ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่า จขกท. อายุ 20 ต้นๆแล้ว ทำงานแล้ว พอจะเป็นผู้ใหญ่บ้างแล้ว แต่เรื่องนี้ไม่สามารถแก้ปัญหาได้จริงๆค่ะ คือพ่อกับแม่ อยู่ด้วยกันมา 20กว่าปี มีลูกสาว 2คน คือ จขกท. และน้องสาวอีก 1คน อยู่กันมาตั้งนาน พ่อกับแม่ก็รักใคร่กันดี พ่อจขกท. ไม่ดื่มเหล้า ไม่ดูดบุหรี่ ไม่เคยนอกใจแม่เลย ไม่มีเรื่องทะเลาะรุนแรง จะมีเถียงๆกันบ้างเล็กๆน้อยๆ แต่ชีวิตก็มีความสุขดีทุกอย่างค่ะ จนกระทั่งวันหนึ่ง แม่ได้บังเอิญไปเจอแฟนเก่าของแม่ ซึ่งทั้งแม่และแฟนเก่าก็อายุ 50 กว่าแล้วค่ะ ด้วยความที่เรื่องในอดีตของเขา2คนเป็นยังไงอันนี้จขกท.ก็ไม่รู้นะค่ะ แต่ดูแล้วในอดีตเขาคงจะรักกัน ตามประสาวัยรุ่นแหละค่ะ (แม่บอกว่าเจอกันตอนอายุ18) ซึ่งเราก็ไม่ได้อะไร แต่หลังจากวันนั้นที่เขาเจอกัน แม่กับแฟนเก่าก็ยังติดต่อกันอยู่เรื่อยๆ แอบไลน์หากัน แอบโทรหากัน และมากสุดคือนัดเจอกัน ซึ่งมันอาจจะดูไม่เท่าไหร่ แต่คือเขา2คนแอบไปด้วยกันแล้วก็จับไม้จับมือกัน (อันนี้คือแม่เป็นคนพูดให้ฟังเอง) แล้วเราก็แอบดูข้อความในไลน์ เค้าส่งหากันไปมา พิมพ์ประมาณเหมือนเขายังเป็นวัยรุ่นอะค่ะ อย่างเช่น "ที่รักครับ ผมพึ่งกลับบ้านนะครับ ที่รักทำอะไรอยู่" ซึ่งพอเรากับพ่อรู้เรื่องทั้งหมดก็ถึงกับช็อคเลยค่ะ ทำอะไรไม่ถูก พ่อร้องไห้ต่อหน้าเราเลย ซึ่งอยู่มา 23ปี ไม่เคยเห็นพ่อร้องไห้เลยซักครั้ง มันทำให้เรารู้สึกแย่มากๆ พ่อก็ปรึกษากับเราบ่อยครั้ง ว่าควรทำยังไงดี เราก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันค่ะ 555 เราก็เลยแอบเอาเบอร์แฟนเก่าของแม่มา แล้วเราก็โทรไปบอกว่า ขอได้ไหม ว่าอย่ายุ่งอย่าติดต่อกับแม่อีก เพราะเราสงสารพ่อ แล้วก็ถ้าแม่ติดต่อไปก็อย่ารับสาย อย่าคุยกับแม่ได้ไหม ลุงแกก็บอกว่าได้ เข้าใจทุกอย่างแล้ว (ก่อนหน้าลืมบอกค่ะ ว่าตอนเจอครั้งแรก แม่เราไปบอกแฟนเก่าว่าเป็นหม้าย!!) พอหลังจากนั้น แม่เราก็ยังติดต่อกับลุงเขาเหมือนเดิม แล้วผู้ชายคนนี้ดันมาบอกแม่อีก ว่าลูกสาวโทรมาพูดแบบนี้ๆ เราก็แบบ อ้าวว อะไรวะเนี่ย!? แล้วอยู่ดีๆ แม่ก็ร้องไห้ค่ะ เค้าบอก ทำไมไม่มีใครเข้าใจแม่ แม่ก็อยากมีความสุขบ้าง แม่กับลุงเขาก็มีความทรงจำดีๆด้วยกันอยู่ แล้วแม่ก็ย้อนกลับมาหาเราว่า ทีลูกล่ะ ลูกยังคุยกับคนนั้นคนนี้ได้เลย เราก็เถียงกลับไปว่า แม่.. หนูยังไม่ได้แต่งงาน ยังไม่มีลูกนะคะ แต่แม่มีลูก แม่มีพ่อเป็นสามีแล้ว มันคนละเรื่องกันนะคะแม่ แม่ก็เงิบไปซักพัก เค้าก็บอกว่าสงสารแม่เถอะ เราก็เห้อออ.. เหนื่อยใจมากค่ะ ถ้าไม่ติดว่าเป็นแม่เราคงจะด่าไปมากกว่านี้แล้วค่ะ แต่ทำยังไงได้ แล้วแม่ก็บอกจะเลิกคุยก็ได้ เราก็โอเค แต่หลังจากนั้นแม่ก็ยังนัดเจอกับลุงเขาอีกค่ะ แล้วครั้งต่อมา แม่เราเอาน้องไปเป็นเพื่อนด้วย แล้วพ่อเวลาลุงโทรมาหาแม่ ลุงแกก็จะขอคุยกับน้อง แล้วบอกให้น้องเรียกลุงว่าปะป๋า เราก็บอกกับน้องว่าอย่าไปเรียก มีพ่อแค่คนเดียว ไอลุงนั่นมันจะให้เรียกอะไรก็ไม่ต้องพูดตาม เรียกลุงเฉยๆพอ แล้วมันก็ยังคงเป็นเรื่อยๆมาจนถึงทุกวันนี้ ก็ประมาณ 3เดือนกว่าแล้ว ทุกวันนี้แม่ก็จะหวงมือถือมาก ไม่ให้ใครยุ่ง ไม่ให้ใครแตะเลย วันๆก็นั่งจิ้มมือถือทั้งวัน เราก็พูดขู่ว่า ถ้ายังไม่เลิกติดต่อกันอีก ระวังลุงคนนั้นจะมีเรื่องกับหนูนะ แม่ก็บอกว่า อย่าทำอะไรลุงเขาเลยลูก เขาแก่แล้ว (คือเราเป็นคนแรงๆ อารมณ์ร้อนค่ะ แม่เราเลยกลัวเราไปกระทืบลุงแก555) บอกให้สงสารลุง สงสารแม่ เราก็เลยย้อนถามไป แล้วแม่ไม่สงสารน้องไม่สงสารพ่อ ไม่สงสารหนูบ้างหรอ ทำอะไรน่ะ อายุ 50กว่าแล้วคิดให้เยอะๆนะ ว่าอะไรควรทำ อะไรไม่ควรทำ (มันดูเป็นคำพูดที่แรงนะคะ เวลาพูดกับแม่ แต่เวลานั้น มันปรี๊ดแตกจริงๆ)
เลยจะมาปรึกษาค่ะ "ว่าควรทำยังไงดี พ่อก็ซึมเศร้าเข้าไปทุกวันๆ เราทำงานกลับมาบ้านเหนื่อยๆ เห็นสภาพแบบนี้เราไม่อยากจะกลับบ้านเลย ขอคำแนะนำด้วยนะคะ ^^"