เรื่องอาจจะยาวหน่อยนะครับ.. คือว่าผมคบกับแฟนมาได้ 6 เดือน รวมๆดูใจก็ประมาณ 1 ปีแล้ว
แต่ช่วงเดือนนี้หลายๆอย่างผมเปลี่ยนไปอาทิเช่น " ความเข้าใจ ความเชื่อใจ ความรัก " 3 อย่างนี้ผมมองว่าเป็นเรื่องดี
แต่ว่าผมก็รู้สึกว่าความรักมันไม่หวานแหววแบบแรกๆเท่าที่ควรมันรู้สึกเฉยๆชินๆพอเจอกันก็ไม่ได้ตื่นเต้นหรืออะไรเท่าตอนแรกๆเรียกได้ว่าเฉยๆปกติเลย
ผมคิดมากเพราะผมกลัวความคิดนี้ กลัวว่าจะทำให้ผมกับแฟนมีปัญหากัน ผมไม่เข้าใจทำไมผมรู้สึกแบบนี้ ผมเครียดมา 5-6 วันแล้ว
แรกๆแทบจะกินไม่ได้นอนไม่หลับเลยทีเดียวแต่หลังๆก็พอโอเคบ้าง บางครั้งเครียดจนรู้สึกอยากอาเจียน "ผมรักเค้ามากครับ" แต่ทำไมผมรู้สึกกลัวแปลกๆเวลาแฟนทักผมมาในแชท ผมก็รู้สึกอึดอัดนะที่แบบต้องมาวิตกกังวลอย่างนี้ ทำไมผมไม่เลิกกังวลแล้วเต็มที่กับเธอแทน แต่คงเพราะผมอดคิดมากไม่ได้
อีกอย่างนึงผมกับแฟนช่วงนี้ก็ไม่ค่อยได้เจอกันไม่ค่อยได้คุยโทรศัพท์กันที่คุยบ่อยๆก็คงเป็นทางแชท แต่แน่นอนเวลาผมอึดอัดหรือมีปัญหาอะไรคุยทางแชทกับแฟนมันก็ไม่ค่อยช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้นเท่าไหร่ แต่เวลาคุยโทรศัพท์ผมก็รู้สึกสบายใจนะครับโล่งขึ้นมากแทบจะหายเลยทีเดียว มีคุยแบบเฟสทาม
เห็นหน้ากันบ้าง แต่พอเวลาแว้บคิดเรื่องที่กังวลขึ้นมาระหว่างคุยกับแฟนผมก็รู้สึกอึดอัดกลัวมากๆ อึดอัดที่ไม่อยากจะเป็นแบบนี้ไม่อยากจะทำให้เธอ
เสียใจหรืออะไรอีกอยากทำให้เค้ามีความสุขให้มากๆ ส่วนกลัวก็คงกลัวว่าจะเลิกรากับแฟนเพราะผมไม่ได้เบื่อแฟนอยากมีคนใหม่อะไรแบบนั้นเลย
ผมรักแฟนคนเดียว แต่ผมแค่มีความรู้สึกแบบนี้มาด้วยเฉยๆ แล้วผมก็อยากผ่านจุดๆนี้ไปได้ด้วยดี
ผมรู้สึกผิดต่อเธอ ที่ผมคิดเป็นเอามากขนาดนี้ผมตื่นขึ้นมาทุกๆเช้าด้วยจิตใจที่ไม่ค่อยจะสู้ดี รู้สึกกลัวตลอด กลัวที่จะคุยกับเธอทั้งๆที่ผมยังเป็นแบบนี้
มันรู้สึกอึดอัดนะครับที่ต้องคุยกับแฟนเราตอนเรามีเรื่องแบบนี้อยู่ในหัว ไม่อยากให้เค้าเป็นห่วงหรือเข้าใจอะไรผมผิดๆไป ผมแคร์ความรู้สึกเธอมาก
ผมอยากผ่านจุดนี้เวลานี้ ผมอยากทำให้เค้ามีความสุข ผมไม่อยากมามัวคิดมากกลัวแบบนี้ ผมจะไม่ทำให้เค้าเสียใจ อีกอย่างผมไม่เคยมีความคิดว่าอยากอยู่คนเดียวด้วยครับ
ผมจะผ่านจุดๆนี้ไปได้ด้วยดีมั้ยครับ TT
มีความรู้สึกคล้ายๆ "รักอิ่มตัว" ทำไงให้ผ่านจุดๆนี้ไปได้ด้วยดีครับ ?
แต่ช่วงเดือนนี้หลายๆอย่างผมเปลี่ยนไปอาทิเช่น " ความเข้าใจ ความเชื่อใจ ความรัก " 3 อย่างนี้ผมมองว่าเป็นเรื่องดี
แต่ว่าผมก็รู้สึกว่าความรักมันไม่หวานแหววแบบแรกๆเท่าที่ควรมันรู้สึกเฉยๆชินๆพอเจอกันก็ไม่ได้ตื่นเต้นหรืออะไรเท่าตอนแรกๆเรียกได้ว่าเฉยๆปกติเลย
ผมคิดมากเพราะผมกลัวความคิดนี้ กลัวว่าจะทำให้ผมกับแฟนมีปัญหากัน ผมไม่เข้าใจทำไมผมรู้สึกแบบนี้ ผมเครียดมา 5-6 วันแล้ว
แรกๆแทบจะกินไม่ได้นอนไม่หลับเลยทีเดียวแต่หลังๆก็พอโอเคบ้าง บางครั้งเครียดจนรู้สึกอยากอาเจียน "ผมรักเค้ามากครับ" แต่ทำไมผมรู้สึกกลัวแปลกๆเวลาแฟนทักผมมาในแชท ผมก็รู้สึกอึดอัดนะที่แบบต้องมาวิตกกังวลอย่างนี้ ทำไมผมไม่เลิกกังวลแล้วเต็มที่กับเธอแทน แต่คงเพราะผมอดคิดมากไม่ได้
อีกอย่างนึงผมกับแฟนช่วงนี้ก็ไม่ค่อยได้เจอกันไม่ค่อยได้คุยโทรศัพท์กันที่คุยบ่อยๆก็คงเป็นทางแชท แต่แน่นอนเวลาผมอึดอัดหรือมีปัญหาอะไรคุยทางแชทกับแฟนมันก็ไม่ค่อยช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้นเท่าไหร่ แต่เวลาคุยโทรศัพท์ผมก็รู้สึกสบายใจนะครับโล่งขึ้นมากแทบจะหายเลยทีเดียว มีคุยแบบเฟสทาม
เห็นหน้ากันบ้าง แต่พอเวลาแว้บคิดเรื่องที่กังวลขึ้นมาระหว่างคุยกับแฟนผมก็รู้สึกอึดอัดกลัวมากๆ อึดอัดที่ไม่อยากจะเป็นแบบนี้ไม่อยากจะทำให้เธอ
เสียใจหรืออะไรอีกอยากทำให้เค้ามีความสุขให้มากๆ ส่วนกลัวก็คงกลัวว่าจะเลิกรากับแฟนเพราะผมไม่ได้เบื่อแฟนอยากมีคนใหม่อะไรแบบนั้นเลย
ผมรักแฟนคนเดียว แต่ผมแค่มีความรู้สึกแบบนี้มาด้วยเฉยๆ แล้วผมก็อยากผ่านจุดๆนี้ไปได้ด้วยดี
ผมรู้สึกผิดต่อเธอ ที่ผมคิดเป็นเอามากขนาดนี้ผมตื่นขึ้นมาทุกๆเช้าด้วยจิตใจที่ไม่ค่อยจะสู้ดี รู้สึกกลัวตลอด กลัวที่จะคุยกับเธอทั้งๆที่ผมยังเป็นแบบนี้
มันรู้สึกอึดอัดนะครับที่ต้องคุยกับแฟนเราตอนเรามีเรื่องแบบนี้อยู่ในหัว ไม่อยากให้เค้าเป็นห่วงหรือเข้าใจอะไรผมผิดๆไป ผมแคร์ความรู้สึกเธอมาก
ผมอยากผ่านจุดนี้เวลานี้ ผมอยากทำให้เค้ามีความสุข ผมไม่อยากมามัวคิดมากกลัวแบบนี้ ผมจะไม่ทำให้เค้าเสียใจ อีกอย่างผมไม่เคยมีความคิดว่าอยากอยู่คนเดียวด้วยครับ
ผมจะผ่านจุดๆนี้ไปได้ด้วยดีมั้ยครับ TT