เมืองอื่นไม่รู้นะแต่คุนหมิงคนเขานิสัยดีมีน้ำใจมากๆ และก็มีระเบียบใช้ได้เลย
บ้านเมืองของเขาก็พัฒนาไปมาก บางสิ่งบางอย่างถือได้ว่าดีกว่าญี่ปุ่นอีก
นิสัยคนจีนเห็นแล้วทึ่งมากว่าเขาพัฒนาไปมากจริงๆ ส่วนพวกที่ชอบแซงคิวพบเห็นแต่พวกนักท่องเที่ยวที่มาเป็นกรุ๊ปทัวร์ เป็นไปได้ว่าแต่ละเมืองมีลักษณะนิสัยต่างกัน ส่วนที่เท่าสัมผัสมาทางมณฑลยูนนาน คุนหมิง ดีมากเลย
อย่างการขึ้นรถเมล์ ป้ายรถเมล์ใหญ่มากคนก็เยอะมาก พอรถมาจอดเขาก็จะทยอยกันขึ้นคนมาทีหลังก็รอต่อคนที่มาก่อนไม่ถึงกับยืนต่อแถวเหมือนญี่ปุ่นแต่ก็ทยอยขึ้นคนอยู่หลังรอคนหน้าขึ้นก่อน บางครั้งผมยืนรอขึ้นกะให้คนอื่นขึ้นให้หมดค่อยขึ้นปรากฏว่าคนที่เดินมาทีหลังไม่ยอมขึ้นต้องให้เราขึ้นก่อน ทำมือบอกให้เขาขึ้นก็ไม่ยอมขึ้น เจอแบบนี้ประจำ
รถเมล์ของเขาไม่มีกระเป๋ารถมาเก็บเงิน ใช้วิธีเดียวกับญี่ปุ่นคือรูดบัตรและหยอดเหรียญ บางครั้งขึ้นรถที่ต้นสาย รถจอดรอผู้โดยสาร คนขับไม่อยู่รถ ผู้โดยสารที่ขึ้นมาก็หยอดเงินกันตามปกติ อย่าง 1.5 หยวนนี่แอบหยอดไม่ครบก็ได้ หรือขึ้นมาแล้วไม่หยอดก็ได้เพราะคนขับไม่เห็น
กรณีขึ้นรถตามป้ายปกติเมื่อเขาขึ้นไปแล้วที่นั่งเต็มทุกเบาะ พวกเขาก็จะไปยืนอัดกันอยู่ช่วงท้ายรถ ตอนนี้ ขสมก ได้ซื้อรถเมล์จากจีนมาใช้ที่เห็นรถเมล์ใหม่สีเเหลืองแนบนั้นแหล่ะ จะเห็นว่าประตูอยู่ตรงกลาง เมื่อขึ้นแล้วเขาก็จะไปยืนกันด้านหลังจนเต็ม ด้านหน้าก็ว่าง
บ้านเรานี่ผมเคยแต่ลุกให้พวกป้าๆ นั่ง ไม่เคยมีป้าๆ หรือสาวๆ ลุกให้ผมนั่ง แต่ที่จีนป้าลุกให้ผมนั่ง คือรถเมล์มันว่างด้านหลังแต่ผมขึ้นไปพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ไม่สามารถไปนั่งด้านหลังได้เพราะมันต่างระดับ ก็เลยหาที่เหมาะยืนเพื่อคุมกระเป๋าไม่ให้มันวิ่งไปวิ่งมา คุณป้าที่นั่งอยู่ตรงที่ผมยืนก็ลุก แล้วก็เดินไปนั่งด้านหลัง ผมก็เลยได้นั่ง ก็เลยหันไปยิ้มก้มศรีษะนิดๆ เป็นการขอบคุณ ป้าก็ยิ้มแล้วก้มศรีษะนิดนึง
ที่ป้ายรถเมล์ชานเมือง ผมกินขนมปังเสร็จจะทิ้งขยะมองหาถังขยะไม่เจอก็เลยพับใส่กระเป๋าไว้กะเอาไปทิ้งเมื่อเจอถังขยะ สักเดี๋ยวเห็นอาหมวยยืนแทะน่องไก่อยู่ป้ายรถเมล์ สักเดี๋ยวเห็นเดินไปหัวถนนก็ห่างพอสมควร ผมก็มองว่าเขาไปไหนในเมื่อป้ายรถเมล์อยู่นี่ ปรากฎว่าเขาเดินไปทิ้งขยะ ผมมองไกลๆ ไม่รู้ว่าถังขยะเพราะทำสองถังติดกันเหมือนจุดพักตำรวจ ผมก็เลยต้องเดินเอาไปทิ้งบ้าง ประเด็นอยู่ที่ว่าอาเหมยเดินไปตั้งไกลเพื่อทิ้งขยะลงถัง อันที่จริงน่าจะทิ้งโคนต้นไม้ใหญ่ที่มีต้นไม้ปลูกรอบอยู่โคนต้น ถือว่าคนรุ่นใหม่ของเขามีระเบียบใช้ได้เลย

คราวนี้ถึงคราวเดินทางกลับ เคาน์เตอร์เชคอินของแอร์เอเซียที่คุนหมิงช้ามาก ยืนดูตั้งนานแถวไม่เคยขยับ
ผมก็ยังไม่เข้าแถว ยืนดูสถานการณ์อยู่ด้านนอกห่างๆ ระหว่าง 2 แถว เล็งดูว่าจะเข้าแถวไหนดีเพราะช้าด้วยกันทั้งสองแถว ส่วนแถวสามนั้นสำหรับกรุ๊ปเชคอิน
ระหว่างยืนดูสถานการณ์อยู่นั้นก็มีคนจีนมาเข้ามาต่อแถวที่ 2 ส่วนตัวผมยังไม่เข้าแถว อยู่ห่างๆ ช่วงกลางๆ ระหว่างแถว 1 และแถว 2 ผู้หญิงที่มีอายุกว่าเข้าแถว เจ้าหนุ่มที่อายุน้อยกว่าที่มาด้วยกันสะกิดบอกให้ผู้หญิงออกมาก่อนแล้วก็มองมาที่ผม ประมาณว่าคนนี้เขามาก่อน ผมก็แบมือผายไปข้างหน้าประมาณว่าต่อแถวเลย ผู้หญิงคนนั้นไม่ยอมต่อแถวแต่ทำมือให้เราเข้าแถวก่อน ผมก็เลยตั้งเขาไปยืนในแถว แล้วเขาก็ยืนต่อหลังผม พอเข้าแถวแล้วเขาพูดกับผมว่า แบ๊งค๊อก ผมก็พยักหน้าหงึกๆ แล้วบอก แบ๊งค๊อก แล้วก็ยิ้มให้ ผมก็พูดภาษาจีนไม่เป็นจะบอกว่า ใช่ ก็ไม่รู้ว่าพูดยังไง ก็เลยได้แค่ยิ้มๆ
ระหว่างรอการเชคอินที่เชื่องช้าของแถว 2 ปรากฎว่าแถว 1 ขยับแล้ว คนจีนที่ต่อแถวผมก็ย้ายไปแถว1
แป๊บเดียวแถว2 ของผมก็ขยับบ้างจนเหลือแค่ 5 คนรวมทั้งผม ปรากฏว่าสองคนข้างหน้าผมคงมาด้วยกันคงจะลืมเอกสารไรบางอย่าง เห็นคุยกันแล้วผู้ชายก็เดินออกมาจากแถว ตอนเขาหันจะเดินออกมาเขาเอามือซ้ายยันมาทางผม ยันมาก็ไม่โดนผมหรอก แต่การกระทำเป็นการบอกว่าอย่าเพิ่งขยับมา หรือไรสักอย่าง อันที่จริงแค่เดินออกมา หยิบเอกสารเสร็จก็เดินกลับเข้าไปก็ได้ใครจะไปว่า สักพักเขาก็เดินกลับเข้ามาในแถวเหมือนเดิม ทั้งจีนและไทยพาสปอร์ตสีเดียวกันคือสีน้ำตาลก็คิดว่าคนจีนนี่หว่า พอเห็นพาสปอร์ตชัดๆ อ้าวตราครุฑนี่นา พอกลับมาก็เห็นรูปคนนี้อยู่ในเวบบอร์ดแห่งหนึ่ง ทำให้ได้เห็นความแตกต่างระหว่างคนไทยกับคนจีนในช่วงระยะเวลาห่างกันเพียงไม่ถึง 10 นาที

ตอนเที่ยว ผมนั่งอยู่ริมทะเลสาบ ถ่ายรูปไปเรื่อย ก็มีคนจีนที่นั่งข้างๆ ทักเป็นภาษาจีน คุยมาหลายคำเพราะคิดว่าเราคนจีน ผมไม่รู้เรื่องสักคำ บอกว่าเป็นคนไทย ทำมือบ๋อแบ๋ฟังไม่รู้เรื่อง เขาก็พูดภาษาอังกฤษคุยกับผม สุดท้ายเขาให้ทั้งไลน์ทั้งเบอร์โทรไว้ เขาบอกว่าระหว่างเดินทางถ้ามีปัญหาไรให้โทรมา ก็คือถ้าเราสื่อสารกับคนจีนไม่รู้เรื่องก็โทรแล้วให้เขาคุยให้ ผมเที่ยวจีน ไม่รู้ภาษาจีนแต่ประทับใจมากเที่ยวได้แบบสบายใจมากๆ ไม่กังวลไรเลย ถ้าเป็นอินเดียนะ แทบตาย
พอเข้าตัวเมืองหาโรงแรมไม่เจอแผนที่มันหลอก ไปถามเขา เขาอธิบายให้เราฟัง เราก็ไม่รู้เรื่อง เขาก็พาเดินข้ามถนนเข้าซอยไปส่งถึงหน้าโรงแรมเลย

เมืองจีนเขาอากาศดีมาก ดอกไม้ก็สวยทั้งบ้านทั้งเมือง วิวก็สวย อากาศก็เย็นสบายมากๆ พอกลับมาถึงเมืองไทยร้อนสุดๆ แต่ปรากฎว่าเที่ยวบินที่มาหรือไปมีแต่พวกคนจีน ตอนผ่าน ตม ที่ดอนเมือง คนจีนต่อแถวเต็มไปหมด แถวคนไทยมีไม่กี่คน เห็นแล้วเป็นที่น่าดีใจถึงแม้ช่วงนี้อากาศบ้านเราจะร้อนแต่พวกเขาก็มาเที่ยวบ้านเราเยอะมาก บางครั้งเขาอาจจะดูขัดหูขัดตาแต่ในฐานะเจ้าบ้านเราต้องมีน้ำใจกับเขาให้เขารู้ว่าคนไทยเป็นมิตรที่ดีเหมือนที่คนไทยเราไปเที่ยวจีนแล้วรู้สึกที่ดีกลับมา

แต่ผมก็ยังคิดว่า ถ้าคนจีนมาเที่ยวกรุงเทพฯ ได้มานั่งรถเมล์บ้านเรา เขาจะรู้สึกยังไง