สงกรานต์ปี 2555 หลังจากเลิกเล่นน้ำเสร็จก็ไปบ้านพี่ที่อยู่ในโรงเรียนแห่งหนึ่ง ประวัตินี่ไม่ต้อสืบกันเลยเยอะทีเดียว พอเดินเข้าไปกับพี่อีก 4 คน ในใจเราก็นึก "มันจะมีจริงหรอวะ" คือขออธิบายก่อนว่าทางเข้าโรงเรียนนั้นจะเป็นทางตรงยาวเข้าไปแล้วมีตึกเรียนสองข้างทาง ไอเราก็มองไล่จากชั้น 1 ตึกด้านขวา ยันถึงชั้น 4 เออไม่มีอะไร มองอีกตึกด้านซ้าย ไล่สายตาทุกระเบียบนิ้วเพ่งเล็งอย่างตั้งใจ(แม้จะมืดตึ้บก็สามารถมองเห็นเพราะมีแสงอยู่บ้าง) มองอีกตึกนึงซึ่งมี 7 ชั้นต่อจากตึกด้านซ้ายอีกตึกหนึ่ง มองทุกระเบียบนิ้วเหมือนเดิม จนสายตาุถึงชัน 6 ในใจก็คิดว่า "เออคงไม่มีอะไรจริงๆแหละ จนไปถึงชั้น 7 ก็สะดุดตากับอะไรบางอย่าง มันไม่ใช่คนแน่ ตี 2 ใครจะไปนั่งเล่นบนตึกเรียนชั้น 7 ไม่มีทาง ภารโรงก็ควรนอนหมดแล้วเวลานี้ถึงกับช็อค สะบัดหน้ากลับม่า หน้าชาแล้วหันไปถามพี่อีก 4 คน "พี่ๆ ชัน 7 เห็นเหมือนกันมั้ย พอทุกคนหันฟั่บบ !!! พร้อมกันอย่างพร้อมเพรียง ตอนนั้นโมเมนท์ของทุกคนอยู่จุดเดียวกัน คือ อึ้งและช็อค (เดาจากสีหน้า) การกระทำของุกคนคือ จ้ำเอาจ้ำเอา ไม่มองหน้าใคร เหมือนกับเดินมาราทอนไม่สนใจคู่แข่ง พุ่งไปหาจุดหมายให้ถึงเร็วที่สุด สีหน้าเคร่งเครียด พอมาถึงที่หม่าย ทุกคนนั่งเงียบไม่พูดจา ผมเลยเอ่ยปาก "พี่หะ...เห็น ฟู่ววว~ เสียงลมมาอย่างแรง ใบไม้ที่สนามบาสปลิวว่อนวนเหมือนพายุไซโครนกำลังก่อตัว" ทุกคนทำหน้าอึ้งกันอีกครั้ง ช็อค !! ""เห็นกันทุกคนใช่ไหม"  ผมถาม ทุกคนพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียง พร้อมเสียงในลำคอว่า "อื้มมมม" เท่านั้นแหละ บอกลาเจ้าของบ้านแล้วสับตีนแตกออกจากโรงเรียนก้มหน้าก้มตาวิ่งไม่สนใจโลกภายในแม้ใครจะฉุดรั้งฉันเอาไว้ ทุกคนหอบแห่กๆ อยู่หน้าโรงเรียนพร้อมพูดคุยแบบแย่งกันพูด เหมือนเพื่อนเก่าไม่ได้เจอกันมานานแรมปี ผมเปิดประเด็นไปว่า "เห็นเหมือนกันไหม"ทุกคนเงียบ พร้อมพยักหน้า สิ่งที่ทุกคนเห็นนั้นคือ ผู้หญิง ซึ่งน่าจะเป็นผู้หญิง เพราะผมยาว เงาดำๆ ตัดจากพื้นหนังซึ่งเป็นแบล็คกราวน์ ซึ้งจะเห็นได้ชัดเจนว่ามีบางอย่างอยู่ ผมยาวลงมาทางระเบียง ลองนึกถึงตึกเรียนมัธยม ที่มีทางเดินและมีที่นั่งหน้าห้อง แล้วนั่งหันหน้าออกม่าทำให้ผมยาวลงมานอกระเบียงแล้วเห็นเส้นผมชัดเจน ชุดสีขาวชัวร์มาก เพราะในเงาเห็นสีขาวชัดเจน เราสามารถรับรู้ได้ว่าสายตาคู่นั้นจับจ้องมาทางเรา ชัดเลย ตี 2 เวลานี้ ภารโรงหรอ แม่บ้านหรอ ? ไม่มีทางใครจะไปนั่งเล่นบนตึกที่ล็อคอยู่ ? วันนั้น ทั้งงง อึ้งและสงสัยกันไปตามๆกัน
      พอมาอีกวัน เวลาเดิม ตี 2 ทุกคนเพ่งเล็งจุดเดิม ที่เดิม มองไปด้วยสายตานับ 10 ดวง อีกแล้วครับ โมเมนท์เดิม ความรู้สึกเดิม เหมือนอกหักซ้ำแล้วซ้ำเล่า แบบเจ็บแล้วไม่จำ ทุกคนหันหลังกลับด้วยท่า "กลับหลังหันที่ได้มาจากการเรียน ร.ด. แล้วจ้ำโดยไม่สนใจความเป็นระเบียบเหมือนวิ่งป่าราบ ตอนนี้ทุกคนมั่นใจแล้ว ชัดมาก แสงสว่างกว่าเมื่อวาน แต่ !! เปลี่ยนท่า จากนั่ง เป็นยืนบนขอบระเบียงความหลอนเพิ่มทวีคูณ รับรู้ได้ว่าสายตาคู่นั้น จ้องมองมาทางนี้อย่างแน่นอน ! ยิ่งหลอนหนัก นับแต่นั้นไม่กล้าเข้าตอนดึกกันอีกเลย ตอนนี้ก็ยังเรียนอยู่ มองที่ตรงนั้นประจำ จ้องมองทุกวัน จนตอนนี้มีโดมกันแดดกันฝนทำให้บังชั้น 7 พอดี ทุกวันนี้เลยได้แต่สงสัย เธอคนนั้นคือใคร ไปซักประวัติภารโรง เค้าก็บอกอ่อ ชั้น 7 ตรงนั้นหรอ "เห็นทุกวันแหละ ชินแล้ว" ห้ะ ! " อุทานออกมาดังลั่น" ลุงทนเห็นทุกวันได้ยังไง "!!
ลุงเค้าบอกกลับมากับผมว่า "ถ้าเอ็งเห็นทุกวันมา 30 ปีเอ็งก็ชินเองแหละ" เข่าทรุด คิดในใจว่า 30 ปีหรอ ? 3 วันตรูก็หนีแล้วค้าบบบ 555 ประวัติโรงเรียนทุกที่ล่ำลือหมดครับ ยิ่งเก่าแก่ยิ่งน่ากลัว เรื่องเยอะที่โรงเรียนนี้เห็นกับตัวบ้างเพื่อนมาเล่าบ้าง ไปเรียนต้องรีบกลับบ้านกลายเป็นเด็กดีทันที