กระทู้นี้เราอยากขอพื้นที่ระบายความรู้สึกเกี่ยวกับแม่ของเราค่ะ ซึ่งมันเป็นมุมของเราคนเดียว...ย้ำว่ามันเป็นมุมของเราคนเดียวนะคะ
มีคุณแม่ของใครที่รักลูกไม่เท่ากัน แล้วก็คิดว่าลูกเป็นสมบัติที่ตัวเองจะทำอะไรยังไงก็ได้บ้างมั้ยคะ
บ้านเรามีลูก 3 คน เราเป็นลูกคนโต มีน้องสาวกับน้องชายอย่างละคน ตามแบบฉบับครอบครัวคนจีน ลูกชายกับลูกที่เรียนเก่งพ่อแม่ก็จะรักจะเอ็นดูเป็นพิเศษ ซึ่งเราไม่ใช่ทั้ง 2 อย่างที่บอกมาค่ะ คือไม่ใช่ลูกชาย แล้วก็เรียนแค่ระดับกลางๆ แล้วที่ซ้ำร้ายคือเป็นลูกคนโต ซึ่งที่บ้านเราสอนว่าลูกคนโตต้องเสียสละ ต้องเป็นทุกอย่างของคนในบ้าน ย้ำว่าเป็นทุกอย่าง...
ตั้งแต่เล็กเราต้องเสียสละแทบทุกๆอย่าง มีของอะไรมาใหม่ๆน้องเราต้องได้ก่อน ไม่เก่า ไม่เสีย ไม่พัง ไม่เบื่อ เราไม่มีสิทธิ์...
เรื่องของเราเอง ชีวิตของเราเอง อนาคตของเราเอง เราไม่เคยได้เลือก ในทุกๆอย่างแม่เราจะคอยเค้ามาจัดการ
เริ่มแรกก็เรื่องเรียน เราเป็นคนที่ชอบเรียนภาษามาก ม.ปลายตั้งใจว่าอยากเรียนสายศิลป์ภาษามาก สู้อุตส่าห์พยายามไปสอบแข่งขันเข้าโรงเรียนดังประจำจังหวัด สอบได้คะแนนอันดับต้นๆกลับไม่ได้เรียน เพียงเพราะแม่เห็นว่ามันไม่ดี แล้วลูกญาติๆก็ไม่มีใครเรียนศิลป์ เราต้องกลับมาฝืนเรียนวิทย์-คณิตทั้งที่เราไม่ชอบซักนิด แต่ก็อดทนเรียนจนได้เกรดมาพอถูๆไถๆ แค่ 3นิดๆ ไม่ให้พ่อแม่ได้อาย ระหว่างนั้นก็พยายามหาตัวเองให้เจอว่าอยากเรียนอะไร อยากทำอะไร จนในที่สุดปีสุดท้ายของการเรียนม.ปลาย เราก็ได้ข้อสรุปให้ตัวเองว่า เราอยากเรียนต่อคณะสถาปัตย์ เราก็เริ่มทำตามฝันหัดวาดรูประบายสี ให้พอมีพื้นฐาน จากนั้นเราก็เริ่มคุยกับที่บ้านว่าเราอยากเรียนอะไร แต่แม่เราไม่เห็นดีเห็นงามด้วย เค้าถามเราว่าจะมาเรียนแผนวิทย์ให้เสียเวลาทำไม ถ้าจะเรียนขีดๆเขียนๆแบบพวกช่าง (ถึงตรงนี้ขอโทษด้วยนะคะ เราไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกใครนะคะ) แต่เราก็ไม่ยอมแพ้ เราก็ยังหัดวาดรูป ออกแบบ แอบขอเงินพ่อไปติวโดนที่แม่เราไม่รู้ไม่เห็น แต่ความมาแตกเพราะความมือบอนของเรา เราเอาน้ำยาลบคำผิดแอบเขียนไว้ที่ด้านในของฝาแฟ้มซองว่าอยากเรียนสถาปัตย์ น้องเรามาเห็นเข้าก็เอาไปฟ้องแม่ เราโดนแม่ตี โดนเอาสมุดวาดเขียนกับดินสอสีไปเผา แม่ทำลายทิ้งทุกอย่างไม่เหลืออะไรเลย แต่เราก็ยังแอบเก็บสมุดวาดเขียน กับหนังสือติวเอาไว้ แต่จนแล้วจนรอดเราก็ไม่ได้เรียนสถาปัตย์เพราะคะแนนฟิสิกส์ กับคะแนนเลขของเราสู้คนอื่นไม่ไหว แต่เราก็ไม่ยอมแพ้ เรายังมีคะแนนวิชาภาษาอังกฤษ ภาษาไทย สังคม ที่ค่อนข้างสูง ซึ่งเราก็ยังพอไปเลือกเรียนคณะทางสายศิลป์ได้บ้าง แต่ก็ไม่ได้เลือกเพราะแม่เราเค้าไม่ยอม เค้าเห็นว่าเราแอบเลือกรัฐศาสตร์ เค้าโกรธมากตีเราอีก แล้วก็บอกว่าให้เราเลือกอย่างอื่นที่ตรงสายเราก็จำเป็นต้องยอม T^T
เล่าเรื่องแม่ค่ะ (กระทู้ระบายความในใจ)
มีคุณแม่ของใครที่รักลูกไม่เท่ากัน แล้วก็คิดว่าลูกเป็นสมบัติที่ตัวเองจะทำอะไรยังไงก็ได้บ้างมั้ยคะ
บ้านเรามีลูก 3 คน เราเป็นลูกคนโต มีน้องสาวกับน้องชายอย่างละคน ตามแบบฉบับครอบครัวคนจีน ลูกชายกับลูกที่เรียนเก่งพ่อแม่ก็จะรักจะเอ็นดูเป็นพิเศษ ซึ่งเราไม่ใช่ทั้ง 2 อย่างที่บอกมาค่ะ คือไม่ใช่ลูกชาย แล้วก็เรียนแค่ระดับกลางๆ แล้วที่ซ้ำร้ายคือเป็นลูกคนโต ซึ่งที่บ้านเราสอนว่าลูกคนโตต้องเสียสละ ต้องเป็นทุกอย่างของคนในบ้าน ย้ำว่าเป็นทุกอย่าง...
ตั้งแต่เล็กเราต้องเสียสละแทบทุกๆอย่าง มีของอะไรมาใหม่ๆน้องเราต้องได้ก่อน ไม่เก่า ไม่เสีย ไม่พัง ไม่เบื่อ เราไม่มีสิทธิ์...
เรื่องของเราเอง ชีวิตของเราเอง อนาคตของเราเอง เราไม่เคยได้เลือก ในทุกๆอย่างแม่เราจะคอยเค้ามาจัดการ
เริ่มแรกก็เรื่องเรียน เราเป็นคนที่ชอบเรียนภาษามาก ม.ปลายตั้งใจว่าอยากเรียนสายศิลป์ภาษามาก สู้อุตส่าห์พยายามไปสอบแข่งขันเข้าโรงเรียนดังประจำจังหวัด สอบได้คะแนนอันดับต้นๆกลับไม่ได้เรียน เพียงเพราะแม่เห็นว่ามันไม่ดี แล้วลูกญาติๆก็ไม่มีใครเรียนศิลป์ เราต้องกลับมาฝืนเรียนวิทย์-คณิตทั้งที่เราไม่ชอบซักนิด แต่ก็อดทนเรียนจนได้เกรดมาพอถูๆไถๆ แค่ 3นิดๆ ไม่ให้พ่อแม่ได้อาย ระหว่างนั้นก็พยายามหาตัวเองให้เจอว่าอยากเรียนอะไร อยากทำอะไร จนในที่สุดปีสุดท้ายของการเรียนม.ปลาย เราก็ได้ข้อสรุปให้ตัวเองว่า เราอยากเรียนต่อคณะสถาปัตย์ เราก็เริ่มทำตามฝันหัดวาดรูประบายสี ให้พอมีพื้นฐาน จากนั้นเราก็เริ่มคุยกับที่บ้านว่าเราอยากเรียนอะไร แต่แม่เราไม่เห็นดีเห็นงามด้วย เค้าถามเราว่าจะมาเรียนแผนวิทย์ให้เสียเวลาทำไม ถ้าจะเรียนขีดๆเขียนๆแบบพวกช่าง (ถึงตรงนี้ขอโทษด้วยนะคะ เราไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกใครนะคะ) แต่เราก็ไม่ยอมแพ้ เราก็ยังหัดวาดรูป ออกแบบ แอบขอเงินพ่อไปติวโดนที่แม่เราไม่รู้ไม่เห็น แต่ความมาแตกเพราะความมือบอนของเรา เราเอาน้ำยาลบคำผิดแอบเขียนไว้ที่ด้านในของฝาแฟ้มซองว่าอยากเรียนสถาปัตย์ น้องเรามาเห็นเข้าก็เอาไปฟ้องแม่ เราโดนแม่ตี โดนเอาสมุดวาดเขียนกับดินสอสีไปเผา แม่ทำลายทิ้งทุกอย่างไม่เหลืออะไรเลย แต่เราก็ยังแอบเก็บสมุดวาดเขียน กับหนังสือติวเอาไว้ แต่จนแล้วจนรอดเราก็ไม่ได้เรียนสถาปัตย์เพราะคะแนนฟิสิกส์ กับคะแนนเลขของเราสู้คนอื่นไม่ไหว แต่เราก็ไม่ยอมแพ้ เรายังมีคะแนนวิชาภาษาอังกฤษ ภาษาไทย สังคม ที่ค่อนข้างสูง ซึ่งเราก็ยังพอไปเลือกเรียนคณะทางสายศิลป์ได้บ้าง แต่ก็ไม่ได้เลือกเพราะแม่เราเค้าไม่ยอม เค้าเห็นว่าเราแอบเลือกรัฐศาสตร์ เค้าโกรธมากตีเราอีก แล้วก็บอกว่าให้เราเลือกอย่างอื่นที่ตรงสายเราก็จำเป็นต้องยอม T^T