สวัสดีค่ะเราชื่อแบม เรื่องยาวนิดนึงนะคะ ขอความกรุณาช่วยอ่านให้จบ และแนะนำวิธีจัดการนิสัยของคนๆนี้ด้วยค่ะ.
        เหตุเกิดขึ้นเมื่อมีญาติคนนึงย้ายโรงเรียนจากต่างจังหวัดเข้ามาเรียนที่กทม. เลยต้องให้เค้ามาอยู่บ้านเรา ญาติคนนี้ชื่อพีมค่ะ เป็นผู้หญิง อายุเท่ากับเรา กำลังจะขึ้นม.4เหมือนกัน เราเคยเจอพีมเวลาไปเยี่ยมพ่อกับแม่ของพีมที่ตจว. ถึงจะเป็นญาติกันเราก็ไม่ค่อยสนิทกับพีมเท่าไหร่ จนกระทั่งพ่อแม่ของพีมฝากพีมให้มาอยู่ที่บ้านเรา มาวันแรกก็จัดแจงที่นอนอะไรงี้ค่ะ แม่บอกว่าให้พีมมานอนห้องเรา เราก็รู้สึกไม่พอใจนิดๆเพราะต่อจากนี้จะไม่มีความเป็นส่วนตัวแล้ว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
        อยู่วันแรกก็มีปัญหาเลยค่ะ พีมชอบใช้ของๆเราโดยไม่ยอมบอกก่อน พอถามก็ไม่ยอมรับ ทั้งๆที่หลักฐานนี่ชัดเจนมาก วันนั้นพีมเอาครีมทาหน้าของเราไปใช้ ครีมตัวนี้แพงมาก เพราะแม่เราซื้อให้ เราจับได้คามือเลย วันนั้นเราอาบน้ำหลังพีม พีมเลยเค้าห้องเราเพื่อแต่งตัว แล้วพีมก็ล็อคห้อง เราอาบน้ำเสร็จเลยนั่งรอนอกห้อง แต่มันนานมากๆเราเลยเคาะห้องแล้วบอกพีมว่าเร็วๆหน่อย พอพูดเสร็จปุ้บเราได้ยินเสียงของแบบหล่นกระจายอ่ะค่ะ พอถามพีมบอกไม่มีอะไร แล้วเปิดประตูออกมา เราก็เดินเข้าไป แล้วเปิดกล่องเครื่องสำอางดู ปรากฏว่าครีมเละตามข้างกล่องหมดเลย แล้วก็อยู่เหมือนโดนลื้อ เพราะปกติเราจะจะของเรียบร้อยมากๆ เพราะเราหวงพวกคสอ.และครีมต่างๆ เราก็ได้เก็บความแค้นในใจ แล้วจากนั้นเราก็ซ่อนกล่องคสอ.ไว้ตลอดเลยค่ะ
        อยู่มาหนักเข้าพีมเริ่มใช้ของเราหนักขั้นไปอีก พีมโขมยเสื้ออในกางเกงในเราค่ะ คืออันนี้เป็นอะไรที่แค้นมากๆ ของๆเราทุกชิ้นเราหวงทุกชิ้น เสื้อผ้า ชุดชั้นใน ครีม เครื่องประดับ คือเราหวงมากๆ หวงทุกอย่างที่เป็นของเรา แต่เสื้อในนี่เราจับได้คานมมันเลยค่ะ! (ขอใช้คำหยาบ ไม่ไหวแล้วจริงๆ) วันนั้นนั่งกินข้าวอยู่ มี พ่อแม่ของเรา และก็พีม วันนั้นเรานั่งข้างพีมแล้วสายตาเหลือบไปเห็นสายเสื้อในที่ไหล่พีมค่ะ เรานี่แบบจี๊ดมากๆเพราะเสื้อในนั้นของเราแน่ๆ ตั้งแต่พีมมาอยู่พีมมีแต่เสื้อในสีขาวอ่ะค่ะ เพราะถ้าเป็นสีๆพาสเทลแบบนั้นของเราแน่ๆ เราเก็บความแค้นไว้จนกินข้าวเสร็จ จากนั้นเรากับพีมก็ขึ้นห้องนอน เราบอกพีมว่า "พีมถอดเสื้อในออกเดี๋ยวนี้ ทำไมต้องเอาของแบมไปใส่!" คือตอนนนั้นโมโหมากๆ พีมมันก็เหลือตาแล้วทำหน้าซื่อๆบอกว่า "ของพีมหรอก" เราทนไม่ไหวเลยดึงเสื้อมันขึ้นเลยค่ะ ปรากฏว่าของเราจริงๆด้วย เราเถียงจนมันยอมคืนให้ แล้วหลังจากนั้นไม่นานมันก็หน้าด้านเอาของเราไปใส่อีก คือเราเห็นตอนมันตากกางเกงในอยู่หลังบ้าน คำเดียวในใจเราเลยตอนนั้นคือ ไอสัส!!! กางเกงในเราอ่ะมันยังใส่ ตอนนั้นไม่ได้ขอคืน เพราะไม่กล้าใส่กกน.ร่วมกับมัน เกลียดมันมากๆเลยค่ะ นานวันเข้าก็แอบเอาเสื้อเราไปใส่อีก ตอนนั้นเราทะเลาะกับพีม ด่าพีมแบบแรงๆเลยค่ะ จนแม่ได้ยินแม่ถามว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร เราก็เล่าให้แม่ฟัง อยู่ดีๆพีมมันก็แทรกขึ้นว่า "เสื้อตัวนี้ของพีมจริงๆนะคะ" แม่เราก็บอกว่า "พีมคืนเสื้อแบมเดี๋ยวนี้ จะเป็นของพีมได้ไง ตัวนี้น้าเป็นคนซื้อให้แบมเอง" พีมก็เลยยอมคืน นี่ยังไม่หมดนะคะ พีมมันยังชอบแอบกินขนมเราด้วย เป็นกล่องใหญ่ๆอ่ะมันกินหมดคนเดียว ถ้ามันขอเรากินเราก็ให้อยู่แล้ว แต่แอบกินอ่ะรับไม่ได้ ต่อหน้าก็คือทำเป็นไม่กินนะคะ แต่พอไม่มีใครอยู่แอบกินประจำเลย แล้วของของตัวเองไม่เคยใช้ ใช้แต่ของคนอื่น เวลาใช้อะไรทีนี่ใช้เยอะมากๆ เหมือนตอนนั้นมีอยู่ครั้งนึงแป้งดับกลิ่นเต่าของมันหมด มันเลยมายืมของแม่เราใช้ แม่เราก็ให้ยืมแถมเพิ่งซื้อมาใหม่ด้วยยังไม่ได้ใช้เลย มันก็เอาไปใช้ตอนเช้าค่ะ พอตอนก่อนนอนแม่เราจะขอคืนเพราะจะใช้ มันยื่นแป้งขวดเปล่าให้แม่เรา โดยไม่บิกว่าหมดแล้วหรืออะไรเลย แต่ที่เจ็บใจยิ่งกว่าคือแป้งขวดเบ้อเริ่ม เพิ่งซื้อมายังไม่ได้ใช้ มันใช้หมดภายในวันเดียว แถมยื่นขวดเปล่าให้อีก วีระกรรมของมันยังมีอีกเยอะนะคะ ถ้าให้เล่า 1 ปีก็เล่าไม่หมด คือภายในหนึ่งวันมันจะสร้างสิ่งบ้าๆได้เป็นร้อยอย่าง และมันก็ยังมีเรื่องเสียมารยาทกับผู้ใหญ่อีกเยอะแยะมาก แถมยังมีเรื่องโกหกให้คนอื่นมีเรื่องกันอีก ไม่เข้าใจเลยค่ะว่าคนแบบนี้มาเกิดทำไม ทนไม่ไหวจริงๆ
        ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ.