กระทู้นี้ไม่ใช่อะไร ระบายเฉยๆ อยากรู้ว่ามีคนเป็นอย่างผมไหม ผมเข้าใจว่าตัวผมเองเป็นคนเห็นแก่ตัว อาจเป็นเพราะเข้าใจธรรมชาติของความเป็นมนุษย์ในมุมมองแมคคานิกมากไป คือเกิดมาแล้วก็อยู่ไป แล้วก็ตายไป ไม่มีอะไรมากมาย จิตใจเป็นสิ่งที่คนเราโมเมขึ้นมาเองแล้วก็อินกันไปเอง (แม้แต่ความคิดเช่นนี้ผมก็ยังเข้าใจว่าผมอินของผมไปเอง แต่ก็ไม่ช่วยให้ดีขึ้น) ชีวิตนึงเกิดมาครั้งนึง ตายแล้วก็หมดกัน อย่าคิดมาก

ความรู้สึกผมดีใจเสียใจเหมือนคนทั่วๆไป แต่ที่รู้สึกว่าตัวเองต่างจากคนอื่นคือว่าไม่ค่อยมีความห่วงหาอาทรใครเท่าไร กับพ่อแม่พี่น้องผมก็พยายามเอาใจให้เขารู้สึกดีบ้าง แต่ไม่ได้รู้สึกอย่างที่ทำจริงๆ ยังสงสัยด้วยซ้ำไปว่าถ้าเกิดมีใครตายไป ผมจะร้องไห้บ้างไหม ถ้ามีใครเป็นอะไรขึ้นมา ผมจะร้อนรนบ้างไหม

เวลาพี่น้องเพื่อนฝูงทำกิจกรรมร่วมกัน ถ้าผมสนุกด้วยมันก็โอเค แต่บางครั้งผมก็ไม่ได้รู้สึกสนุก แต่ก็ต้องทำตัวเนียนๆไปบ้าง ไม่อยากทำลายบรรยากาศ ถ้าออสการ์มาเห็นคงให้รางวัลสาขานักแสดงสมทบยอดเยี่ยมไปแล้ว แล้วยิ่งบรรยากาศอารมณ์เศร้า ผมยิ่งไม่เก็ต เวลามีใครเป็นอะไรทำไมต้องเศร้า แต่ก็ต้องทำเป็นซึมกะเค้าบ้างให้มันกลมกลืน ไม่ต้องแสดงอะไรมาก แค่ทำตัวเงียบๆ ก็เข้าบรรยากาศแล้ว

ถามว่าอึดอัดไหมกับการแกล้งทำ ไม่เลย อันที่จริงเป็นเรื่องสนุกด้วยซ้ำ แล้วไม่ใช่ว่าผมไม่เข้าใจเพื่อนมนุษย์นะ ผมเข้าใจดีเลยล่ะ แต่มันขาดความรู้สึกร่วมมากกว่า ตรงนี้ค่อนข้างเป็นปัญหากับผมตอนเด็ก เพราะตอนเด็กผมไม่เข้าใจเพื่อนมนุษย์เลย ผลก็คือเป็นตัวสร้างปัญหาให้คนรอบข้าง กลายเป็นคนมีเพื่อนน้อย จิตตกอยู่หลายปี พอโตขึ้นก็เข้าใจโลกมากขึ้น เลยไม่มีปัญหาอะไร เข้ากับคนอื่นได้ดี ถึงจะแกล้งทำไปบ้างก็ไม่มายด์

ผมเคยคิดเล่นๆ นะ หรืออันที่จริงแล้ว ทุกคนคิดเหมือนผมหมดเลย อาการต่างๆ ที่แสดงร่วมกันบางทีก็ไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ เป็นแค่การแสดงอย่างจงใจ เออ เอ็งสนุก งั้นข้าสนุกด้วยแล้วกัน เอ็งเศร้า เออ ข้าเศร้าด้วย

เรื่องนี้ผมไม่เคยคุยกับใคร เพราะมันเป็นด้านมืดของคนทั่วไป ผมไม่อยากเผยตัวตนนี้ด้านนี้กับใครเท่าไหร่ แต่ในโลกออนไลน์แบบนี้คงไม่เป็นปัญหาเท่าไหร่ เลยอยากถามว่ามีใครเป็นแบบผมบ้างไหม

ปล. ไม่รู้จะแท็กอะไร เอาเป็นสุขภาพจิตละกัน ผมว่ามันออกแนวจิตๆ อยู่บ้าง