พูดถึงบอล 6-7 คน สนามเช่านี่แล้วอยากออกความเห็นมั่งครับ

ผมเล่นกันทุก1วัน/สัปดาห์ ในทีมก็จะมีขาประจำอยู่ก็คือผมกับเพื่อนอีก 1 คน
ผมกับเพื่อนก็ไม่เก่งมาก พอเล่นได้ สมัยเด็กๆ ตอนเรียนมัธยม ก็ถึงขนาดตัวโรงเรียน แชมป์บอลภายในประมาณนี้
เพื่อนผมเล่นหน้า ส่วนตัวผมชอบเล่นหน้าต่ำ ตอนได้แชมป์บอลโน่นนี่นั่น ผมดันเล่นกองหลัง CB

พอโตขึ้นเข้ามหาวิทยาลัยจนเรียนจบ ทำงานทำการ กินแต่เหล้าเบียร์ ฟุตบอลไม่ได้แตะเลย
เลยได้มาเล่นสนุกหลังเลิกงาน 1วัน/สัปดาห์

ไอ้ที่เคยทำได้ก็ทำไม่ได้ ความฟิตไม่มี เหมือนคนอ่อนหัดด้านฟุตบอล
ต่อมาเพื่อผมชวนพวกที่รู้จักของมันมาเตะด้วย 3-4คน พวกนี้ก็พอประมาณ แต่มีความฟิต
เล่นไปบ่นไป สั่งโน่นนี่นั่น ผมว่ามันคงอยากด่าผมแหล่ะ ที่ผมเล่นห่วย แต่ไม่กล้า อาศัยบ่นรวมๆ
ทีมก็มักจะแพ้ประจำ ผมกะเพื่อนไม่ค่อยสนใจเรื่องแพ้เท่าไหร่ ขอให้ได้เล่นสนุกๆ ก็พอ
แต่การเล่นบอลกับ3-4คนนี้ ทำให้ผมไม่มีความสุขเลย กลัวบ่น
ผมชอบเลี้ยงบอล โยนบอลก็ไม่กล้าทำ ได้แต่เคาะเบาๆ คืนให้ แค่นั้น ไม่เป็นตัวของตัวเองเลย

สุดท้าย3-4 คนที่พึ่งเข้ามา เล่นได้ด้วยกันอยู่ครึ่งปี ก็ไม่มาอีกเลย น่าจะเข้าใจว่าเบื่อที่จะแพ้
มีคนอ่อนๆอย่างผมกะเพื่อนอยู่ร่วมทีม

ผมก็เลยสร้างทีมมาใหม่ ไปชวนเพื่อนที่เรียนด้วยกันมา ฟอร์มทีมก็เริ่มดีขึ้น
ผมเริ่มสนุกกับการเล่นฟุตบอลมากขึ้น ผมกลับมาทำอะไรได้บ้าง กล้าที่จะเลี้ยง เติมเกม
แพ้ก็ช่างมัน เพราะเพื่อนๆโตมาด้วยกัน รู้ว่าเล่นกันยังไง นิสัยเลยเหมือนๆกัน

จากแพ้บ่อยๆ ก็เริ่มแพ้ยาก จากแพ้ยากก็เริ่มเสมอ ชนะประปาย

ผมสนุกกับการเล่นฟุตบอลแบบนี้มาก คนเล่นไม่เก่ง ที่มาเล่นด้วยกัน ผมก็ส่งให้ตลอด
เพราะผมก็ไม่เก่ง ถ้าได้เล่นกับบอลบ่อยๆ ผมว่าน่าจะดีขึ้น ผมเชื่ออย่างนั้นนะ

ปัญหาของคนเล่นไม่เก่ง คือไอ้พวกเล่นเก่งจะไม่ส่งบอลให้ จริงจังกับชีวิต
สุดท้ายคนไม่เก่งก็จะเหมือนเดิม ได้เท่าเดิม กลายเป็นตัวถ่วง
ไม่มีความมั่นใจ ผมเชื่อว่าการเล่นฟุตบอลมันต้องสนุก แล้วคนไม่เก่งเล่นบอลสนุก
เหงื่อไหลเยอะๆ เล่นกับบอลเยอะ เดี๋ยวจะเก่งขึ้นมาเอง อาจไม่เทพ แต่ก็ไม่แย่กว่าเดิมแน่

เริ่มแรก ผมว่าคนไม่เก่งยืนกองหน้าดีที่สุด เพราะถ้ายิงได้ จะรู้สึกดีมาก
อย่ายืนกองหลัง เพราะถ้าโดนเลี้ยงหลบไปยิง กำลังใจจะเสีย โดนเพื่อนมองด้วยสายตาประนาม
ทั้งๆที่ให้มันมาเล่นหลัง ก็ไม่เอาเหมือนกัน