เรื่องมีอยู่ว่าน้องสาวของเราเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยบูรพา วิทยาเขตจันทบุรี ก็เช่าหอพักอยู่เหมือนนักศึกษาทั่วไป ทีนี้แถวๆหอพักของน้องสาวจะมีหมาจรกับแมวจรอยู่หลายตัว ด้วยความที่ครอบครัวเราเป็นคนรักสัตว์กันทุกคน น้องสาวเราก็เลยอดไม่ได้ที่จะเข้าไปเล่น ไปให้อาหารน้องหมาน้องแมวพวกนั้น
แต่น้งหมาน้องแมวเขาก็ยังไม่ค่อยสนิท ไม่ค่อยไว้ใจน้องสาวเราเท่าไร มากินอาหาร แล้วก็ไป เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ น้องสาวเราบอกว่าเจอกับน้องหมาน้องแมวพวกนี้เกือบทุกวันจนเกือบจะสนิทกันแล้ว อยู่ๆน้องหมาแมวพวกนี้ก็ค่อยๆหายไปทีละตัวสองตัว ไม่รู้ว่าหายไปไหน น้องสาวเราสอบถามจากคนแถวนั้น ได้ความว่ามีคนเอาไปปล่อยที่อื่น จนเหลือแค่น้องหมาตัวเมียขนสีน้ำตาลทั้งตัวที่น้องสาวเราตั้งชื่อให้ว่า "น้ำตาล" ต่อมาน้ำตาลก็หายไปพักหนึ่ง พอกลับมาก็พาเพื่อนที่เป็นน้องหมาตัวผู้กลับมาด้วยหนึ่งตัว น้องสาวเราเห็นว่าหน้าน้องหมาตัวนี้เป็นสีขาว ส่วนขนส่วนอื่นๆเป็นสีน้ำตาลทั้งตัว น้องสาวเราเลยตั้งชื่อให้ว่า "หน้าขาว"
ตอนเย็นของทุกวันน้องสาวเราจะคอยมาให้อาหารน้ำตาลกับหน้าขาวเป็นประจำ เราถามน้องสาวว่าทำไมถึงให้แค่ตอนเย็น ไม่ให้เช้า-เย็นไปเลย น้องสาวเราตอบว่าต้องรอให้เจ้าของหอกลับบ้านไปก่อน ถึงจะออกมาให้อาหารน้องสองตัวนี้ได้ ไม่งั้นอาจจะโดนเจ้าของหอต่อว่าได้ น้องเราทำแบบนี้ทุกๆวันจนน้ำตาลเริ่มไว้วางใจ และยอมให้น้องสาวเราจับตัวในที่สุด ไว้วางใจจนถึงขนาดขยับขึ้นมานอนตรงบันไหนหน้าห้องน้องสาวเราเลย ส่วนหน้าขาว เขาค่อนข้างเป็นหมาขี้หวาดระแวง น้องสาวเราเองก็ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้จะมีเหตุการณ์อะไรที่ทำให้เขาเป็นหมาขี้กลัวแบบนี้รึเปล่า แต่ไม่ว่าจะเจอกันกี่ครั้ง หน้าขาวก็ไม่เคยยอมให้น้องสาวเราจับตัวเลย นับจากวันแรกที่เจอกับหน้าขาวจนถึงวันนี้ก็นับเป็นเวลากว่าปีครึ่งแล้ว แต่หน้าขาวก็อนุญาตให้น้องเราแตะหัวเขาได้นิดๆหน่อยๆเท่านั้นเอง
ทีนี้ปัญหามันมีอยู่ว่าเดือนหน้าน้องสาวเราเรียนจบ และจะต้องย้ายออกจากหอพักแล้ว และด้วยความที่เป็นคนขี้สงสารอีกนั่นแหละ น้องสาวเราเลยใจไม่แข็งพอที่จะออกมาโดยที่ทิ้งเจ้าน้องสองตัวนั้นไว้ น้องสาวเราเลยมาปรึกษาเราว่าจะทำยังไงดี เราเลยแนะนำว่าให้เอากลับมาด้วย เอาไปไว้ที่บ้านสวนของปู่ย่าที่เพชรบูรณ์ แต่ว่าบ้านสวนมีน้องหมาอยู่แล้วหนึ่งตัว ปู่บอกว่ารับได้แค่อีกหนึ่งตัวเท่านั้น น้องสาวเราเลยต้องเลือกที่จะเอาน้ำตาลไปเลี้ยงที่บ้านสวน เพราะน้ำตาลน่าจะยอมให้อุ้มขึ้นรถได้ ส่วนหน้าขาวเขาไม่ยอมให้น้องสาวเราจับ เรากับน้องสาวก็เลยกังวลว่าในเมื่อไม่สามารถพาหน้าขาวไปอยู่ด้วยได้ พอจะมีใครที่ใจดี พาน้องหน้าขาวไปอยู่ด้วยไหมคะ แต่คงจะต้องอดทนและยากสักหน่อยในการสร้างความไว้วางใจให้เขา น้องสาวเราไม่อยากปล่อยให้เขาอยู่ที่หอตัวเดียว เพราะกลัวว่าวันหนึ่งเขาจะหายไปโดยที่ไม่รู้ชะตากรรมเหมือนเพื่อนๆตัวอื่นๆ
เราเลยอยากรบกสรถามเพื่อนๆห้องจตุจักรว่าพอจะมีใครสามารถพาหน้าขาวไปอยู่ด้วยได้ไหม หรือใครพอจะมีคำแนะนำดีๆหรือทางออกอื่นๆบ้างไหมคะที่จะช่วยไม่ให้เขาต้องอยู่ที่หอพักนั้นตัวเดียว
นี่รูปหน้าขาวปัจจุบันนะคะ เมื่อก่อนตอนเจอกับน้องสาวเราใหม่ๆ น้องสาวเราบอกว่าผอมมากๆ ตอนนี้ดูดีขึ้นมาเยอะเลย ยังไงเราฝากหน้าขาวให้เพื่อนๆห้องจตุจักรผู้มีจิตใจเมตตาทุกคนพิจารณาและรับน้องหน้าขาวไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ ^^
น้องหมาหน้าขาว ณ ม.บูรพา จันทบุรี อยากมีบ้านที่อบอุ่นอยู่ค่ะ
แต่น้งหมาน้องแมวเขาก็ยังไม่ค่อยสนิท ไม่ค่อยไว้ใจน้องสาวเราเท่าไร มากินอาหาร แล้วก็ไป เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ น้องสาวเราบอกว่าเจอกับน้องหมาน้องแมวพวกนี้เกือบทุกวันจนเกือบจะสนิทกันแล้ว อยู่ๆน้องหมาแมวพวกนี้ก็ค่อยๆหายไปทีละตัวสองตัว ไม่รู้ว่าหายไปไหน น้องสาวเราสอบถามจากคนแถวนั้น ได้ความว่ามีคนเอาไปปล่อยที่อื่น จนเหลือแค่น้องหมาตัวเมียขนสีน้ำตาลทั้งตัวที่น้องสาวเราตั้งชื่อให้ว่า "น้ำตาล" ต่อมาน้ำตาลก็หายไปพักหนึ่ง พอกลับมาก็พาเพื่อนที่เป็นน้องหมาตัวผู้กลับมาด้วยหนึ่งตัว น้องสาวเราเห็นว่าหน้าน้องหมาตัวนี้เป็นสีขาว ส่วนขนส่วนอื่นๆเป็นสีน้ำตาลทั้งตัว น้องสาวเราเลยตั้งชื่อให้ว่า "หน้าขาว"
ตอนเย็นของทุกวันน้องสาวเราจะคอยมาให้อาหารน้ำตาลกับหน้าขาวเป็นประจำ เราถามน้องสาวว่าทำไมถึงให้แค่ตอนเย็น ไม่ให้เช้า-เย็นไปเลย น้องสาวเราตอบว่าต้องรอให้เจ้าของหอกลับบ้านไปก่อน ถึงจะออกมาให้อาหารน้องสองตัวนี้ได้ ไม่งั้นอาจจะโดนเจ้าของหอต่อว่าได้ น้องเราทำแบบนี้ทุกๆวันจนน้ำตาลเริ่มไว้วางใจ และยอมให้น้องสาวเราจับตัวในที่สุด ไว้วางใจจนถึงขนาดขยับขึ้นมานอนตรงบันไหนหน้าห้องน้องสาวเราเลย ส่วนหน้าขาว เขาค่อนข้างเป็นหมาขี้หวาดระแวง น้องสาวเราเองก็ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้จะมีเหตุการณ์อะไรที่ทำให้เขาเป็นหมาขี้กลัวแบบนี้รึเปล่า แต่ไม่ว่าจะเจอกันกี่ครั้ง หน้าขาวก็ไม่เคยยอมให้น้องสาวเราจับตัวเลย นับจากวันแรกที่เจอกับหน้าขาวจนถึงวันนี้ก็นับเป็นเวลากว่าปีครึ่งแล้ว แต่หน้าขาวก็อนุญาตให้น้องเราแตะหัวเขาได้นิดๆหน่อยๆเท่านั้นเอง
ทีนี้ปัญหามันมีอยู่ว่าเดือนหน้าน้องสาวเราเรียนจบ และจะต้องย้ายออกจากหอพักแล้ว และด้วยความที่เป็นคนขี้สงสารอีกนั่นแหละ น้องสาวเราเลยใจไม่แข็งพอที่จะออกมาโดยที่ทิ้งเจ้าน้องสองตัวนั้นไว้ น้องสาวเราเลยมาปรึกษาเราว่าจะทำยังไงดี เราเลยแนะนำว่าให้เอากลับมาด้วย เอาไปไว้ที่บ้านสวนของปู่ย่าที่เพชรบูรณ์ แต่ว่าบ้านสวนมีน้องหมาอยู่แล้วหนึ่งตัว ปู่บอกว่ารับได้แค่อีกหนึ่งตัวเท่านั้น น้องสาวเราเลยต้องเลือกที่จะเอาน้ำตาลไปเลี้ยงที่บ้านสวน เพราะน้ำตาลน่าจะยอมให้อุ้มขึ้นรถได้ ส่วนหน้าขาวเขาไม่ยอมให้น้องสาวเราจับ เรากับน้องสาวก็เลยกังวลว่าในเมื่อไม่สามารถพาหน้าขาวไปอยู่ด้วยได้ พอจะมีใครที่ใจดี พาน้องหน้าขาวไปอยู่ด้วยไหมคะ แต่คงจะต้องอดทนและยากสักหน่อยในการสร้างความไว้วางใจให้เขา น้องสาวเราไม่อยากปล่อยให้เขาอยู่ที่หอตัวเดียว เพราะกลัวว่าวันหนึ่งเขาจะหายไปโดยที่ไม่รู้ชะตากรรมเหมือนเพื่อนๆตัวอื่นๆ
เราเลยอยากรบกสรถามเพื่อนๆห้องจตุจักรว่าพอจะมีใครสามารถพาหน้าขาวไปอยู่ด้วยได้ไหม หรือใครพอจะมีคำแนะนำดีๆหรือทางออกอื่นๆบ้างไหมคะที่จะช่วยไม่ให้เขาต้องอยู่ที่หอพักนั้นตัวเดียว
นี่รูปหน้าขาวปัจจุบันนะคะ เมื่อก่อนตอนเจอกับน้องสาวเราใหม่ๆ น้องสาวเราบอกว่าผอมมากๆ ตอนนี้ดูดีขึ้นมาเยอะเลย ยังไงเราฝากหน้าขาวให้เพื่อนๆห้องจตุจักรผู้มีจิตใจเมตตาทุกคนพิจารณาและรับน้องหน้าขาวไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ ^^