ช่วงนี้เห็นละครเรื่อง "อย่าลืมฉัน" กำลังฮิต

ทำให้หวนคิดถึงอดีต ที่เคยอ่านนิยายเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนยังเป็นหนุ่ม (แต่ก็อ่านผ่าน ๆ จำนื้อความแทบไม่ได้แล้ว)

คิดถึงกาแฟดำใส่มะนาวที่นางเอกชงให้พระเอกดื่ม
เคยลองกินกาแฟผสมมะนาวตามพระเอกเหมือนกัน ... แต่ไม่ไหว ขมสุดแสนจะบรรยาย
ขนาดว่าส่วนตัวเป็นคนโปรดปรานกาแฟดำอยู่แล้ว (อเมริกาโน่ไม่ถึงขนาดเอสเปรสโซ่)
แต่ก็ไม่ไหวจริง ๆ "กาแฟผสมมะนาวเนี๊ยะ"

คิดถึงหนังใหญ่ที่คุณอรัญญาแสดงเป็นนางเอก สวยมากกกก หุ่นเป๊ัะเว่อร์

และที่สุดแล้วคิดถึง "ทมยันตี" ผู้ประพันธ์

พูดไป ทมยันตี เป็นนักเขียนที่แต่งนิยายได้สนุกมาก ๆ แบบหาตัวจับได้ยาก
นักเขียนคนอื่นอาจจะมีจุดเด่นในด้านต่าง ๆ กันไปแต่งานของทมยันตี ผมคิดว่ามีจุดเด่นที่เขียนได้สนุกและน่าติดตามมาก
ทั้งสำนวนภาษาที่ดึงดูด อารมณ์ขันก็มีล้นเหลือ อ่านแล้วแทบวางไม่ลง

อ่านงานของทมยันตีมา มีหลายเรื่องที่ประทับใจไม่ว่าจะเป็น ในฝัน (งานเขียนเรื่องแรก) , ร่มฉัตร , คุณหญิงนอกทำเนียบ ฯลฯ

แต่เรื่องที่ชอบที่สุดเห็นจะเป็นเรื่อง "ทวิภพ"
เพราะสนุกและอมยิ้มไปกับเรื่องราวของคุณหลวงและแม่มณี
อินกับบรรยากาศของฉากต่าง ๆ ในหนังสือที่ผู้ประพันธ์บรรยาย
และซาบซึ้งกับบทกวี บางบทในเนื้อเรื่อง อาทิ

"ถึงโซ่ตรวนผูกรักสักร้อยหุน
ในมั่นมุ่นหักทลายย่อมคลายได้
แต่ใยรักบางเบาสักเท่าใด
ผูกผันไว้แนบสนิทนิจนิรันดร์"

"เที่ยงคืนเดือนตรง
ดอกไม้จะทรงเกษร
เก็บได้จะรายที่นอน
ดำแดงเนื้ออ่อนของพี่เอย"

เมื่อมีโอกาสหวนระลึกถึงงานของทมยันตี จึงอยากชวนทุกท่านร่วมแลกเปลี่ยนบทประพันธ์ประทับใจของนักเขียนท่านนี้กัน
ซึ่งรวมไปถึงนามปากกาอื่นไม่ว่าจะเป็น โรสลาเรน ลักษณาวดี กนกเลขา ฯลฯ

ว่าชอบนวนิยายเรื่องไหนและเพราะอะไรถึงประทับใจในเรื่องนั้น

เชิญแลกเปลี่ยนความคิดเห็นครับ