วิถีชีวิตของการทำงานทำให้ผมมาอยู่ในจังหวัดที่ไกลมาก  สุดชายแดนประเทศ  และพบกับสุนัขตัวหนึ่ง  อายุมากแล้ว  ถามความเป็นมาจากน้องๆที่อยู่มานานทราบว่า อยู่ๆมันก็มาพักอาศัยด้วย  ทุกคนจึงเรียกชื่อมันว่า "หลง"  เป็นเพศเมีย  เห็นว่าเคยตั้งท้อง 1- 2 รอบ แล้วก็แท้งลูกตลอด  

เนื้อตัว "เจ้าหลง" มอมแมมเพราะไม่มีใครเคยจับอาบน้ำให้สักที  อีกทั้งผมมาอยู่ในช่วงเวลาฤดูหนาว แล้วปีนี้ถือว่าหนาวมาก "หลง" ก็เลยอาจจะห่างเหินกับน้ำเช่นเดียวกับคนที่ไม่ชอบหนาว   ส่วนสายพันธุ์ของสุนัขตัวนี้ไม่ทราบ  แต่ดูจาก หน้าตา  สี  และลักษณะทั่วไป  พอจะเดาได้ว่า น่าจะมีสายพันธุ์อันเป็นที่รู้จัก  เข้าลักษณะ "ผู้ดีตกยาก"

ผมรู้สึกรักและเอ็นดู"เจ้าหลง" เพราะคิดว่าตัวผมเองก็หลงทางมาอยู่เช่นเดียวกับมัน  มันก็คงจะรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่มันได้รับ  เวลาเห็นจึงจะแสดงอาการดีใจ  ด้วยการแกว่งหาง   ค้อมหัวลงต่ำแล้วค่อยๆเดินเข้ามาหาอย่างสุภาพเรียบร้อย และน่ารัก  ส่วนเวลาที่ผมจะกลับบ้านพัก หรือ ไปที่ทำงาน ก็จะอาสาเป็นทัพหน้าวิ่งนำไปก่อน  แล้วจะหันหน้ามามองดูว่าผมจะไปในทางใด  เคยมีสุนัขตัวอื่นมาเห่าผม "เจ้าหลง" เข้าไปขย้ำที่คอทันที เป็นการแสดงออกซึ่งการปกป้อง

ผมเคยทำ"เจ้าหลง" เจ็บด้วยอุบัติเหตุ เล็บเท้าถลอก เลือดออก พอตกกลางคืนมันเข้าไปซ่อนตัวนอนในซอกจนผมกังวลกลัวมันจะเจ็บมากกว่าที่เห็น  แต่เจ้าขึ้นก็โล่งใจเพราะมันดีขึ้น เพียงแต่วิ่งมารับผมด้วย 3 ขา  โดยไม่มีอาการโกรธเคืองผมที่ทำให้มันเจ็บแต่อย่างใด เพราะสุนัขทุกตัวก็คงจะไม่มีวันโกรธเจ้าของที่มันรักเช่นเดียวกัน

ความน่ารักของ"เจ้าหลง" มีมากกว่าตัวอักษรที่เสนอออกมา  ทั้งการวิ่งไปส่งที่บ้านพัก  ที่ทำงาน  ไปนอนเฝ้าหน้าบ้าน  และอาการดีใจเมือได้เจอแต่ละวัน  เป็นความรักที่เรารับรู้ได้  เป็นความรักที่บริสุทธิ์ที่มันมอบให้กับเราไม่ว่าเราจะดูแลมันดีหรือไม่  มันจึงเป็นความรักแบบไม่มีเงื่อนไขใดๆทั้งสิ้น

"เจ้าหลง" จึงเป็นความประทับใจอย่างหนึ่งในยามที่ชีวิตต้องพลัดถิ่น และ อยู่คนเดียวแบบเหงาๆ

.(จัดระบบ)