี่กิโลจะถึงสถานีเกษตรที่พักในคืนนี้สักที