อยากให้เค้ากลับมาทำงานเพลงอีกสักรอบนึงจังครับ
เริ่มแรกเลยผมเป็นพวกที่เวลาจะซื้อเพลงมาฟังผมชอบดูจากหน้าปกผมไม่ค่อยชอบหน้าปกที่เป็นหน้านักร้องเท่าไหร่ ถ้าเห็นว่ามันแปลกๆผมก็ซื้อ ไม่ได้สนใจเพลงมากนัก
วันนั้นผมไปตลาดกลางคืนสะพานพุทธไปเจอเทปม้วนนึง หน้าปกเป็นแบบนี้ครับ คนขายบอกหายากมากน่ะน้อง



ราคา150บาทแพงเหมือนกัน ผมเห็นล่ะก็ชอบ ปกมันแปลกดี ยิ่งเห็นชื่อเพลงนี่ยิ่งสะดุดมาก เพลงชื่อจิบเดียวก็ซึ้งแมน ชอบเลย พอกลับไปบ้านเปิดฟังแค่นั้นแหละโอ้โห ฟังไม่รู้เรื่องเลย ร้องอะไรก็ไม่รู้แต่ดนตรีเจ๋งมาก ซาวน์ดนตรีดีมาก ยิ่งเสียงกลองนี่โดนเลยครับ ดูชื่อศิลปิน ซิลลี่ฟูล
เลยคิดว่าถ้าออกมาอีกอัลบั้มจะต้องซื้อมาฟังอีก แต่ตอนนั้นซิลลี่ฟูลยังคงเป็นศิลปินใต้ดินอยู่อาจจะไม่ได้ออกอีกมั้งเพราะแนวเพลงแบบนี้บ้านเราเกิดยาก
จนมาถึงวันที่ซิลลี่ฟูลโผล่มาอยู่แกรมมี่ IQ180 ปกมันโดนใจผมอีกแล้ว เป็นรูปหัวคนเห็นสมองเป็นกลไกนาฬิกามีผู้หญิงยืนอยู่ข้างบน ผมก็จัดเลยแผ่นนึง
ตอนนั้นเป็นซีดีล่ะ แต่แนวเพลงลดความร้อนแรงลงนิดหน่อย แต่ที่ยังเหมือนเดิมเลยคือ เสียงร้องของนักร้องนำ โต กับเสียงซาวน์ของดนตรีที่ชัดเจนมาก
ผมชอบกลองของวงนี้มาก ชอบเพลงสู้ไม่ได้ กับ พี่สาวครับอัดผมที
แต่พออัลบั้มต่อๆมา ปกกลายเป็นมีรูปนักร้องทั้งหมดแล้วรู้สึกงงนิดหน่อยแต่ไม่เป็นไรในเมื่อชอบวงนี้ไปแล้ว

แต่ถึงตอนนี้วงได้แยกไปแล้วด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ ผมยังคงชื่นชอบอยู่เป็นการส่วนตัว ก่อนไปมีวงใหม่ แฮงแมนผมก็ยังซื้อมาฟังอยู่เพราะชอบในเสียงของเค้า และก็ไม่ผิดหวัง ยังคงเหมือนเดิมกับคนตรีที่มีความชัดเจนที่สุด เน้นเล่นสดมากกว่าตัดต่อเสียง

ตอนนี้เค้าหายไปแล้ว อยากเห็นเค้ากลับมาร้องเพลงอีกครั้งนึงครับ

(ผมยังฟังเพลงจากเครื่องเล่นCD sony discman D50 กับหุฟัง sony MDR-E484 อยู่เลยครับ คนอื่นเค้าล้ำไปถึงไหนแต่ผมยังวนเวียนอยู่กับของมรดกพ่ออยู่เลย)