ที่ว่าคนไทยขี้เกียจ คิดแบบนี้ misleading

ผมขออธิบายเป็นข้อๆ แบบนี้

1. คนจีนโพ้นทะเล ชอบทำมาค้าขาย (ลักษณะของอาชีพ เป็นการทำงานได้ทุกวัน)
2. คนไทยท้องถิ่น ชอบทำนา ทำสวน (ลักษณะของอาชีพ เป็นการทำตามฤดูกาล รอฟ้ารอฝน รอฤดู)

ดังนั้น

1. คนจีนโพ้นทะเล เห็นคนไทยไม่ทำมาค้าขายเหมือนพวกตน เห็นคนไทยรอฤดูกาลในการทำงาน ก็หาว่าคนไทยขี้เกียจ
2. คนไทยท้องถิ่น เห็นคนจีนเอาแต่ทำมาค้าขาย คิดแต่เงินๆ ทองๆ ก็หาว่าคนจีนเป็นพ่อค้าหน้าเลือด

สรุป values มุมมองการใช้ชีวิตทางเศรษฐกิจและสังคมที่ต่างกัน คือที่มาของความเห็นที่ก่นด่ากันไปมา
.................................................................

ทำไมคนจีนโพ้นทะเล รวยกว่าคนไทยท้องถิ่น

ย้อนกลับไปที่ลักษณะการประกอบอาชีพ
1. คนจีนโพ้นทะเล ชอบทำมาค้าขาย
การค้าพาณิชย์ (แม้จะมีต้นทุนเริ่มต้นสูง) แต่เป็นกิจกรรมทางเศรษฐกิจที่มีลักษณะ increasing returns ยิ่งทำมากยิ่งรวยมาก
ยิ่งขยายการค้ายิ่งมีกำไร (พูดอีกแง่คือต้นทุนลดลง)

Ex. ลงทุนหาสินค้ามาขายล็อตแรก สมมติใช้เวลาในการหาและตรวจดูคุณภาพ 100 ชั่วโมง
แต่ล็อต 2, 3, 4, ... สามารถสั่งซื้อจากคู่ค้ารายเดิมที่ไว้เนื้อเชื่อใจกันแล้ว ได้โดยใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมง

2. คนไทยท้องถิ่น ชอบทำนา ทำสวน
การผลิตในภาคเกษตร โดยเฉพาะเกษตรพื้นบ้านอาจมีต้นทุนต่ำ แต่เป็นกิจกรรมที่มีลักษณะ diminishing returns
แต่ละครอบครัวมมีที่นาจำกัด ยิ่งทำทำต้นทุนยิ่งสูงขึ้น ความยืดหยุ่นอุปทานต่ำ ไม่สามารถตอบสนองสภาวะตลาดได้ทันท่วงที
และการจัดเก็บเป็นไปได้ยาก เพราะมันเน่าเสียได้ง่าย

Ex. เอา ตย. ง่ายๆ นะ ทำนาผืนแรกใช้เวลา 4 ชั่วโมง จึงเก็บเกี่ยวเสร็จ พอขยับไปผืนที่ 2 ต้องใช้เวลาเพิ่มขึ้นเป็น 5 ชั่วโมงเพราะคนเกี่ยวเหนื่อย แต่ผลผลิตต่อไร่ได้เท่ากับที่นาผืนแรก ทั้งๆ ที่ต้นทุนเวลาเพิ่มขึ้น

สรุป กิจกรรมทางเศรษฐกิจที่ต่างกัน เป็นจุดเริ่มต้นของความแตกต่างด้านสถานะทางเศรษฐกิจระหว่างคนจีนโพ้นทะเล กับคนไทยท้องถิ่น


สนใจดูตัวอย่าง และทฤษฎีที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น อ่าน
How Rich Countries Got Rich And Why Poor Countries Stay Poor (2008)
by Erik Reinert