รู้ทำไมจะไม่รู้ว่าบริษัทนั้นเป็นบริษัทใคร เพราะรู้นั่นแหละถึงมา วดีเคยปรึกษา "ท่าน" เรื่องนี้หลังจากที่ตกลงใจแต่งงานแล้ว แต่บอกอ้อม ๆ ไม่ได้เจาะจงเอ่ยชื่อใคร แต่ท่านก็คงพอรู้ว่าเป็นเรื่องส่วนตัววดี "ท่าน" สอนวดีว่าเรื่องเข้าใจผิดอะไรทั้งหลายเหล่านี้นี่แหละเป็นตัวที่วัดใจคนว่าคน ๆ นั้นเค้ามองคุณค่าเราที่ไหน มองทะลุไปถึงตัวจริง ๆ ของเราหรือไม่ ขอให้วดีอดทนและรอคอย การแต่งงานวดีเต็มใจแต่งแต่ก็ไม่ใช่เพราะความรักอย่างที่ควรจะเป็น วดีก็รู้ว่าการแต่งงานครั้งนี้มันจะกลายเป็นปมของเขมชาติ แต่ก็ไม่ใช่เขมชาติคนเดียว วดีก็ด้วย

เขมอาจจะเจ็บอาจจะทรมานทรกรรมในลักษณะคนถูกทิ้ง แต่วดีก็มีแรงกดดันในการแต่งงานใช้หนี้ครั้งนี้เหมือนกัน ไหนจะต้องจากคนที่รัก ไหนจะโดนคนนินทา ไหนจะต้องทำหน้าที่ดูแลไก่กับไข่ตามที่ได้รับมอบหมาย เมื่อดูจากที่วดีปรึกษา "ท่าน" ก็จะเห็นว่าวดียังคิดเรื่องเขมอยู่ตลอด และ หวังจะคลายปมตรงนี้ให้ได้ อย่างน้อยก็ไม่ให้มีอะไรติดค้างกัน ถ้าคิดจะให้อภัยก็เป็นเพื่อนกัน (เราว่าวดีหวังสูงแค่นี้) แต่ถ้าแค้นก็โขกสับซะให้หายแค้นมันจะได้จบสิ้นกันไปเสียที เพราะฉะนั้นรู้อยู่แล้วว่าจะต้องเจออะไร

พอเจ้าสัวตายวดีก็คิดว่าถึงเวลาแล้ว ซึ่งการรับมือของวดีคือนิ่งคือเฉยเป็นเป้านิ่งให้ยิงจัง ๆ เลย ระบายอารมณ์ให้เต็มที่แต่ก็ไม่ได้ยอมทุกอย่าง อะไรที่มากที่เกินเลยไปก็ไม่ยอม จริง ๆ บริษัทมีร้อยแปดพันล้านแห่ง ความสามารถระดับวดีไปที่ไหนก็ได้ แต่มาที่บริษัทของเขมก็เพื่อสิ่งนี้นี่แหละ ใจนึงมาคลายปม ใจนึงที่ยังรักก็อยากรู้ว่าเขาเป็นยังไง ทุกข์มากไหม ถือเป็นความรับผิดชอบส่วนหนึ่งของตัวเอง อย่างน้อยมาเผชิญหน้าให้รู้ว่าเราจะมาแก้ไขสิ่งที่ทำไปแล้วได้ไหม ถ้าโดนไล่ออกก็ไม่ทู่ซี้อยู่ถือว่าจบ ๆ ไป แต่ถ้าอยากจะทำอะไรกับตัวเองหากมันไม่เหลือบ่ากว่าแรงก็ยอมไป

วดีมาโล่งก็ตอนที่เห็นว่าเขมมีเกนหลงแล้วก็ดูรักกันดีนั่นแหละ อันนั้นนี่คิดจะไปจริง ๆ เลย เพราะคิดว่ามีเกนหลงอยู่เดี๋ยวก็ก้าวข้ามความหลังไปได้เองแต่อิตาเขมมีแผน ไม่ยอม มารยากี่ร้อยเล่มเกวียนก็งัดออกมาจนหมดเพื่อจัดการวดี แต่สุดท้ายทำเค้าเราก็เจ็บด้วย