พี่ๆ ในห้องนี้ตอนเรียนเคยติดเอฟ หรือว่าเคยเกรดตกร่วงระนาวกันบ้างไหม?
อารมณ์ว่าจบมาด้วยเกรดห่วยๆ (เลขนำหน้าจุดทศนิยม ไม่ใช่ 3)
ตอนที่ได้ F หรือเกรดร่วงหนักๆ มันมีผลกระทบให้ชีวิตคุณมีทัศนคติ/การกระทำที่เปลี่ยนไปจากเดิมอย่างไร?
แล้วตอนจบมาคุณเคยท้อในการหางานหรือไม่ ?
เคยคิดแอบน้อยใจคนที่มีเกรดดีๆในทรานสคริปต์กันมั่งไหม และจัดการอารมณ์นั้นยังไง?
อีกคำถามคือ ตอนนี้ทำงานอะไรกันบ้าง?

เล่าก่อนว่าที่ถามถึงเรื่องหน้าที่การงาน เพราะว่าผมเห็นหลายคน
เช่น พวกรุ่นพี่ที่เกรดไม่ค่อยดี ผมเห็นเขาจบไปก็ไปทำกิจการส่วนตัวกันแทบทั้งหมด เนื่องด้วยส่วนใหญ่พวกนี้พื้นเพเบื้องหลังมีครอบครัวคนมีเงินหรือเปิดบริษัททำธุรกิจอยู่แล้ว ไปถามเขา เขาก็บอกไม่สนเกรดเท่าไหร่ ตอนเรียนก็เน้นเอาให้ผ่านๆ ไม่ซีเรียว เพราะเขาจบมาก็ได้สานต่อกิจการของทางบ้านต่ออยู่ดี เรียนเอาวุฒิให้เป็นหน้าตาครอบครัวก็พอ...

อืม ผมคิดดูแล้ว มันก็จริงของเขานะครับ

แต่.... มันไม่ใช่สำหรับผมแน่ๆ ไอ้การที่จบมาแล้วจะมีงานของโคตรเหง้าตระกูลมารองรับ มาให้สานต่อมันไม่ใช่สำหรับผม
เพราะผมไม่ใช่ลูกเจ้าของกิจการ ผมก็คนธรรมดาๆ ที่พ่อแม่ส่งเสียให้เรียนจบป.ตรีได้ ครอบครัวก็ไม่ได้ทำกิจการอะไรใหญ่โตทั้งนั้น
ครั้นคิดจะเอาเงินมาเปิดธุรกิจกับเขาก็หยุดคิดซะ จะเอาทุนจากไหนล่ะครับ เกรงใจที่บ้านครับ
เหตุเพราะพ่อแม่ผมมีลูกเยอะครับ เงินตอนนี้ก็เอาไปลงให้น้องๆ เรียน (ผมเป็นลูกคนโตครับ)
ฉะนั้นด้วยข้อจำกัดตรงนี้ ก็เลยเป็นไฟท์บังคับว่า ผมต้องก้าวเข้าสู่วัฏจักรของมนุษย์เงินเดือน อย่างแน่นอน

แต่กระนั้น
พอเรียนจบมาแล้ว มองดูในใบผลการเรียน เห็นเกรดก็อนาถใจ ดูแล้วมันต่ำต้อยเพียงนี้ (ขนาดเจ้าของเกรดยังอนาถ แล้วบรรดาท่าน HR ที่เคารพจะยังแลเหลียวกันไหมนี่)
แต่ทว่า โชคดีอย่างนึงนะครับ ที่ผมเป็นคนที่ยอมรับความเป็นจริงได้ดีมากๆ และเข้าใจได้ว่าเกรดมันเป็นผลของการกระทำของตัวผมเอง เท่านั้น (โทษตัวเองไว้ก่อน) ...

ไหนๆ ก็ไหนๆ งั้นผมขออนุญาตเล่าเรื่องของผมไปเลยแล้วกันครับ
ตัวผมนั้น เพิ่งจบ ป.ตรี หมาดๆ จากมหาลัยของรัฐของประเทศไทย
ได้ยื่นใบสมัครงานหลายที่ แต่ยังไม่ได้มี hr ที่ไหนเรียกหรอก (สงสัยเห็นเกรด 2.5 แล้วขยำลงถังทิ้งหมดก็เป็นได้ ฮ่าๆ)

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

ตอนเรียนมหาลัย ผมติด F 1 ตัว เลยทำให้กังวลว่าจะได้งานยากกว่าคนอื่นเขา
เพราะ F นี้เป็นวิชาพื้นฐานของวิชาเอก (เรียนแก้แล้วก็ได้ D+ เกรดเลยห่วย)
แต่หลังจากนั้นก็ทำวิชาที่เป็นตัวต่อยอดของวิชาพื้นฐานได้โอเคขึ้นตามลำดับ



อีกเรื่องที่ผมจะบอกคือ ผมเพิ่งรู้ว่าเกรดนี่มีผลต่อการสมัครงานอย่างปฏิเสธไม่ได้จริงๆ

แต่ผมก็มีเรื่องนึงจะมาเล่า เผื่อมีคนที่เคยคิดเมือนกันกับผม คือ
ผมได้ไปรู้จักกับเพื่อนอีกคณะหนึ่ง เขาบอกว่าคณะเขามีวิชาเก็บเกรดเยอะพอสมควร คนก็แห่ไปลงกัน เกรดมันก็เลยดีขึ้นมาได้
เขาก็ชวนผมไปลองลงเรียนดู แต่สาขาที่ผมเรียนอยู่มันไม่มีตารางที่วันเวลาว่างตรงกับวิชานั้นเลยอดเรียน อีกอย่างผมไม่ได้สนใจวิชาพวกนั้นอยู่แล้วด้วย คิดว่าเรียนไปแล้วจะเอาไปใช้อะไร ผมขออนุฐาตไม่บอกชื่อวิชาและเนื้อหาการเรียนนะครับ เดี๋ยวจะฮากัน (เอาเป็นว่ามันเหมาะแล้วล่ะที่จะเป็นวิชาเก็บเกรด)

เพราะฉะนั้น จากการที่เพื่อนต่างคณะพูดถึงเรื่องการเก็บเกรด
ผมเลยมีความคิดว่าบางที "GPA มันใช้วัดได้เพียงแค่ ใครเก่งกว่าใครในระดับ section นั้นๆ" เท่านั้น
ไม่ควรนำมาเทียบกับคนที่เรียนต่าง section คนละสาขาวิชา (หรืออาจารย์คนละคนสอน ที่โหดกว่า กดเกรดกว่า แม้จะสอนวิชาเดียวกัน)
ดังนั้น มันก็ไม่แฟร์แล้ว แม้จะไม่ได้แตกต่างกันมาก แต่แค่เกรดมีเครื่องหมายบวก (+) ต่อท้ายนี่ก็ทำให้จุดทศนิยมขยับได้นะครับ ถ้าเลือกได้ใครๆก็อยากเรียนกับอาจารย์ที่ให้เกรดสวยๆ จริงไหมล่ะครับ บางท่านอาจคิดว่า "ก็คนเก่งเรียน ไปเรียนกับอาจารย์คนไหนมันก็รู้เรื่อง เข้าใจได้ ทำข้อสอบได้" ผมไม่ขอแก้ต่างตรงนี้ ...แต่ผมขอเสนอว่า แล้วถ้าคนเก่งๆเข้าไปอยู่ในระบบการประเมินผลที่แปลกๆ ล่ะ . . .

นี่เพียงแค่พูดถึงการเอาเกรดมาวัดแล้วชี้ว่าใครเก่งกว่าใครในระดับคณะเดียวกันนะครับ ถ้าหากจะนำไปวัดในระดับต่างคณะ ก็คงวัดไม่ได้แล้ว เพราะไม่ได้มีเกณฑ์มาตรฐาน ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเอาไปวัดกับคนที่อยู่คนละมหาวิทยาลัย ได้เกรดจากอาจารย์คนละคน ก็ยิ่งไม่รู้ว่าเทียบกันให้เที่ยงตรงกันทุก ม. ได้อย่างไร
ด้วยเหตุนี้ บางครั้งผมจึงคิดว่าบางที ชีวิตก็ไม่ค่อยยุติธรรมเท่าไหร่ ที่ผล GPA ของเราอาจจะต่ำเพราะถูกกดเกรดไว้ แต่ที่มหาลัยอื่นดีกว่า เพราะอาจารย์ใจดีกว่า ระบบการวัดผลมันโอเค ทำให้บางสถาบัน บางวิชา น.ศ.เรียนแล้วได้มดเต็มเลย, รองลงมาได้นก, ให้ต่ำสุดคือแมว แต่ไม่มีใครได้เลี้ยงหมา กล่าวคืออาจารย์ไม่ได้ให้เกรดแบบโค้งระฆังคว่ำ ที่จะคนเรียนจะต้องไปป่องตรงกลางๆ ช่วง B, C+ หรืออะไรก็แล้วแต่ ฯลฯ สรุปคือ เกรดที่เด็กแต่ละคนได้ แต่ละมหาลัย มันต่างกัน

สุดท้าย ผมเลยสงสัยอยู่ตลอดในช่วงที่กำลังหางานว่าทำไม คนไปตัดสินความเก่งความขยันในการทำงานของบุคคลโดยดูตรงที่ตัวเลข "เกรด" ซึ่งอยู่ในตอนช่วงที่เรียน (อาจเพราะเราอยู่ในยุคที่คนส่วนใหญ่ยังมองว่าผู้ได้รับเกรดเฉลี่ยสูงๆจะเป็นคนที่จะประสบความสำเร็จและเหมารวมไปถึงอนาคตการทำงานว่าคงต้องดีแน่ๆ) ... ทว่ามีผมคนนึงที่จะไม่ยอมให้เกรดเน่าๆมาทำลายอนาคตผมแน่นอนครับ

ยังไงก็ขอเป็นหนึ่งกำลังใจให้คนที่เกรดไม่สวย หรือเคยตก เคยติด F นะครับ
ผมเข้าใจความรู้สึกของท่านดี จุ๊บๆ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้จริงๆแล้ว ผมก็ไม่เคยคิดฝันว่าจะได้ F เลยนะ เนื่องมาจากสมัยเรียน ม.ปลาย ถึงแม้ผมไม่ใช่เด็กเรียนอะไรเท่าไหร่ แต่ก็ยังสามารถประคองตัวเองให้ได้เกรด 3 ต้นๆได้ ที่สำคัญคือ ไม่เคยติด ร. มส. มผ. อะไรทั้งนั้น .... พอขึ้นมหา'ลัยมาเท่านั้นแหละ ได้เจอเต็มๆ เลย "เอฟ" รสชาติเป็นยังไง ฮ่าๆๆๆ ตอนนั้นเหมือนความคิดในหัวมันตีกันว่า "เฮ่ย เราเรียนห่วยแตกขนาดนี้เลยเหรอ นี่ไม่ใช่เรานะ" แต่ผ่านไปซักพักมันเหมือนโดนจิตวิทยาทางความคิดครอบงำสะกดจิตตัวเองจนทำใจได้ว่า "ยอมรับความจริงเถอะ นี่หละคือผลของการกระทำของเรา" แล้วช่วงนั้นรู้สึกชีวิตแย่ไปเทอมนึงเต็มๆ แต่ไม่ค่อยแสดงออกให้ใครรู้ว่าจริงไผมก็เสียใจว่ะ ที่ต้องนั่งเรียนใหม่ แต่ตอนเรียนซ้ำเทอมนั้น โชคดีที่ทำให้ผมเห็นมุมมองและรสชาติอีกด้านของชีวิตที่ทำให้ผมเห็นว่าคนเราล้มได้ แต่ต้องยืนเพื่อไปต่อนะเว้ย ผมเชื่อว่า ณ ตอนนี้ ตัวผมเองรวมถึงผู้อ่านที่กำลังอ่าน หรือใครก็ตาม ทุกๆคนเปรียบเหมือนผู้เข้าลงแข่งในสนามวิ่งมาราธอนระยะไกล แต่ละคนมีลู่วิ่งของตัวเองครับ บางลู่วิ่งอาจไม่แฟร์ตรงที่มีก้อนหินตกอยู่ในลู่ของเรา เราก็ดันเผลอวิ่งไปสะดุดล้ม ถลอกปอกเปิก ได้แผลทำให้เราเจ็บช้ำน้ำตาจะไหล แต่อย่างไรก็ตาม สิ่งที่นักวิ่งควรทำไม่ใช่นั่งแช่อยู่ตรงนั้นแล้วอ้าปากบ่นก่นด่าก้อนหินก้อนนั้นอย่างถอดถอนใจว่า "เพราะก้อนหินบ้านี่มันทำให้เราซวย เราเลยวิ่งช้ากว่าคนอื่น" แต่ผมคิดว่า เราควรยิ้มให้มันครับ ยิ้มให้กับความผิดพลาดของเรา เราคือมนุษย์ครับ ไม่ใช่คอมพิวเตอร์ที่ถูกโปรแกรมไว้ตั้งแต่เกิด ดังนั้นไม่แปลกที่จะทำผิด สิ่งสำคัญคือ ต้องยอมรับในความประมาทของเราเอง และจงยืนขึ้น เพื่อก้าวข้ามก้อนหินนั้นไป ออกวิ่งต่อไป... ในลู่ของเรา ... ไม่ต้องไปสนลู่ของคนอื่นมากหรอก ... เพราะต้นทุนชีวิตแต่ละคนช่างแตกต่างกันเหลือเกิน ... พ่อผมเคยพูดประโยคนึงไว้ว่า "คนเราถ้ามีลู่ทางก็ไปต่อได้เอง" ...

คุณไม่มีทางรู้หรอกว่าลู่วิ่งที่คุณได้วิ่งอยู่ขณะนี้ ระหว่างทางจะนำพาให้คุณไปเจอะกับอะไรบ้าง แต่ผมเชื่อว่าคุณคนเดียวเท่านั้นรู้ดีว่าเส้นชัยที่ปลายทางของคุณจะได้พบเจอกับอะไรครับ ขอให้ตั้งเป้าหมายเอาไว้ และวิ่งไปให้ถึงนะครับ ... สังเกตนักวิ่งทุกคนก่อนที่เขาจะไปถึงเส้นชัยวิ่งทะลุสายริบบิ้นพาดยาวได้ ก็ต้องเริ่มจากก้าวแรกกันนี่หละ สู้ๆๆ

ขอบคุณทุกท่านที่อ่านครับ หวังว่าจะได้ข้อคิดอะไรจากการระบายอันยืดยาวโดยคนคนนึงที่เคยติด F ครับ สวัสดีคร้าบ