ในช่วงการต่อสู้...ของพี่น้องเสื้อแดงเมื่อปี ๕๒ –๕๓
ช่วงนั้นห่านป่า...โบกบินอยู่แถวภาคอีกสานแถวลำตะคลอง
น้าเจ็ค ณ ลำปาง เป็นพยานได้

ห่านป่า...ได้เห็นความมุ่งมั่นและตั้งใจของพี่น้องเสื้อแดง
ที่เดินทางเข้ามากรุงเทพฯ....เพื่อสู้ให้กับที่เขารักและศรัทธา
ห่าน...ได้เห็นพ่อค้าเร่ขายของในหมู่บ้าน  ทำหน้าที่บอกเล่าข่าวสาร
เชิญชวน...คนในหมู่บ้านไปร่วมชุมนุม

ห่าน...ได้เห็นคนในหมู่บ้าน รวบรวม ข้าวสาร ข้าวเหนียว ปลาร้า ปลาแห้ง
ให้กับให้กับคนที่จะเดินทางไปต่อสู้...ในเมืองหลวง....!!!



พี่น้องเสื้อแดง...ยอมสละเวลา ยอมลำบาก...เพื่อให้ได้ถึงฝั่งฝัน...
ยอมทุกอย่างเพื่ออุมการณ์  ย่อมสละทุนทรัพย์ส่วนตัว...ยอมเสี่ยงตายและพร้อมจะตาย
เพื่อ.... ประชาธิปไตยในความรู้สึกนึกคิด เพื่อคนที่เขารัก



การต่อสู้ที่ต้องแลกด้วยเลือดเนื้อและชีวิต
บทเพลงนักสู้ธุลีดิน  ตะโกนบอกฟ้า เราจะไม่ทิ้งกัน ฯลฯ....
บนเวทีที่ราชดำเนิน  เมื่อวันวาน...ช่างไพเราะกินใจยิ่งนัก  
แต่ในวันนี้....มันไม่เร้าใจเท่าบทเพลง รักต้องเปิด(แน่นอก) ของใครไม่รู้
ไม่เคยแม้...จะมาตากแดดหรือขึ้นเวทีร้องเพลงให้กำลังใจพี่น้องเสื้อแดงเลย



สองปี....ของอำนาจรัฐที่ได้มากจากหงาดเหงื่อ  เลือดเนื้อของพี่น้องเสื้อแดง
สองปี...เพื่อไทย  หรือ เพื่อใครกันแน่....???
สองปี...พี่น้องเสื้อแดงเรา...ที่อยู่ในคุก ก็ยังไม่ได้รับประกันตัว
สองปี...ที่น้องเสื้อแดง กลับมาจากเมืองหลวง
ก็ยังอาศัยอยู่ในกระท่อมปลายนา หลังคารั้ว เช่นเดิม  
สำหรับพี่น้องศิลปินเสื้อแดง...ตะโกนร้องเพลงบนเวทีเป็นเดือนๆ
ยังคงค้างค่าเช่าบ้านให้เขาด่าเช้าด่าเย็น...เหมือนเมื่อวันวาน

แต่.....ทำไมคนบางคนไปร้องแค่องสามเพลง  อยู่บ้านใหญ่โต สิบยี่สิบล้าน ......!!!!
แต่.....ทำไมคนบางคนไม่เคยออกมาต่อสู้ร่วมกับพี่น้องเราเลย
กลับ...มีอำนาจวาสนาในรัฐนาวา...ที่พี่น้องเสื้อแดง ร่วมกันสรรค์สร้าง

แดง - อักษะ  ในวันนี้...
จึงไม่เร้าใจเท่า แดง - ราชดำเนิน.....เมื่อวันวาน