เรื่องนี้เป็นเรื่องของคุณพ่อผมเอง ซึ่งผมฟังกี่ครั้งก็นึกสงสารพ่อเสมอ ผมไม่รู้ว่า มันเป็นเรื่องปกติไหม สำหรับสิ่งที่พ่อผมเจอ ก็เลยอยากมาเล่าสู่กันฟังครับ เรียกแกว่า จ่าxxx แล้วกันครับ
มีจ่าแก่ๆคนนึง อยู่มาตั้งแต่สมัย สงครามกับคอมมิวนิส ร่มเกล้า ช่องบก จนถึงเหตุการไม่สงบในสามจังหวัดชายแดนใต้ ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่ชอบเข้าสังคม เคยสอบนายทหารได้ แต่โดนโกง เพราะคู่แข่งเปนเด็กเส้นชอบเข้าหานาย เพื่อนฝูงเยอะ มีฐานเสียงดี เพราะชอบกินเลี้ยงสังสรรค์ตามประสา ผลสอบออกมา แกคะแนนเยอะกว่า แต่จู่ๆเปลี่ยนไปเป็นการโหวตซะงั้น(ผมจำรายละเอียดไม่ได้ จำได้แค่ว่า สอบเสดแล้วมีการโหวต อะไรสักอย่าง)แกเลยแพ้โหวตไป แกอ่านหนังสือเปนปีๆ เลยอกหัก ไม่คิดจะสอบอีก ถึงไม่ได้เปนนายทหารแต่ ประสบการที่สะสมมาทำให้ นายทหาร นายร้อยจบใหม่ หรือ ผบร้อยที่พึ่งย้ายมาใหม่ ต้องไถ่ถามเรื่องราวการฝึกกับแกเสมอ ก้แน่นอนในชีวิตการทำงานก็ต้องมีการ ข้ามหน้าข้ามตาเกิดการเกลียดขี้หน้ากันขึ้น จนแกก็อยุ่แบบลำบากใจ แกเป็นคนชอบคิดเล็กคิดน้อย คิดมาก ดูชีวิตทหารแกไม่ค่อยมีความสุขเท่าไร ครั้งนึง ถกกันเรื่อง แบบแผนการฝึก ต่อหน้า ผบ ร้อย แกมั่นใจว่าอีกคน สอนผิด แกก็บอกว่า มันผิด แกเถียงแบบไม่ยอม ต่อหน้า ผบ ร้อย ... (คนที่แกเถียงด้วยเปนผุ้หมวดมาจากจ่า เปนเพื่อนแก) เลยผิดใจกันแต่นั้นมา วันนึง อีตาคนนั้นเมา เดินมาบอกแกว่า .. "ผมรู้ ผมไปอ่านตำรามาแล้ว คุณเป็นฝ่ายถูก ผมเป็นฝ่ายผิด แต่ผมไม่ยอมหลอก มันหักหน้าหักตากันเกินไป" แล้วก็โกรธกันต่อ
จนมาถึงช่วงปลายชีวิตทำงาน อีก สี่ ห้าปี แกจะเกษียณ แล้ว ... มีการฝึกครั้งนึง... แกมีหน้าที่เปนรองหมวด ... ปรากฏว่าการฝึกเริ่มขึ้น มีจดหมายน้อยมาหา แก ใจความว่า "ผบ ร้อยถูกข้าศึกจับตัว ให้ จ่าxxx ทำหน้าที่ผบร้อยแทน" ตอนนั้นแก โมโห แล้วก็เสียใจ สับสนด้วย แกคิดในใจว่า ผบร้อยแกล้งแก ไม่ชอบแกแน่ๆ แกเลยเดินไปถาม ผบ ร้อย .. ผบร้อยบอกแกว่า " จ่าxxx ฝึกให้ผมดูหน่อย ผมจะศึกษา " แกเลย ตัดใจไม่ค่อยคิดมาก จากรองหมวด ก็มาเป็น ผบ ร้อยซะงั้น แกเล่าว่าแกนั่งในรถ apc วิทยุรอบตัว แกบอกว่า โดยปกติต้องมี นายสิบคอยเปนผู้ช่วยด้วย แต่ วันที่ให้แกมาเปนแทน ปรากฏว่าให้พลทหารมาช่วยแก ไม่กี่คน ปัญหาสารพันเข้ามาตลอด เหตุการครั้งนั้น ก็ทำให้ พวก นายร้อยจ่า เพื่อนแก ยิ่งไม่ชอบขี้หน้าแกเข้าไปใหญ่ แกก็ ทวีความอึดอัดขึ้นไปอีก แต่แกก็แอบภูมิใจที่ครั้งนึง แม้แกไม่ได้เป็นนายทหาร แต่แกก็ได้ทำหน้าที่ ผบ ร้อย ครั้งนึงในชีวิต แล้วแกก้ทำได้สะด้วย เห็นว่า ผู้บังคับบัญชาก็กล่าวชมแกในตอนได้แกก็ดีใจ แต่แกก็เหนื่อยมากๆเช่นกัน
จนเหตุการที่ทำให้แกตัดสินใจลาออก เนื่องจากตอนนั้นไทยมีปัญหากับเขมร จึงอาจจะมีการแถลงการรบนอกประเทศ(ผมจำชื่อไม่ค่อยได้) ผบ. ร้อยคนเดิมกะที่ให้แก เปนผบ ร้อยตอนฝึกนั่นแหละ ปกติ เปนนายทหารติดตาม แกมักจะสั่งให้ลูกน้องไปประชุมแทน ก่อนจะไป แถลงฝึกจริง ซ้อมรบจิงๆ ก็มีการประชุม ชี้แจงกันก่อน โดยส่งนายสิบอีกท่านนึงไปก่อน แต่พอวันไปฝึกจริง ก็มีการแจงว่า แก(จ่าxxx) ต้องไปแทน ... แกก็ไป ทั้งๆที่ไม่รู้ข้อมูลอะไรเท่าไร วันนั้น แกเล่าว่า แกก็สำเพร่าไม่ถามข้อมูล ว่าเค้านัดเข้าตี หรือทำอะไรกันตอนกี่โมง ปรากฏว่าแกก็พาลูกน้องแก นอนในป่า หลับไป จนสุดท้ายมาแถลงการสรุป ว่าใครทำอะไรไปบ้าง... แกเปนจ่าคนเดียวในกลุ่มเสธ แกบอกแกอายมาก ต้องหามุมแอบๆ ทีนี้พอเค้าบอกว่าจะให้ บรรยายสรุป แกก็ตื่นเลย ว่าอ่าว ไม่ได้ทำอะไรเลยเมื่อเช้า เค้าก็ค่อยๆ เล่าไปทีละหน่วย แกบอก แกโชคดีที่ว่า มีหน่วยนึง แถลงก่อนแก บอกว่า นำหน้าหน่วยแกไปก่อน ... พอแกฟังคนนี้พูดปึ้บด้วยความแก่เก๋าเกมส์ แกเลยรู้เลยว่าหน่วยแกมีหน้าที่อะไร พอถึงตาแก แกก็ แถ(ลง) ได้ จนจบ ... ตอนนั้นแก รู้โล่งใจ ปนโมโห แต่ก็ผ่านไปได้
ด้วยเหตุการหลายอย่าง ทั้งเพื่อนร่วมงาน ทั้งภาระหน้าที่รับผิดชอบที่หนักเกินตัว แหละอีกหลายๆเรื่อง แกเลยตัดสินใจลาออก.. ในตำแหน่ง จ่าสิบเอกพิเศษ
วันที่แกลาออก แกบอกว่า ผบ ร้อย ให้คำสั่งว่าไม่อนุมัติ และแทงว่า เป็นคนมีความรู้ความสามารถ ควรให้การสนุบสนุให้เป็นนายทหารต่อไป(แต่คนอื่นอนุมัติหมด)
แต่แกก็ไปวิ่งเรื่องที่อื่น จนแกได้ลาออกสำเร็จ (ช่วงนั้นออกกันสามสี่คน) วันที่มีจัดเลี้ยง ส่ง นายสิบที่ลาออก ผบ ร้อยก็มา แล้วกล่าวบนเวทีว่า "ผมเสียใจ ลายเซ็นผมไม่มีความหมาย ยับยั้งใครไม่ได้"
แต่วันนี้แกสบายใจขึ้นเยอะ แต่พอนึกถึงชีวิตทหารทีไร(แม้กระทั่งทนวันนี้) แกก็จะ เจ็บจำฝังใจกับเรื่องเหล่านี้เสมอ เล่าได้ซ้ำๆ เหมือนเป็นปมด้อยในชีวิต ผมสงสารพ่อมากๆเลย แต่อย่างน้อย ชีวิตที่แกอยู่ตอนนี้ก็ดีขึ้นแล้วหละครับ
จ่าสิบเอกเป็นผบ.ร้อยคุมฝึกทั้งกองร้อย รวมถึงไปแถลงแผนการรบนอกประเทศแทน ผบ ร้อยด้วย คิดว่ายังไงกันครับ
มีจ่าแก่ๆคนนึง อยู่มาตั้งแต่สมัย สงครามกับคอมมิวนิส ร่มเกล้า ช่องบก จนถึงเหตุการไม่สงบในสามจังหวัดชายแดนใต้ ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่ชอบเข้าสังคม เคยสอบนายทหารได้ แต่โดนโกง เพราะคู่แข่งเปนเด็กเส้นชอบเข้าหานาย เพื่อนฝูงเยอะ มีฐานเสียงดี เพราะชอบกินเลี้ยงสังสรรค์ตามประสา ผลสอบออกมา แกคะแนนเยอะกว่า แต่จู่ๆเปลี่ยนไปเป็นการโหวตซะงั้น(ผมจำรายละเอียดไม่ได้ จำได้แค่ว่า สอบเสดแล้วมีการโหวต อะไรสักอย่าง)แกเลยแพ้โหวตไป แกอ่านหนังสือเปนปีๆ เลยอกหัก ไม่คิดจะสอบอีก ถึงไม่ได้เปนนายทหารแต่ ประสบการที่สะสมมาทำให้ นายทหาร นายร้อยจบใหม่ หรือ ผบร้อยที่พึ่งย้ายมาใหม่ ต้องไถ่ถามเรื่องราวการฝึกกับแกเสมอ ก้แน่นอนในชีวิตการทำงานก็ต้องมีการ ข้ามหน้าข้ามตาเกิดการเกลียดขี้หน้ากันขึ้น จนแกก็อยุ่แบบลำบากใจ แกเป็นคนชอบคิดเล็กคิดน้อย คิดมาก ดูชีวิตทหารแกไม่ค่อยมีความสุขเท่าไร ครั้งนึง ถกกันเรื่อง แบบแผนการฝึก ต่อหน้า ผบ ร้อย แกมั่นใจว่าอีกคน สอนผิด แกก็บอกว่า มันผิด แกเถียงแบบไม่ยอม ต่อหน้า ผบ ร้อย ... (คนที่แกเถียงด้วยเปนผุ้หมวดมาจากจ่า เปนเพื่อนแก) เลยผิดใจกันแต่นั้นมา วันนึง อีตาคนนั้นเมา เดินมาบอกแกว่า .. "ผมรู้ ผมไปอ่านตำรามาแล้ว คุณเป็นฝ่ายถูก ผมเป็นฝ่ายผิด แต่ผมไม่ยอมหลอก มันหักหน้าหักตากันเกินไป" แล้วก็โกรธกันต่อ
จนมาถึงช่วงปลายชีวิตทำงาน อีก สี่ ห้าปี แกจะเกษียณ แล้ว ... มีการฝึกครั้งนึง... แกมีหน้าที่เปนรองหมวด ... ปรากฏว่าการฝึกเริ่มขึ้น มีจดหมายน้อยมาหา แก ใจความว่า "ผบ ร้อยถูกข้าศึกจับตัว ให้ จ่าxxx ทำหน้าที่ผบร้อยแทน" ตอนนั้นแก โมโห แล้วก็เสียใจ สับสนด้วย แกคิดในใจว่า ผบร้อยแกล้งแก ไม่ชอบแกแน่ๆ แกเลยเดินไปถาม ผบ ร้อย .. ผบร้อยบอกแกว่า " จ่าxxx ฝึกให้ผมดูหน่อย ผมจะศึกษา " แกเลย ตัดใจไม่ค่อยคิดมาก จากรองหมวด ก็มาเป็น ผบ ร้อยซะงั้น แกเล่าว่าแกนั่งในรถ apc วิทยุรอบตัว แกบอกว่า โดยปกติต้องมี นายสิบคอยเปนผู้ช่วยด้วย แต่ วันที่ให้แกมาเปนแทน ปรากฏว่าให้พลทหารมาช่วยแก ไม่กี่คน ปัญหาสารพันเข้ามาตลอด เหตุการครั้งนั้น ก็ทำให้ พวก นายร้อยจ่า เพื่อนแก ยิ่งไม่ชอบขี้หน้าแกเข้าไปใหญ่ แกก็ ทวีความอึดอัดขึ้นไปอีก แต่แกก็แอบภูมิใจที่ครั้งนึง แม้แกไม่ได้เป็นนายทหาร แต่แกก็ได้ทำหน้าที่ ผบ ร้อย ครั้งนึงในชีวิต แล้วแกก้ทำได้สะด้วย เห็นว่า ผู้บังคับบัญชาก็กล่าวชมแกในตอนได้แกก็ดีใจ แต่แกก็เหนื่อยมากๆเช่นกัน
จนเหตุการที่ทำให้แกตัดสินใจลาออก เนื่องจากตอนนั้นไทยมีปัญหากับเขมร จึงอาจจะมีการแถลงการรบนอกประเทศ(ผมจำชื่อไม่ค่อยได้) ผบ. ร้อยคนเดิมกะที่ให้แก เปนผบ ร้อยตอนฝึกนั่นแหละ ปกติ เปนนายทหารติดตาม แกมักจะสั่งให้ลูกน้องไปประชุมแทน ก่อนจะไป แถลงฝึกจริง ซ้อมรบจิงๆ ก็มีการประชุม ชี้แจงกันก่อน โดยส่งนายสิบอีกท่านนึงไปก่อน แต่พอวันไปฝึกจริง ก็มีการแจงว่า แก(จ่าxxx) ต้องไปแทน ... แกก็ไป ทั้งๆที่ไม่รู้ข้อมูลอะไรเท่าไร วันนั้น แกเล่าว่า แกก็สำเพร่าไม่ถามข้อมูล ว่าเค้านัดเข้าตี หรือทำอะไรกันตอนกี่โมง ปรากฏว่าแกก็พาลูกน้องแก นอนในป่า หลับไป จนสุดท้ายมาแถลงการสรุป ว่าใครทำอะไรไปบ้าง... แกเปนจ่าคนเดียวในกลุ่มเสธ แกบอกแกอายมาก ต้องหามุมแอบๆ ทีนี้พอเค้าบอกว่าจะให้ บรรยายสรุป แกก็ตื่นเลย ว่าอ่าว ไม่ได้ทำอะไรเลยเมื่อเช้า เค้าก็ค่อยๆ เล่าไปทีละหน่วย แกบอก แกโชคดีที่ว่า มีหน่วยนึง แถลงก่อนแก บอกว่า นำหน้าหน่วยแกไปก่อน ... พอแกฟังคนนี้พูดปึ้บด้วยความแก่เก๋าเกมส์ แกเลยรู้เลยว่าหน่วยแกมีหน้าที่อะไร พอถึงตาแก แกก็ แถ(ลง) ได้ จนจบ ... ตอนนั้นแก รู้โล่งใจ ปนโมโห แต่ก็ผ่านไปได้
ด้วยเหตุการหลายอย่าง ทั้งเพื่อนร่วมงาน ทั้งภาระหน้าที่รับผิดชอบที่หนักเกินตัว แหละอีกหลายๆเรื่อง แกเลยตัดสินใจลาออก.. ในตำแหน่ง จ่าสิบเอกพิเศษ
วันที่แกลาออก แกบอกว่า ผบ ร้อย ให้คำสั่งว่าไม่อนุมัติ และแทงว่า เป็นคนมีความรู้ความสามารถ ควรให้การสนุบสนุให้เป็นนายทหารต่อไป(แต่คนอื่นอนุมัติหมด)
แต่แกก็ไปวิ่งเรื่องที่อื่น จนแกได้ลาออกสำเร็จ (ช่วงนั้นออกกันสามสี่คน) วันที่มีจัดเลี้ยง ส่ง นายสิบที่ลาออก ผบ ร้อยก็มา แล้วกล่าวบนเวทีว่า "ผมเสียใจ ลายเซ็นผมไม่มีความหมาย ยับยั้งใครไม่ได้"
แต่วันนี้แกสบายใจขึ้นเยอะ แต่พอนึกถึงชีวิตทหารทีไร(แม้กระทั่งทนวันนี้) แกก็จะ เจ็บจำฝังใจกับเรื่องเหล่านี้เสมอ เล่าได้ซ้ำๆ เหมือนเป็นปมด้อยในชีวิต ผมสงสารพ่อมากๆเลย แต่อย่างน้อย ชีวิตที่แกอยู่ตอนนี้ก็ดีขึ้นแล้วหละครับ