ยินเสียงใครร่ำร่ายระบายบอก
น้ำตาออกรินรื้นสะอื้นไหล
ว่าคิดถึงหนึ่งน้องเจ้าของใจ
ที่เคยได้เคียงชิดสนิทเนา

ยามลมไหวไผ่เบียด กอเสียดสี
ดั่งดนตรีแผ่วเพลินจากเนินเขา
เสียงแทรกโสตเลาะเรียงเพียงเบาเบา
เหมือนตอกย้ำความเหงาที่เข้าคลุม

พี่รู้ไหมมีคนเศร้าเฝ้าแอบจ้อง
เมียงเมียงมองร้อนใจดั่งไฟสุม
อยากช่วยคลายความเหงาที่เร้ารุม
ให้ชื่นชุ่มกลุ้มกลายสลายลง

แม้นพี่นี้มิหมายเคียงใกล้ชิด
ไม่สักนิดคิดครวญชวนลุ่มหลง
หวังเพียงพี่ปลดเปลื้องทุกเรื่องปลง
คือประสงค์ทรวงในจากใจนวล

"สุนันท์ยา"