เราขอเดานะคะ เนื่องจากฝรั่งเป็นคนคิดคำเหล่านี้ขึ้น เราจึงอธิบายในแง่ของฝรั่ง ซึ่งในความรู้สึกของคนไทยก็ไม่ค่อยแอนตี้แบรนด์ของอเมริกาอยู่แล้ว จึงเปิดใจกับอาหารแบบนี้ได้ง่ายกว่า

อาหารที่มีคุณภาพของฝรั่งคืออาหารที่มีเนื้อแป้งผักครบในหนึ่งมื้อ ถ้าประเภทผู้ดีเรื่องมากหน่อยเนื้อก็จะต้องเป็นเนื้อส่วนนั้นนี้ว่ากันไป ภาพลักษณ์ของร้านอาหารแฟรนไชน์ที่คุณกล่าวมาแต่ก่อนไม่ดีเลย เพราะใคร ๆ เค้าก็รู้กันว่าเบอร์เกอร์ใช้ขนมปังไม่มีคุณภาพ เนื้อก็ใช้เศษเนื้อบด น้ำมันทอดเฟรนฟรายก็เก่า ไก่ทอดก็เหมือนกัน เดินผ่านร้านทีกลิ่นน้ำมันเก่าหึ่ง คน (ฝรั่ง) ที่รักสุขภาพเค้าไม่กินกันเพราะมันอมน้ำมัน โดยเฉพาะคนยุโรปที่ไม่ปลื้มจังค์ฟู้ดของอเมริกา ยกเว้นเด็ก ๆ หรือวัยรุ่นที่ไม่มีตังค์เข้าร้านอาหารเป็นเรื่องเป็นราว ซึ่งลูกค้าพิซซ่าฮัทก็กลุ่มเดียวกัน (ถ้าผู้ใหญ่หรือคนมีตังค์หน่อยจะกินพิซซ่าของร้านอิตาลี่กัน)  
เราชอบกินไก่เคเอฟซีมาก ซึ่งมีแต่ลูกค้าต่างชาติโดยเฉพาะคนเอเชียและคนผิวดำ (ที่คงจะได้รับอิทธิพลวัฒนธรรมการกินจากอเมริกาเช่นกัน) อันนี้สังเกตจากประเทศอื่น ๆ ในยุโรปด้วย ซึ่งเราไม่แปลกใจเท่าไหร่เพราะคนยุโรปค่อนข้างชาตินิยมและติดจะ "ดูแคลน" อะไรที่มาจากอเมริกาอยู่แล้ว ขนาดสตาบั้คกว่าจะมาตีตลาดในเยอรมันได้ก็แทบเจ็งไปแล้วตอนเริ่มต้น

ภาพลักษณ์ร้านเหล่านี้เพิ่งจะมาดีตอนหลัง ๆ จากการเปลี่ยนอิมเมจให้ดูดีขึ้น คือเค้าก็คงรู้แหละว่าจุดอ่อนตัวเองอยู่ที่ไหน มีการโฆษณาที่ใช้นางแบบนายแบบหรือแม้แต่นักกีฬาเป็นพรีเซ็นเตอร์ หรือพยายามจะอ้างว่าอาหารเค้ามีคุณภาพนะมีการตรวจสอบงั้นงี้เพื่อกลบภาพลักษณ์เก่า ๆ ทิ้งไป ซึ่งอันนี้มันก็เป็นค่าใช้จ่ายที่มาเก็บที่คนกินนั่นแหละ ฉะนั้นอย่าแปลกใจว่าทำไมมันถึงแพง เพราะถ้าคุณหรือใครถามว่ามันเป็นจั้งค์ฟู้ดตรงไหน นั่นก็แสดงว่าเค้าทำโฆษณาประสบความสำเร็จค่ะ อิ ๆ