ขอแชร์ประสบการณ์ Harddisk พัง สูญเสียของสะสมล้ำค่า มูลค่ามิสามารถตีเป็นเงินตราได้
เรื่องมันมีอยู่ว่า...
ย้อนกลับไปเมื่อสมัยเรียนหนังสือ ก็นานเกินสิบปีแล้ว
สมัยนั้น ผมมีคอมส่วนตัวใช้แล้ว มีอินเทอร์เนต การดาวน์โหลดภาพศิลปะสามารถทำได้ง่าย
จึงเป็นจุดเริ่มในการสะสมภาพศิลปะ ยามว่าง ก็มานั่งคัดของสะสม เนื่องด้วยพื้นที่จัดเก็บงานมีจำนวนจำกัด
ภาพศิลปะที่จะอยู่ในคลังผมได้ ต้องเป็นภาพที่ดีที่สุดเท่านั้น ดังนั้น จึงมีงานบางส่วนถูกคัดทิ้งไป
พอเรียนจบ การสะสมไม่ได้จบตามไป แต่ด้วยเงินทุนที่มากขึ้น ทำให้สามารถหาพื้นที่จัดเก็บเพิ่มขึ้นได้ ไม่จำกัด
ผ่านวันเวลามาเป็นสิบปี วิวัฒนาการทางการสื่อสารที่รวดเร็วขึ้น การดาวน์โหลด ไม่ได้หยุดอยู่ที่ภาพนิ่งอีกต่อไป
แต่เป็นภาพเคลื่อนไหว ที่เข้ามาแทน การดาวน์โหลดในยุคหลังๆ จะเป็นภาพยนต์ แนวต่อสู้ ซะส่วนใหญ่
แนวภาพยนต์ มีทั้งสู้กันเป็นคู่ สู้กันเป็นกลุ่ม รวมถึง สู้กับตัวเอง แต่แนวสู้กับสัตว์ไม่เก็บ มันไม่ใช่ทาง
เก็บไปเก็บมา เยอะจัด จึงต้องมีโกดัง ขนาด 2เท ไว้เก็บงานศิลป์โดยเฉพาะ
และแน่นอน งานศิลป์ที่ไม่สามารถตีมูลค่าได้นี้ จะเปิดให้สาธารณชนทั่วไป เห็นหรือรับรู้ไม่ได้เด็ดขาด
และแล้ววันหนึ่ง เมื่อประมาณ 2 ปีที่แล้ว....
ผมเอา Harddisk ลูกนี้ วางบนโต๊ะ (โต๊ะทำงานผมนี่แหละ) ปกติจะเก็บในกล่องพลาสติกโดยเฉพาะ
แต่ช่วงนั้นไม่ได้เก็บเข้ากล่อง วางไปวางมา อยู่หลายวันพอควร
แล้วก็แจคพอตจนได้ ผมเอี้ยวตัวไปหยิบของ แต่พอจังหวะเอี้ยวกลับ ศอกผมไปปัดโดน Harddisk ล่วงลง โหม่งพื้นอย่างจัง
แวบแรกไม่ได้นึกถึง เหล่าบรรดานักแสดงในนั้นเลย นึกแค่ว่า เฮ้ย...ยังอยู่ในประกันเปล่าวะ?
ถัดจากนั้นมาอีก 5วิ เริ่มนึกขึ้นได้ เฮ้ยยยยยยย...เช็ดดดดดดด เด้.......
ผมรีบคว้า Harddisk ขึ้นมา มือสั่น รึบปิดคอม จัดการประกอบ เปิดเครื่อง เพื่อเช็คว่า เหล่าบรรดานักแสดง ยังมีชีวิตรอดอยู่หรือไม่
และแล้วความโศรกเศร้า ก็เข้าครอบงำ ไม่พบสัญญาณชีพใดๆ พวกเธอจากไปหมดแล้ว
เที่ยวบิน ที่ HD2000 โหม่งพื้น เสียหายอย่างหนัก ไม่สามารถกู้กล่องดำได้
ทำใจกับความโศรกเศร้าอยู่หลายวัน แต่ยังดี ที่ยังมีงานศิลป์ อีกลูกนึง ไว้ดูคลายเหงา ในยามที่คิดถึงพวกเธอ
จบแล้วครับ...ขำๆนะ