แน่นอนอยู่แล้วครับ...การนั่งสมาธิมันขัดกับหลักธรรมชาติ....เพราะโดยทั่วไปธรรมชาติของจิตที่มีกิเลสครอบงำมันจะพาคิดปรุงฟุ้งอยู่ตลอดเวลาตามที่กิเลสในใจจะผลักดันพาให้คิด ให้พูด ให้ทำตลอดเวลา....คิดถึงคนโน้น คิดถึงคนนี้ คิดอยากได้โน้น คิดอยากได้นี้  สารพัดจะคิดอยาก  เพราะขึ้นชื่อว่ากิเลสตัณหาย่อมไม่มีวันอิ่มพอ  มีแต่จะทะยานอยากแสวงหาไม่จบสิ้น



การนั่งสมาธิ  ก็คือการบังคับจิตใจตนเองที่โลดโผนโจนทะยานไปตามแรงปราถนาของกิเลสที่ครอบงำในจิตใจ ให้หยุด  ให้นิ่ง  ไม่ให้คิดปรุงฟุ้งซ่าน  กล่าวโดยย่อคือการปลดเปลื้องตนเองจากการเป็นทาสของกิเลสในชั่วขณะหนึ่ง.....เมื่อจิตนิ่งรวมลงสู่ฐานของสมาธิเมื่อไหร่  จิตจะเป็นอิสระ ไม่อยู่ในความครอบงำของกิเลสทั้งปวง  ถึงเวลานั้นเราจะอัศจรรย์ในความจริงของความมีชาติภพ  การเวียนว่ายตายวน  ความเป็นจริงของสรรพชีวิตที่อยู่ในวัฎสงสารเพราะกิเลสอวิชาครอบงำอยู่ภายในจิตใจ  



แต่ทว่า มีมนุษย์น้อยรายนักแลที่จะปลดเปลื้องตนเองให้เป็นอิสระจากกิเลสได้  แม้แต่ในชั่วขณะหนึ่งก็ตาม  เพราะอำนาจกิเลสที่มันครอบงำจิตใจสัตว์โลกมาช้านานเป็นอนันตกาลนั้นมีอำนาจมาก  จนไม่อาจจะฝืนต้านแรงกิเลสเหล่านั้นได้  ครั้นจะตะเกียกตะกายประกาศตัวไปไทไม่ขออยู่ภายใต้การบัญชาของกิเลสอีกต่อไป  ก็พากันอ่อนแอเกียจคร้านท้อถอยหยิบโหย่งกันเสียหมด  ด้วยอำนาจของกิเลสที่พาให้เป็นไป  ขอนอนตายจมกับกองกิเลสเช่นนี้ต่อไปตราบเท่าอนันตกาล  



ความเพียรพยายามเพียงเท่าเส้นผม ไฉนเลยจะถอดถอนกิเลสกองเท่าภูเขาได้.....พูดมาให้อายกิเลสมันเปล่าๆ.....ผู้ที่หาญกล้าประกาศตัวเป้นไทต่อกิเลสนั้น ท่านเหล่านั้นล้วนแล้วแต่เอาชีวิตเป็นเดิมพันทั้งสิ้น.....ไม่ได้ภาวนาหยิบโหย่งเหมือน จขกท. หรอกครับ.....



ธรรมอันเป็นเครื่องมือสังหารกิเลสนั้นมีอยู่จริง  แต่ก็มีอยู่จริงเฉพาะกับ "คนจริง" ที่หาญกล้าท้าตายเอาชีวิตเป็นเดิมพันเพื่อฝ่าฟันเอาชนะกิเลสเท่านั้น.....แล้วท่านละ...เป็น "คนจริง" เหมือนท่านเหล่านั้นหรือเปล่า....หรือเป็นเพียงคนหยิบโหย่งสิ้นท่าไม่เอาไหน แล้วมาประกาศความสิ้นท่าไม่เอาไหนของตนให้เป็นที่อับอายต่อผู้อื่นเท่านั้น



ลองพิจารณาดูนะครับ