แฟนผมเป็นคนขี้บ่น ขี้โวยวาย ขี้งอล ขี้รำคาญ เอาแต่ใจตัวเองมากๆคับ

เธอเป็นคนที่ฉลาดมากและเห็นแก่ตัวด้วยในบางเรื่อง

เป็นคนเจ้ากี้เจ้าการทุกเรื่อง ชอบเอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ ไม่ว่าจะเรื่องอะไร คือ ต้องยอมเท่านั้น!!

ซึ่งผมคบกับเธอมาเกือบ 2 ปี ส่วนตัวผมเองก็มีข้อเสียเหมือนกันคับ แต่ที่สำคัญทุกครั้งที่ทะเลาะกันคือเธอไม่เคยยอมเลย

ผมเป็นฝ่ายยอมตลอด!! ซึ่งผมยอมเพราะผมไม่ได้ต้องการเอาชนะเธอและ ผมไม่ต้องการทะเลาะกับเธออีก ผมจึงยอม

แต่มันยิ่งทำให้เธอได้ใจ..หลังจากนั้น ไม่ว่าจะพูดคุยเรื่องอะไรที่ความเห็นไม่ตรงกับเธอ เธอจะโมโหทันที

ผมพยายามคุยกับเธอว่าเราต้องปรับเข้าหากันบ้าง เพื่อที่เราจะได้ไม่ต้องมาทะเลาะกันในเรื่องซ้ำๆเดิมๆ

แต่เธอก็ไม่เคยยอม...และบอกว่า "เธอเป็นแบบนี้..มาตั้งนานแล้ว เธอจะไม่เปลี่ยนตัวเอง" เธอบอกผมว่า ผมต้องรับในสิ่งที่ตัวเธอเป็นให้ได้

ผมก็เลยถามเธอต่อไปบ้างว่า แล้วข้อเสียของผม เธอรับได้ไหม ... เธอกลับบอกว่า เธอรับไม่ได้ในบางอย่าง เธอไม่ชอบอยากให้ผมเปลี่ยน

ผมก็บอกไปอีกว่า นั้นไง!! เธอยังอยากให้ผมเปลี่ยนในสิ่งที่เธอไม่ชอบเลย ผมเองก็เหมือนกัน อยากให้เธอเข้าใจผมบ้าง

เธอกลับบอกว่า เธอไม่สนใจ..ไม่ว่าจะยังไงเธอก็จะเป็นแบบนี้ต่อไป คนที่เปลี่ยนต้องเป็นผมไม่ใช่เธอ

พอเธอพูดแบบนี้..สิ่งแรกที่ผมคิดคือ ถ้าคบต่อยังไงก็ไปด้วยกันไม่ไหวแน่ๆ สักวันต้องเลิก.. ถ้าฝืนคบไปก็มีแต่จะแย่ไปกว่าเดิม!!

ก็ได้แต่คิดคับ..ยังทำใจเลิกไม่ได้สักที ผมก็พยายามจะยอมรับสิ่งที่เธอเป็นให้ได้ แต่มันมากขึ้นทุกวันๆ ยิ่งยอม มันก็ยิ่งมากขึ้นๆเรื่อยๆ

จนบางที ผมแอบร้องไห้คนเดียว..รู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน รู้สึกอยากจบๆไป แต่เหมือนใจยังผูกพันธ์อยู่ ซึ่งตัวแฟนผมเองเธอไม่แคร์อยู่แล้วคับ

ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน บางครั้งผมกลับเป็นฝ่ายร้องไห้ เพราะสงสารตัวเอง เธอกลับซ้ำเติมผมมากกว่าเดิม..

มันน่าเศร้าตรงที่เรา..อยากจะหนีมันไป แต่เราไปไม่ได้ ทรมานจิงๆนะคับ ทุกวันนี้ มีความทุกข์มากกว่าความสุขซะอีก

ชีวิตไม่มีความสุขเลย ทำอะไรก็ดูไม่ดีสักอย่าง...ไม่รู้จะทำไงดีคับ