สวัสดีค่ะทุกคนที่เข้ามาอ่าน ที่เราเขียนเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่อเล่าเรื่องราวและความรู้สึกที่เกิดขึ้นจริงของเราเองนะคะ
บางทีเราก็รู้สึกว่าเราอยากจะระบายออกมา แต่บางครั้งเพื่อนเราก็ยุ่งเกินกว่าที่จะมารับฟัง เรื่องราวดราม่าของเราและเพื่อนเราก็ต่างมีทางที่ต้องไปต่อค่ะ เพราะเรื่องมันเกิดตอนที่เราใกล้จะเรียนจบป.ตรีกันค่ะ เราคิดว่าถ้าเราไปร้องไห้ ไประบายกับเพื่อน เรื่องของเราอาจจะไปรบกวนเพื่อนได้ค่ะ(แต่เพื่อนๆในกลุ่มรู้เรื่องทั้งหมดนะคะ เพียงแต่เราเศร้านานค่ะ ไม่คิดว่าจะมาเจอเรื่องแบบนี้เลย )จะไปคร่ำครวญก็รู้ว่าเพื่อนก็คงจะรำคาญ แต่จะให้เราไม่พูดถึงมันเลยก็เป็นไปไม่ได้ค่ะ เราอึดอัด เราอยากระบายค่ะ บอกตรงๆ การเล่าครั้งนี้ก็อาจจะเหมือนเป็นการย้อนระลึกถึง(แต่ที่จริงก็ระลึกถึงอยู่ทุกวันค่ะ) เป็นการระบายออกทางหนึ่งค่ะ แล้วก็อาจจะเป็นการบอกตัวเองว่าให้พอด้วยมั้งคะ เพราะพอนึกๆดูมันมีหลายๆอย่างที่คอยสะกิดเรา แต่เรามองข้ามไป เราคิดอย่างนั้น บวกกับว่างด้วยค่ะ
*ไม่คิดเลยว่าต้องมาตั้งกระทู้แบบนี้เขินจัง เราอาจเล่าแบบงงๆบ้างต้องขอโทษนะคะ เราขอเล่าแบบยาวๆนะคะ อยากย้อนความหลังด้วยในตัว เราจะเล่าตั้งแต่เราเจอกับเค้าได้ยังไงเลยนะคะ เพราะเราชอบตอนนั้นมากค่ะ น่ารักดี
**ถ้าบังเอิญเค้ามาอ่านเจอก็ดีค่ะ เค้าจะได้รู้ว่าเรารู้สึกยังไง เพราะบางทีที่เราทำเป็นว่าไม่เป็นไรเเต่ที่จริงเราร้องไห้อยู่ตลอด
เรื่องมันเริ่มจากว่า เราเข้าไปฝึกงานที่โรงงานแห่งหนึ่งในแผนกฝ่ายบุคคลค่ะ บ้านของเราเองอยู่จังหวัดหนึ่งแต่เราไปฝึกงานอีกจังหวัดหนึ่งแต่สองจังหวัดนี้อยู่ติดกันนะคะ ที่เลือกฝึกงานที่บริษัทนี้เพราะว่าหลักๆเลยคือ มีรถรับส่งมาถึงละแวกบ้านเรา แล้วเราก็คิดไว้แล้วว่าถ้าเรียนจบจะทำงานในจังหวัดนี้แน่ๆ เลยฝึกงานที่จังหวัดนี้เพื่อจะได้มีคนรู้จักไว้บ้าง ระยะการฝึกงานประมาณสามเดือนนะคะ ฝึกผ่านไปสองเดือนก็มีอยู่วันหนึ่ง โทรศัพท์ทั้งหมดในโรงงานใช้ไม่ได้เลย เหมือนเค้าซ่อมระบบหรืออะไรสักอย่าง วันนั้นเองแผนกเรามีการจัดอบรมเกี่ยวกับความปลอดภัยให้กับพนักงานค่ะ แบ่งเป็นรอบเช้าและรอบบ่าย แต่เพราะว่ารอบเช้ามีคนมาลงชื่อเข้าอบรมในระบบแค่เพียงคนเดียว แผนกเราก็เลยจะยกเลิกการอบรมช่วงเช้าไปค่ะ พี่ที่ดูแลเราเลยวานให้เราไปนั่งรอที่ห้องอบรมเผื่อว่ามีคนมาเข้าฟังอบรมจะได้แจ้งเค้าให้มาใหม่ในตอนบ่าย (คือตึกแผนกเรา กับตึกที่เป็นห้องฝึกอบรมเนี่ย ไกลกันนะคะ เดินประมาณ 5 นาทีได้) เราก็ไปนั่งรอเลยค่ะ เปิดแอร์ เปิดเพลงนั่งอยู่คนเดียวสบายเลย ฮ่าๆ แล้วทีนี้พี่ที่ลงชื่อว่าจะเข้าอบรมน่ะค่ะ เค้าก็มาถึง เราก็แจ้งเค้าไปว่า มาใหม่นะ ช่วงบ่าย แล้วเราก็โทรหาพี่เลี้ยงเราว่า คนที่ลงชื่อน่ะมาแล้วนะ เราบอกเค้าไปแล้วด้วย ให้เรากลับไปที่แผนกเลยไหม พี่เค้าก็ให้เราอยู่อีกสักพักนึง เผื่อมีคนอื่นๆมาอีก เราก็รอไป อีกแปบนึงจริงๆค่ะ (อันนี้ขอบรรยายตามความรู้สึกเลยนะคะ) อยู่ๆก็มีผู้ชายประมาณ 10 คนเดินเข้ามาค่ะ 555 แล้วเรานั่งรอตรงที่ลงชื่อ ติดประตูพอดีเล้ยย เราตกใจมากอ่ะ แบบเห้ยหนูอยู่คนเดียวนะ มาพร้อมกันงี้ ทำไรไม่ถูกเลย แล้วมีคนนึงที่เราชอบมองเค้าอยู่เข้ามากับกลุ่มนี้ด้วยเลยยิ่งเขินใหญ่เลย (เป็นชะนีติดมโนค่ะ) แต่งงไปแวบเดียวเท่านั้นค่ะพอได้สตินะก็บอกเค้าไปว่ามาใหม่ตอนบ่ายนะ เค้าก็ยืนคุยๆกันแบบ “เห้ยแพลนที่วางไว้ว่าจะทำตอนบ่ายเอาไง” “ โห่ กะจะมานอนเลยนะเนี้ย” อะไรอีกเยอะแยะ ที่ผู้ชายเค้าชอบบ่นๆกันน่ะค่ะ นึกแล้วขำดี เราก็เลย เอางี้เดี๋ยวหนูโทรหาพี่เลี้ยงหนูให้นะพี่ คุยกันเอาเอง แล้วที่นี้คือ เราก็โทรหาพี่เลี้ยงเรา แล้วพี่เค้าบอกยื่นโทรศัพท์ให้พี่คุยกับฝ่ายนั้นที เราก็ค่ะๆพี่ แล้วคิดดูยืนมองเราเป็นสิบ เราก็แบบ (-/////-) ในใจคือ ให้ใครคุยดีแว้ สรุปเรายื่นให้พี่ผู้ชายคนนึง ซึ่งเราบอกตรงๆเลยนะว่า พี่คนเนี้ยเค้ายืนอยู่ใกล้ๆคนที่เราแอบๆมองค่ะ เรด้าและขาเรามันเลยพุ่งไปทางนั้น ฮ่าๆๆๆ แต่จะยื่นให้คนที่เราแอบมองๆเค้าอยู่มันก็ไม่ใช่เรื่องป้ะ โจ่งแจ้งเกินไป๊ แล้วอีกอย่างคนที่เราชอบแอบๆมองเค้าเนี้ย ยังดูเด็กๆอยู่ค่ะ น่าจะอายุเท่าเรา(มารู้ทีหลังคืออายุเท่ากัน) พี่เค้าก็รับโทรศัพท์เราไปคุยๆๆๆ แต่ระหว่างนั้นเอง เรื่องทั้งหมดก็เริ่มขึ้นค่ะ
เริ่มจากว่าพี่ๆผู้ชายที่เหลือเค้าก็เริ่มพูดอะไรกันสักอย่าง เดี๋ยวคนนี้ก็พูด เดี๋ยวอีกคนก็เหมือนโห่ๆเบาๆ ตอนแรกเราไม่ได้ตั้งใจฟัง เรามัวแต่โฟกัสตรงพี่ที่คุยโทรศัพท์ แต่เสียงมันเริ่มชัดขึ้น เริ่มจากว่า “เห้ย ชอบเค้าอยู่นี่ ” “เค้าอยู่นี่แล้วไง ขอเบอร์เลยๆ” “เห้ยไรวะ บอกให้เพื่อน รีบเคลียงานเร็วๆ อยากมาเจอน้องฝึกงานไม่ใช่หรอ น้องเค้าก็อยู่นี่แล้วไง” ประมาณนี้ค่ะ เป็นไงคะ เขินไหมไม่ต้องเดา แล้วยิ่งกว่านั้นคือ พี่ๆพวกนั้น เค้าแซวคนที่เราชอบแอบมองค่ะ!!! (ต่อไปจะขอเรียกว่า บอม นะคะ) เราก็เห้ยไรว้า บอม เค้ามองเราอยู่ด้วยหรอนี่ What!!!?คือแบบเจอกันไม่บ่อยเลยนะ เหมือนเค้าจะเป็นช่างค่ะ ส่วนเราฝึกส่วนออฟฟิส ตอนนั้นเจอกันไม่ถึงห้าครั้งเลยค่ะ เจอก็แบบเดินผ่านๆ คุยแซวๆกันครั้งหนึ่งตอนช่วงงานสงกรานต์ที่โรงงานจัดน่ะค่ะ คือเค้าปั่นจักรยานอยู่ท้ายขบวนเล่นน้ำ แล้วเราก็อยู่หลังกว่าเค้าอีก เดินตามพี่ๆในแผนกไม่ทัน นั่นอยู่หน้าขบวนเลย เราก็เดินไปใกล้ๆเค้าแล้วถามว่าไปด้วยได้ป้ะ? เค้าก็ยิ้ม(เห้ยย ดัดฟันด้วย ก้อททท!!!!น่ารักไปน้า) บอมก็บอกมาเลย ซ้อนดิ่(น่าจะพูดประมาณนี้นะคะ) เราก็บอก เห้ย ล้อเล่น ตัวหนักจะตายไม่ไหวหรอก เราไม่แน่ใจว่าเค้าบอกให้เราลองซ้อนดูรึป่าวนะคะ ไม่แน่ใจ เรารู้แค่ว่า เรายิ้มแล้วเดินๆๆๆหนีไปแค่นั้นเอง แง้ เป็นพวกทำไรไม่ถูกแล้วจะหนี แย่เน้อะ นั่นแหละค่ะ คือการพูดคุยครั้งแรกและครั้งเดียวของเรา
มาต่อที่เหตุการณ์ในห้องประชุมนะคะ พอเรารู้ว่าทั้งหมดนั้นคือแซวบอมกับเรา เราก็หันไปมองบอมค่ะ คือยืนใกล้ๆกันสามคนนะคะ เรา พี่ที่คุยโทรศัพท์ แล้วก็บอม บอมมองเรา แล้วเดินหนีเลยค่ะ เดินไปหลบค่ะ ใช้คำว่าหลบค่ะ แบบเอาเพื่อนบังตัวเองน่ะค่ะ เรานะทั้งฮาทั้งเขิน โอ๊ยย จะน่ารักไปแล้วน้า เพื่อนๆเค้าก็แบบเดินหนี เค้าก็เดินไปแอบอีก เรานะทำตัวไม่ถูกเลย ตัวคนเดียว ดีนะพี่ที่คุยโทรศัพท์ยังคุยไม่จบ เลยยืนอยู่ข้างพี่เค้าเนี่ยแหละ แต่! อ้าว คุยจบแล้ว พี่เค้าก็บอกเพื่อนว่าค่อยมาใหม่นะบ่าย เค้าก็ทยอยๆเดินออกจากห้องไปกันรวมถึงบอมด้วย เดินออกไปแล้ว เหลืออีกแค่สองสามคนที่กำลังจะเดินออกไป เราก็เลยแกล้งพูดว่า อ้าว ไม่ขอแล้วหรอ (นั่น แอบอ่อยสิ่นะ ชะนี) พี่คนนึงได้ยินเลยวิ่งไปตามบอมค่ะ บอมก็บอกไม่ได้เอาโทรศัพท์มา พี่คนนึงก็ให้ยืม บอมก็เดินมา ยื่นโทรศัพท์ให้เรา เราก็รับมา กดๆๆๆเบอร์ให้ไป บอกถามชื่อเรา เราบอกชื่อ พี(สมมตินะคะ) เราถามแล้วพี่ชื่อไรคะ บอมบอกชื่อบอม ไม่ต้องเรียกพี่ก็ได้ น่าจะอายุเท่ากัน นั่นแหละ แล้วเค้าก็ไป เราก็ปิดห้องแล้วก็เดินกลับแผนกค่ะ ในใจนี่แบบเห้ย แกรๆ เค้ามองชั้นด้วยหรอ (คุยคนเดียว) บ้า! เจอกันแค่ไม่กี่ครั้งเอง โอ๊ยเขินสุด ตอนบ่ายชั้นจะทำตัวยังไง ตอนบ่ายชั้นจะต้องสวย! เดินยิ้มไปตลอดทาง สลับกับทำหน้ามุ่ย คิดว่าจะทำไงดี 5555 กลับมาคิดแล้วขำสุด ชะนีมโนสุดๆ
พอตอนบ่ายมาถึงนะคะ เราก็นั่งที่เดิมค่ะติดประตูเลย โต๊ะลงทำเบียน เธอเปิดมาถึง ต้องเจอชั้น!!! บ้าไปอีก พอถึงเวลานั้นจริงๆมาแล้ว วิ่งเลยค่ะ เราวิ่งหนีค่ะ ลุกจากโต๊ะแล้ววิ่งไปหาพี่เลี้ยงค่ะ บอก พี่คะ พี่ไปนั่งโต๊ะลงทะเบียนได้ไหมคะ เดี๋ยวหนูถ่ายรูปให้ (นั่น แอบมีสาระนะจ้ะ) พี่เค้าก็ตกใจ แล้วก็งงๆ เพราะอยู่ๆเราก็พุ่งตัวไปหาเค้าแบบหน้าตื่นๆ555 แล้วพี่ก็ไปนั่งที่โต๊ะ เราก็แอ้บๆไปถ่ายรูปค่ะ ฮ่าๆๆๆ กล้องอยู่กับชั้น ชั้นจะถ่ายใครเท่าไรก็ได้ (เพลียตัวเอง ==,) ก็ได้รูปบอมนั่งคุกเข่า เขียนชื่ออยู่ที่โต๊ะ(บอมตัวสูงค่ะ สเป๊กเลย) แล้วระหว่างอบรมเราก็มีหน้าที่ถ่ายรูปค่ะ แน่นอน! กล้องอยู่กับชั้น ชั้นจะถ่ายใครเท่าไรก็ได้ ก็เนียนๆถ่ายทั้งห้อง ถ่ายบรรยากาศ ถ่ายเฉพาะเป็นกลุ่มๆ เน้นนู่นนี่บ้าง ตามสมควร5555 โฉ่งฉ่างมากไม่ได้ค่ะ ครั้งแรกที่เดินเนียนๆไปถ่ายกลุ่มนั้นนะคะ (น่าจะมากกว่า 12 คนนะคะ) เค้าก็แซวไรสักอย่างในกลุ่มเค้าน่ะค่ะ แล้วก็ขำกัน ทุกคนในห้องอบรมหันมามองค่ะ เรานี่แบบเกรงใจพี่ที่อบรมเลย กลับมานั่งเงียบๆอยู่ข้างหลัง พอถึงช่วงเสร็จการอบรม ทุกคนต้องส่งแบบทดสอบค่ะ เราก็ยืนเก็บอยู่ตรงหน้าทางออก ทุกคนก็ส่งๆให้เรา บางคนก็ฝากเพื่อนส่ง พอกลุ่มบอมใกล้ๆมาถึงนะคะ พี่คนนึงในกลุ่มก็แบบเห้ยมาๆ ส่งที่ ผม เดี๋ยวผมยื่นให้น้องฝึกงานเอง (ซึ่งจริงๆแล้วพี่เค้าจะแกล้งบอมค่ะ) บอมก็แบบอย่าดิ่พี่ แล้วก็แย่งแผ่นของตัวเองกลับมา เพื่อที่จะยื่นให้เราเองกับมือน่ะค่ะ โดยแกล้งอยู่สองรอบก็ดึงกลับมาได้ แล้วก็ยื่นให้เรา เรานี่แบบขำมาก เค้าน่ารักมากจริงๆค่ะ
พอคืนนั้นนะคะ เรานี่แบบตั้งหน้าตั้งตารอโทรศัพท์เลย สามทุ่มกว่าละไม่โทรมาซะที เราก็คิดว่า อ้าว นี่เรามโนไปจริงๆด้วย ถอดใจละ สักพักบอมก็โทรมาค่ะ ตื่นเต้นมาก แต่ต้องทำเสียงเป็นปกติ (คือต้องบอกก่อนนะคะ ว่าเราเองก็แอบมองบอมอยู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่ค่อยเจอกัน เพราะเราทำส่วนออฟฟิส บอมทำอยู่ในโรงงาน คือเราเองจะมีสเป๊กที่แน่ชัดของเราเองเลยค่ะ ว่าอย่างแรกต้องสูงเพราะเราสูง 168 และชอบใส่ส้นสูง แล้วก็ต้องทำงานแล้วค่ะ เพราะเราคิดว่าคนทำงานแล้วจะมีความเป็นผู้ใหญ่พอสมควร คือเราค่อนข้างดื้อน่ะค่ะ คิดว่าเค้าจะต้องปราบเราอยู่ หลักๆก็มีแค่นี้ค่ะ ที่เหลือคือความเข้ากันได้ ซึ่งต้องอาศัยการคุยกัน ) ก็คุยๆกันนู่นนี่นั่น แล้วบอมกถามว่ารู้ไหม เราเจอกันกี่ครั้ง เราก็นึกๆแล้วก็ตอบไปค่ะ บอมบอกกว่าผิด เจอกัน…(4หรือ5 เราลืม)..ครั้ง บอมบอกว่าเห็นเราตั้งแต่วันแรกที่เราเริ่มฝึกงาน แล้วก็ตอนที่เรายืนจัดบอร์ดอยู่กับพี่ๆ แล้วก็ตอนงานสงกรานต์ แล้วก็วันนี้ที่ห้องอบรม (จำได้ลางๆว่ามีอีกครั้งแต่เราลืม เราเคยคิดจะถามบอมอีกรอบนะคะ ตอนเจอกัน แต่วันนั้นก็ไม่มาถึง) ทั้งเราและบอมต่างชวนกันคุยค่ะ หลังจากนั้นบอมก็บอกให้มาเจอกันก่อนเข้างานค่ะ คือรถจะมาถึงโรงงานประมาณ 7.30 น.นะคะ ให้มาเจอกันที่โรงอาหารแล้วแปดโมงค่อยแยกกัน เราก็ตกลง เพราะเราเหลือเวลาแค่ประมาณอาทิตย์เดียวค่ะ จะฝึกงานเสร็จแล้ว(3 เดือนค่ะ)
เเชร์เรื่องราวเเละความรู้สึกที่ต้องเลิกกับเเฟน เพื่อให้เค้ากลับไปเเต่งงานกับเเฟนเก่าค่ะ
บางทีเราก็รู้สึกว่าเราอยากจะระบายออกมา แต่บางครั้งเพื่อนเราก็ยุ่งเกินกว่าที่จะมารับฟัง เรื่องราวดราม่าของเราและเพื่อนเราก็ต่างมีทางที่ต้องไปต่อค่ะ เพราะเรื่องมันเกิดตอนที่เราใกล้จะเรียนจบป.ตรีกันค่ะ เราคิดว่าถ้าเราไปร้องไห้ ไประบายกับเพื่อน เรื่องของเราอาจจะไปรบกวนเพื่อนได้ค่ะ(แต่เพื่อนๆในกลุ่มรู้เรื่องทั้งหมดนะคะ เพียงแต่เราเศร้านานค่ะ ไม่คิดว่าจะมาเจอเรื่องแบบนี้เลย )จะไปคร่ำครวญก็รู้ว่าเพื่อนก็คงจะรำคาญ แต่จะให้เราไม่พูดถึงมันเลยก็เป็นไปไม่ได้ค่ะ เราอึดอัด เราอยากระบายค่ะ บอกตรงๆ การเล่าครั้งนี้ก็อาจจะเหมือนเป็นการย้อนระลึกถึง(แต่ที่จริงก็ระลึกถึงอยู่ทุกวันค่ะ) เป็นการระบายออกทางหนึ่งค่ะ แล้วก็อาจจะเป็นการบอกตัวเองว่าให้พอด้วยมั้งคะ เพราะพอนึกๆดูมันมีหลายๆอย่างที่คอยสะกิดเรา แต่เรามองข้ามไป เราคิดอย่างนั้น บวกกับว่างด้วยค่ะ
*ไม่คิดเลยว่าต้องมาตั้งกระทู้แบบนี้เขินจัง เราอาจเล่าแบบงงๆบ้างต้องขอโทษนะคะ เราขอเล่าแบบยาวๆนะคะ อยากย้อนความหลังด้วยในตัว เราจะเล่าตั้งแต่เราเจอกับเค้าได้ยังไงเลยนะคะ เพราะเราชอบตอนนั้นมากค่ะ น่ารักดี
**ถ้าบังเอิญเค้ามาอ่านเจอก็ดีค่ะ เค้าจะได้รู้ว่าเรารู้สึกยังไง เพราะบางทีที่เราทำเป็นว่าไม่เป็นไรเเต่ที่จริงเราร้องไห้อยู่ตลอด
เรื่องมันเริ่มจากว่า เราเข้าไปฝึกงานที่โรงงานแห่งหนึ่งในแผนกฝ่ายบุคคลค่ะ บ้านของเราเองอยู่จังหวัดหนึ่งแต่เราไปฝึกงานอีกจังหวัดหนึ่งแต่สองจังหวัดนี้อยู่ติดกันนะคะ ที่เลือกฝึกงานที่บริษัทนี้เพราะว่าหลักๆเลยคือ มีรถรับส่งมาถึงละแวกบ้านเรา แล้วเราก็คิดไว้แล้วว่าถ้าเรียนจบจะทำงานในจังหวัดนี้แน่ๆ เลยฝึกงานที่จังหวัดนี้เพื่อจะได้มีคนรู้จักไว้บ้าง ระยะการฝึกงานประมาณสามเดือนนะคะ ฝึกผ่านไปสองเดือนก็มีอยู่วันหนึ่ง โทรศัพท์ทั้งหมดในโรงงานใช้ไม่ได้เลย เหมือนเค้าซ่อมระบบหรืออะไรสักอย่าง วันนั้นเองแผนกเรามีการจัดอบรมเกี่ยวกับความปลอดภัยให้กับพนักงานค่ะ แบ่งเป็นรอบเช้าและรอบบ่าย แต่เพราะว่ารอบเช้ามีคนมาลงชื่อเข้าอบรมในระบบแค่เพียงคนเดียว แผนกเราก็เลยจะยกเลิกการอบรมช่วงเช้าไปค่ะ พี่ที่ดูแลเราเลยวานให้เราไปนั่งรอที่ห้องอบรมเผื่อว่ามีคนมาเข้าฟังอบรมจะได้แจ้งเค้าให้มาใหม่ในตอนบ่าย (คือตึกแผนกเรา กับตึกที่เป็นห้องฝึกอบรมเนี่ย ไกลกันนะคะ เดินประมาณ 5 นาทีได้) เราก็ไปนั่งรอเลยค่ะ เปิดแอร์ เปิดเพลงนั่งอยู่คนเดียวสบายเลย ฮ่าๆ แล้วทีนี้พี่ที่ลงชื่อว่าจะเข้าอบรมน่ะค่ะ เค้าก็มาถึง เราก็แจ้งเค้าไปว่า มาใหม่นะ ช่วงบ่าย แล้วเราก็โทรหาพี่เลี้ยงเราว่า คนที่ลงชื่อน่ะมาแล้วนะ เราบอกเค้าไปแล้วด้วย ให้เรากลับไปที่แผนกเลยไหม พี่เค้าก็ให้เราอยู่อีกสักพักนึง เผื่อมีคนอื่นๆมาอีก เราก็รอไป อีกแปบนึงจริงๆค่ะ (อันนี้ขอบรรยายตามความรู้สึกเลยนะคะ) อยู่ๆก็มีผู้ชายประมาณ 10 คนเดินเข้ามาค่ะ 555 แล้วเรานั่งรอตรงที่ลงชื่อ ติดประตูพอดีเล้ยย เราตกใจมากอ่ะ แบบเห้ยหนูอยู่คนเดียวนะ มาพร้อมกันงี้ ทำไรไม่ถูกเลย แล้วมีคนนึงที่เราชอบมองเค้าอยู่เข้ามากับกลุ่มนี้ด้วยเลยยิ่งเขินใหญ่เลย (เป็นชะนีติดมโนค่ะ) แต่งงไปแวบเดียวเท่านั้นค่ะพอได้สตินะก็บอกเค้าไปว่ามาใหม่ตอนบ่ายนะ เค้าก็ยืนคุยๆกันแบบ “เห้ยแพลนที่วางไว้ว่าจะทำตอนบ่ายเอาไง” “ โห่ กะจะมานอนเลยนะเนี้ย” อะไรอีกเยอะแยะ ที่ผู้ชายเค้าชอบบ่นๆกันน่ะค่ะ นึกแล้วขำดี เราก็เลย เอางี้เดี๋ยวหนูโทรหาพี่เลี้ยงหนูให้นะพี่ คุยกันเอาเอง แล้วที่นี้คือ เราก็โทรหาพี่เลี้ยงเรา แล้วพี่เค้าบอกยื่นโทรศัพท์ให้พี่คุยกับฝ่ายนั้นที เราก็ค่ะๆพี่ แล้วคิดดูยืนมองเราเป็นสิบ เราก็แบบ (-/////-) ในใจคือ ให้ใครคุยดีแว้ สรุปเรายื่นให้พี่ผู้ชายคนนึง ซึ่งเราบอกตรงๆเลยนะว่า พี่คนเนี้ยเค้ายืนอยู่ใกล้ๆคนที่เราแอบๆมองค่ะ เรด้าและขาเรามันเลยพุ่งไปทางนั้น ฮ่าๆๆๆ แต่จะยื่นให้คนที่เราแอบมองๆเค้าอยู่มันก็ไม่ใช่เรื่องป้ะ โจ่งแจ้งเกินไป๊ แล้วอีกอย่างคนที่เราชอบแอบๆมองเค้าเนี้ย ยังดูเด็กๆอยู่ค่ะ น่าจะอายุเท่าเรา(มารู้ทีหลังคืออายุเท่ากัน) พี่เค้าก็รับโทรศัพท์เราไปคุยๆๆๆ แต่ระหว่างนั้นเอง เรื่องทั้งหมดก็เริ่มขึ้นค่ะ
เริ่มจากว่าพี่ๆผู้ชายที่เหลือเค้าก็เริ่มพูดอะไรกันสักอย่าง เดี๋ยวคนนี้ก็พูด เดี๋ยวอีกคนก็เหมือนโห่ๆเบาๆ ตอนแรกเราไม่ได้ตั้งใจฟัง เรามัวแต่โฟกัสตรงพี่ที่คุยโทรศัพท์ แต่เสียงมันเริ่มชัดขึ้น เริ่มจากว่า “เห้ย ชอบเค้าอยู่นี่ ” “เค้าอยู่นี่แล้วไง ขอเบอร์เลยๆ” “เห้ยไรวะ บอกให้เพื่อน รีบเคลียงานเร็วๆ อยากมาเจอน้องฝึกงานไม่ใช่หรอ น้องเค้าก็อยู่นี่แล้วไง” ประมาณนี้ค่ะ เป็นไงคะ เขินไหมไม่ต้องเดา แล้วยิ่งกว่านั้นคือ พี่ๆพวกนั้น เค้าแซวคนที่เราชอบแอบมองค่ะ!!! (ต่อไปจะขอเรียกว่า บอม นะคะ) เราก็เห้ยไรว้า บอม เค้ามองเราอยู่ด้วยหรอนี่ What!!!?คือแบบเจอกันไม่บ่อยเลยนะ เหมือนเค้าจะเป็นช่างค่ะ ส่วนเราฝึกส่วนออฟฟิส ตอนนั้นเจอกันไม่ถึงห้าครั้งเลยค่ะ เจอก็แบบเดินผ่านๆ คุยแซวๆกันครั้งหนึ่งตอนช่วงงานสงกรานต์ที่โรงงานจัดน่ะค่ะ คือเค้าปั่นจักรยานอยู่ท้ายขบวนเล่นน้ำ แล้วเราก็อยู่หลังกว่าเค้าอีก เดินตามพี่ๆในแผนกไม่ทัน นั่นอยู่หน้าขบวนเลย เราก็เดินไปใกล้ๆเค้าแล้วถามว่าไปด้วยได้ป้ะ? เค้าก็ยิ้ม(เห้ยย ดัดฟันด้วย ก้อททท!!!!น่ารักไปน้า) บอมก็บอกมาเลย ซ้อนดิ่(น่าจะพูดประมาณนี้นะคะ) เราก็บอก เห้ย ล้อเล่น ตัวหนักจะตายไม่ไหวหรอก เราไม่แน่ใจว่าเค้าบอกให้เราลองซ้อนดูรึป่าวนะคะ ไม่แน่ใจ เรารู้แค่ว่า เรายิ้มแล้วเดินๆๆๆหนีไปแค่นั้นเอง แง้ เป็นพวกทำไรไม่ถูกแล้วจะหนี แย่เน้อะ นั่นแหละค่ะ คือการพูดคุยครั้งแรกและครั้งเดียวของเรา
มาต่อที่เหตุการณ์ในห้องประชุมนะคะ พอเรารู้ว่าทั้งหมดนั้นคือแซวบอมกับเรา เราก็หันไปมองบอมค่ะ คือยืนใกล้ๆกันสามคนนะคะ เรา พี่ที่คุยโทรศัพท์ แล้วก็บอม บอมมองเรา แล้วเดินหนีเลยค่ะ เดินไปหลบค่ะ ใช้คำว่าหลบค่ะ แบบเอาเพื่อนบังตัวเองน่ะค่ะ เรานะทั้งฮาทั้งเขิน โอ๊ยย จะน่ารักไปแล้วน้า เพื่อนๆเค้าก็แบบเดินหนี เค้าก็เดินไปแอบอีก เรานะทำตัวไม่ถูกเลย ตัวคนเดียว ดีนะพี่ที่คุยโทรศัพท์ยังคุยไม่จบ เลยยืนอยู่ข้างพี่เค้าเนี่ยแหละ แต่! อ้าว คุยจบแล้ว พี่เค้าก็บอกเพื่อนว่าค่อยมาใหม่นะบ่าย เค้าก็ทยอยๆเดินออกจากห้องไปกันรวมถึงบอมด้วย เดินออกไปแล้ว เหลืออีกแค่สองสามคนที่กำลังจะเดินออกไป เราก็เลยแกล้งพูดว่า อ้าว ไม่ขอแล้วหรอ (นั่น แอบอ่อยสิ่นะ ชะนี) พี่คนนึงได้ยินเลยวิ่งไปตามบอมค่ะ บอมก็บอกไม่ได้เอาโทรศัพท์มา พี่คนนึงก็ให้ยืม บอมก็เดินมา ยื่นโทรศัพท์ให้เรา เราก็รับมา กดๆๆๆเบอร์ให้ไป บอกถามชื่อเรา เราบอกชื่อ พี(สมมตินะคะ) เราถามแล้วพี่ชื่อไรคะ บอมบอกชื่อบอม ไม่ต้องเรียกพี่ก็ได้ น่าจะอายุเท่ากัน นั่นแหละ แล้วเค้าก็ไป เราก็ปิดห้องแล้วก็เดินกลับแผนกค่ะ ในใจนี่แบบเห้ย แกรๆ เค้ามองชั้นด้วยหรอ (คุยคนเดียว) บ้า! เจอกันแค่ไม่กี่ครั้งเอง โอ๊ยเขินสุด ตอนบ่ายชั้นจะทำตัวยังไง ตอนบ่ายชั้นจะต้องสวย! เดินยิ้มไปตลอดทาง สลับกับทำหน้ามุ่ย คิดว่าจะทำไงดี 5555 กลับมาคิดแล้วขำสุด ชะนีมโนสุดๆ
พอตอนบ่ายมาถึงนะคะ เราก็นั่งที่เดิมค่ะติดประตูเลย โต๊ะลงทำเบียน เธอเปิดมาถึง ต้องเจอชั้น!!! บ้าไปอีก พอถึงเวลานั้นจริงๆมาแล้ว วิ่งเลยค่ะ เราวิ่งหนีค่ะ ลุกจากโต๊ะแล้ววิ่งไปหาพี่เลี้ยงค่ะ บอก พี่คะ พี่ไปนั่งโต๊ะลงทะเบียนได้ไหมคะ เดี๋ยวหนูถ่ายรูปให้ (นั่น แอบมีสาระนะจ้ะ) พี่เค้าก็ตกใจ แล้วก็งงๆ เพราะอยู่ๆเราก็พุ่งตัวไปหาเค้าแบบหน้าตื่นๆ555 แล้วพี่ก็ไปนั่งที่โต๊ะ เราก็แอ้บๆไปถ่ายรูปค่ะ ฮ่าๆๆๆ กล้องอยู่กับชั้น ชั้นจะถ่ายใครเท่าไรก็ได้ (เพลียตัวเอง ==,) ก็ได้รูปบอมนั่งคุกเข่า เขียนชื่ออยู่ที่โต๊ะ(บอมตัวสูงค่ะ สเป๊กเลย) แล้วระหว่างอบรมเราก็มีหน้าที่ถ่ายรูปค่ะ แน่นอน! กล้องอยู่กับชั้น ชั้นจะถ่ายใครเท่าไรก็ได้ ก็เนียนๆถ่ายทั้งห้อง ถ่ายบรรยากาศ ถ่ายเฉพาะเป็นกลุ่มๆ เน้นนู่นนี่บ้าง ตามสมควร5555 โฉ่งฉ่างมากไม่ได้ค่ะ ครั้งแรกที่เดินเนียนๆไปถ่ายกลุ่มนั้นนะคะ (น่าจะมากกว่า 12 คนนะคะ) เค้าก็แซวไรสักอย่างในกลุ่มเค้าน่ะค่ะ แล้วก็ขำกัน ทุกคนในห้องอบรมหันมามองค่ะ เรานี่แบบเกรงใจพี่ที่อบรมเลย กลับมานั่งเงียบๆอยู่ข้างหลัง พอถึงช่วงเสร็จการอบรม ทุกคนต้องส่งแบบทดสอบค่ะ เราก็ยืนเก็บอยู่ตรงหน้าทางออก ทุกคนก็ส่งๆให้เรา บางคนก็ฝากเพื่อนส่ง พอกลุ่มบอมใกล้ๆมาถึงนะคะ พี่คนนึงในกลุ่มก็แบบเห้ยมาๆ ส่งที่ ผม เดี๋ยวผมยื่นให้น้องฝึกงานเอง (ซึ่งจริงๆแล้วพี่เค้าจะแกล้งบอมค่ะ) บอมก็แบบอย่าดิ่พี่ แล้วก็แย่งแผ่นของตัวเองกลับมา เพื่อที่จะยื่นให้เราเองกับมือน่ะค่ะ โดยแกล้งอยู่สองรอบก็ดึงกลับมาได้ แล้วก็ยื่นให้เรา เรานี่แบบขำมาก เค้าน่ารักมากจริงๆค่ะ
พอคืนนั้นนะคะ เรานี่แบบตั้งหน้าตั้งตารอโทรศัพท์เลย สามทุ่มกว่าละไม่โทรมาซะที เราก็คิดว่า อ้าว นี่เรามโนไปจริงๆด้วย ถอดใจละ สักพักบอมก็โทรมาค่ะ ตื่นเต้นมาก แต่ต้องทำเสียงเป็นปกติ (คือต้องบอกก่อนนะคะ ว่าเราเองก็แอบมองบอมอยู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่ค่อยเจอกัน เพราะเราทำส่วนออฟฟิส บอมทำอยู่ในโรงงาน คือเราเองจะมีสเป๊กที่แน่ชัดของเราเองเลยค่ะ ว่าอย่างแรกต้องสูงเพราะเราสูง 168 และชอบใส่ส้นสูง แล้วก็ต้องทำงานแล้วค่ะ เพราะเราคิดว่าคนทำงานแล้วจะมีความเป็นผู้ใหญ่พอสมควร คือเราค่อนข้างดื้อน่ะค่ะ คิดว่าเค้าจะต้องปราบเราอยู่ หลักๆก็มีแค่นี้ค่ะ ที่เหลือคือความเข้ากันได้ ซึ่งต้องอาศัยการคุยกัน ) ก็คุยๆกันนู่นนี่นั่น แล้วบอมกถามว่ารู้ไหม เราเจอกันกี่ครั้ง เราก็นึกๆแล้วก็ตอบไปค่ะ บอมบอกกว่าผิด เจอกัน…(4หรือ5 เราลืม)..ครั้ง บอมบอกว่าเห็นเราตั้งแต่วันแรกที่เราเริ่มฝึกงาน แล้วก็ตอนที่เรายืนจัดบอร์ดอยู่กับพี่ๆ แล้วก็ตอนงานสงกรานต์ แล้วก็วันนี้ที่ห้องอบรม (จำได้ลางๆว่ามีอีกครั้งแต่เราลืม เราเคยคิดจะถามบอมอีกรอบนะคะ ตอนเจอกัน แต่วันนั้นก็ไม่มาถึง) ทั้งเราและบอมต่างชวนกันคุยค่ะ หลังจากนั้นบอมก็บอกให้มาเจอกันก่อนเข้างานค่ะ คือรถจะมาถึงโรงงานประมาณ 7.30 น.นะคะ ให้มาเจอกันที่โรงอาหารแล้วแปดโมงค่อยแยกกัน เราก็ตกลง เพราะเราเหลือเวลาแค่ประมาณอาทิตย์เดียวค่ะ จะฝึกงานเสร็จแล้ว(3 เดือนค่ะ)