หลายสิบปีที่อ่านนิยายกำลังภายในมาผมเจอมีฉากที่ระดับ 18+ เพียงเรื่องเดียวคือ "อสูรอสรพิษ" ครับ เรื่องนี้มีฉากที่โจ่งแจ้งระดับปกขาวอ่อนๆของยุค 30 ปีที่แล้วเลย ถึงขนาดว่าหากห้องสมุดไหนมีเรื่องนี้ให้ยืมฉากนี้จะถูกฉีกออกจากเล่มไม่มีเว้น สงสัยคนยืมจะฉีกเก็บเอาไว้อ่านเองเพราะจินตนาการได้โจ่งแจ้งเหลือเกิน

หลายปีให้หลังผมได้ข้อมูลว่าคนแต่งเรื่องนั้นคือ "ฉิ่นอั้ง" ผมถึงกับช็อคเลยเพราะทุกเรื่องของฉิ่นอั้งที่ผมอ่านจะ "สะอาด" มากเมื่อเทียบกับคนเขียนนิยายอื่นๆในยุคเดียวกัน เขาเน้นพล็อตเรื่องที่ซับซ้อนและหักมุมเป็นหลักตลอดมา ทำให้ผมพาลสงสัยไปเลยว่าตอน 18+ ที่ได้อ่านนั้นผู้แปลคือ "ส.สมสกุล" แต่งเติมเข้าไปเองหรือเปล่า เพราะอีกเรื่องหนึ่งที่ส.สมสกุลแปลคือ "โคมเก้ามังกร" ก็ของฉิ่นอั้งเช่นกันซึ่งไม่ได้มีฉาก "อย่างว่า" เลยแม้แต่น้อย

ส่วนที่พอจะมีบ้างในนิยายของคนอื่นๆที่แปลในประเทศไทยนั้นระดับอ่อนถึงอ่อนมากครับ ไม่มีฉากไหนเรียกว่า 18+ เลย คุณน.นพรัตน์เองเสียอีกที่สารภาพในการให้สัมภาษณ์บางครั้งว่าท่านเอง (ในยุค 2 พี่น้องร่วมแปล) เคยแต่งเติมเพิ่มฉากวาบหวิวเข้าไปในเรื่องที่แปลยุคต้นๆเองด้วยซ้ำไป คนสัมภาษณ์คุณน.นพรัตน์ยังถามเลยว่าท่านเริ่มแปลนิยายจีนตั้งแต่อายุไม่ถึง 20 แล้วไปเอาประสบการณ์ที่ไหนมาแต่งเติมฉากพวกนี้เข้าไปได้ ท่านตอบว่าจินตนาการเอาเอง ซึ่งจากที่ผมเคยซื้ออ่านในยุคพิมพ์สมัยก่อนๆนั้นก็ยังถือว่าไม่น่าเกลียดนัก แค่พอเรียกเลือดลมวัยรุ่นยุคนั้นนิดหน่อยๆ

แต่ในบทนำของเรื่อง "วีรบุรุษสำราญ" ชุดจัดพิมพ์ครั้งแรกนั้น น.นพรัตน์ได้แปลคำปรารภของโกวเล้งที่วิจารณ์วงการผู้เขียนนิยายกำลังภายในว่าย่ำรอยซ้ำซากอยู่กับที่ มีแต่พล็อตเรื่องที่คนอ่านเดาตอนจบได้ภายในไม่ถึง 3 บทแรก ยิ่งพลิกแพลงคนอ่านยิ่งเดาง่าย รวมถึงเน้นฉากเซ็กส์ที่โจ่งแจ้งเพื่อดึงคนอ่านที่ปัจจุบัน (วันที่โกวเล้งเขียนบทความ) ไม่ได้มีเสน่ห์สำหรับคนอ่านอีกต่อไป

หากเอาคำวิพากษ์ข้างต้นของโกวเล้งมาเป็นมาตรวัดแล้ว นิยายจีนกำลังภายในเรื่องอื่นๆในท้องตลาดช่วงนั้นคงจะ "เข้มข้น" กว่าฉากที่จขกท.ตัดตอนมาจากฤทธิ์มีดสั้นของโกวเล้งในเรื่องนี้อีกเยอะครับ บรรดานักแปลของบ้านเรายุคนั้นอาจจะไม่ได้นำมาแปลเองมากกว่า

เฉพาะที่อ่านฉบับแปลนิยายยุคเก่าๆในบ้านเราทั้งหมด (ยกเว้นนิยายตระกูลหวงอี้) ผมคิดว่าโดยเฉลี่ยแล้วเรื่องของ "ตัวอูอั้ง" จะติดเรตมากกว่าเมื่อเทียบกับของผู้ประพันธ์คนอื่นๆที่มีแปลในบ้านเรา แต่ถ้าจะพูดเฉพาะเรื่องเพียงเรื่องเดียวก็ต้องเรื่องอสูรอสรพิษนี้แหละครับ....ที่สุดของที่สุดแล้ว สำนวนโจ่งแจ้งยิ่งกว่า "เจาะเวลาหาจิ๋นซี" ของ "หวงอี้" อีกหลายระดับ แต่ฉากพรรณอย่างว่านี้ก็ยังถือว่ามีจำนวนน้อยกว่าของหวงอี้เมื่อเทียบสัดส่วนกับเนื้อเรื่องทั้งหมดแต่ละเรื่อง หวงอี้เองนั้นจงใจขายฉากเซ็กส์ตั้งแต่สมัยใช้นามปากกา "อึ้งบั๊ก" หรือ "หวงมู่" เขียนเรื่องแรกๆแล้ว ถือเป็นเอกบุรุษที่แยกมาตรฐานต่างหากจากเรื่องที่ถูกแปลในเมืองไทยเลย