เราค่อนข้างผิดหวังเลยล่ะค่ะ....ตามแดน บราวน์มาตั้งแต่รหัสลับดาร์วินชี่ จนมาถึงสาร์นลับที่สาปสูญ....เราประทับใจแค่ 2 เรื่องคือ รหัสลับดาร์วินชี และ เทวากับซาตาน

ตอนเปิดของ Inferno เข้มข้นจนถึงหนักมาก....บางบทเราต้องอ่านซ้ำสองรอบเพราะรายละเอียดเยอะจริงๆ และก็คงเหมือนคนที่อ่านหนังสือของแดน บราวน์ ที่ต้องเปิดสถานที่ตามหนังสือควบคู่ไปด้วยเพื่อจะได้นึกออก

แต่พอมาถึงกลางเรื่องเราคิดว่าหลายคนก็คงพอจะเดาได้แล้วว่าตัวละครปริศนาคือใคร

แต่ที่เราผิดหวังที่สุดก็คือเนื้อเรื่องช่วงท้ายๆ บทเฉลยเรื่องเชื้อที่ระบาด.....มันทำให้เรื่องกาฬโรคที่หนักหนาสาหัสมาตลอดทั้งเรื่องกลายเป็นนิยายอีกเรื่องนึงไปเลย....เราแค่รู้สึกว่าแดน บราวน์ควรจะหาจุดจบของเรื่องได้ดีกว่านี้ ไม่ใช่เชื้อหมัน มันเป็นเรื่องที่เบาบางทำให้นิยายส่วนที่เหลือไร้ความน่าสนใจสำหรับเราไปในทันที

หรือเราติดไคลแมกซ์จากดาร์วินชี่จนเกินไป ????

ตอนที่แลงดอนวิ่งไล่ตามเซียนน่า เราหวังว่าเซียนน่าจะถือเชื้อกาฬโรคเอาไว้เพื่อที่จะทำอะไรบางอย่างให้มันตระการตากว่านั้น...แต่พอเซียนน่ากลับมาแล้วเล่าทุกอย่างให้แลงดอนฟัง Inferno ของเราอวสานแค่ตรงนั้น....บทที่เหลือเหมือนเราแค่อ่านให้มันจบๆ ไป

เพื่อนๆ คิดยังไงกับเรื่องนี้บ้างคะ...ชอบหรือไม่ชอบยังไงกันบ้าง...แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันค่ะ

ปล. แดน บราวน์ เป็นนักเขียนนิยายเชิงประวัติศาสตร์ที่เก่งมากจริงๆ