ก่อนอื่น อยากขอบคุณ อ.ทามิกิ สำหรับการเดินทางของเคย์มะ ที่ครบรสชาติของโรแมนติกคอมเมดี้กึ่งฮาเร็ม แต่แหวกแนวด้วยความชาญฉลาดของพล็อตหลักและพล็อตย่อยที่ทำให้ลุ้นจนนั่งไม่ติดในเกือบทุกแฟล็ก

สำหรับตอนจบ... เรารู้สึกราวกับว่า The World God Only Knows เป็นของขวัญจากคนเขียนที่บรรจงห่อและหยิบยื่นให้ผู้อ่านสาว ๆ ทั้งหลาย

รู้สึกว่า เราไม่จำเป็นจะต้องน่ารักถึงจะมีคนมาชอบ ไม่จำเป็นต้องสวยเป็นดาวเด่น ไม่จำเป็นจะต้องมีพรสวรรค์ ไม่จำเป็นจะต้องเป็นนางเอกในสายตาคนอื่น

เราเป็นตัวเราก็ได้ แค่จริงใจ และพกความกล้าแสดงให้เขารู้บ้าง... บางทีเราอาจมีโอกาส

ตอนที่อ่าน ไม่ได้รู้สึกว่าเธอคนนี้ต้องเป็นนางเอกแน่ ๆ แต่พอย้อนกลับไปแล้วรู้สึกเหมือนเธอเป็นคนที่จริงใจ จริงจัง(เท่าที่คนขาดความเชื่อมั่นอย่างเธอจะอนุญาตให้ตัวเองคิดได้) เธอกล้าเป็นฝ่ายหยิบยื่นน้ำใจให้พระเอก เป็นฝ่ายทอดสะพาน ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็กลัวแทบตาย

สาว ๆ คนอื่นก็รักพระเอกอย่างจริงใจเช่นกัน แต่เรารู้สึกว่าในโลกแห่งความจริง คงมีจิฮิโระอยู่มากที่สุด คงมีคน (ทั้งชายและหญิง) ที่แอบรักอีกฝ่ายหนึ่ง แต่ไม่เห็นว่าตัวเองจะมีดีอะไร โอกาสก็เลยหลุดลอยไปต่อหน้าต่อตา

ตอนจบของ The World God Only Knows เหมือนเป็นเสียงกระซิบตอกย้ำ arc ของจิฮิโระว่า "ไม่เป็นไรนะ คุณไม่จำเป็นต้องดีเด่นไปกว่าใคร ก็สามารถเป็นตัวเอกในเรื่องราวของคุณได้"

รู้สึกอบอุ่นเหมือนได้รับของขวัญดี ๆ อีกชิ้น นี่เป็นตอนจบที่อาจเหนือความคาดหมายของใครหลาย ๆ คน แต่มันเป็นคำอวยพรจากคนเขียนถึงผู้อ่านที่อาจเป็นชีวิตใครสักคนได้เลย