ใช่อยู่ ที่คนดูอย่างเราจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และกั้งผิดเต็มประตู เพราะนิสัยของเธอด้วย
แต่พิสุทธิ์ ก็ต้องรู้ ว่าตัวเองต้องเข้าใจกั้งอย่างมาก
กั้งมีปมเรื่องน้ำผึ้งอยู่แล้ว เรื่องสามีเก่า ปมนี้มันแกะยาก
และกั้ง นางก็เป็นคนเหวี่ยง คนร้อนอยู่แล้ว พิสุทธิ์ก็รู้ดี
ลองนึกถึงว่า เหตุการณ์ปกติ นางยังทนผึ้งไม่ค่อยได้
แต่นี่กั้งก็พูดอยู่ปาวๆ ว่าผึ้งมาบอกอะไรบ้าง เอาอะไรมาโชว์บ้าง รูปที่ตัวเองพาผึ้งไปโรงบาล ก็เห็นๆอยู่
พิสุทธิ์เอาแต่จมอยู่กับความคิดว่า กั้งไม่รัก กั้งเอาเงินฟาดหัว กั้งต้องการเอาชนะผึ้งเท่านั้น
ทำไมไม่คิดบ้างว่า เหตุการณ์ทั้งหลายแหล่ที่นังผึ้งเอามาอ้าง มันชวนให้น่าเชื่อขนาดไหน
ขนาดชะนีที่ออฟฟิสยังยกขโยงเชื่อนังผึ้ง แล้วประสาอะไรกับกั้ง
ตัวเองก็รู้อยู่ ว่าผึ้งไปโกหกคำโตอะไร

... ใช่อยู่ว่า เสียใจที่กั้งไม่ไว้ใจกันเลย ไม่เชื่อใจกันเลย เชื่อแต่คนอื่น ไม่เชื่อเราบ้างเลย
แต่ .. ก็นั่นละ อย่าลืมว่าผึ้งเอาหลักฐานประดามี มาสาดใส่หน้าขนาดนั้น แมวไหนๆก็เชื่อทั้งนั้น
และกั้งนี่ปกติก็เหวี่ยงเกินมนุษย์มนาอยู่แล้ว ปมผึ้งกับสามีเก่าก็หนาขนาดนั้น

พิสุทธิ์ควรจะรู้ตัว ว่าตัวเองต้องมีความเข้าใจกั้งอย่างมาก มากเกินปกติ ต้องเข้าใจว่ากั้งเหวี่ยงเพราะอะไร
กั้งไม่ไว้ใจตัวเองเพราะอะไร และกั้งพูดจาร้ายๆเพราะอะไร ไล่ออกจากบ้านเพราะอะไร
ทั้งหมดที่นางพูดเพราะนางสติขาด และที่สติขาดเพราะนังผึ้งมันกุหลักฐานขึ้นมา

พูดแล้ว เหมือนวนเวียน
แต่เรื่องจะไม่ต้องขนาดนี้เลย ถ้าแค่พิสุทธ์คิดได้ ว่าต้องเข้าใจความเป็นกั้ง
อย่างน้อยครั้งนี้ ตั้งสติ ใจเย็น และพยายามอธิบายความจริง ถ้าพูดทั้งหมดแล้วกั้งยังบ้าอยู่ ก็ยังไม่สายที่จะโกรธและเสียใจ
นี่คุณชายพิสุทธิ์ก็เอาแต่มานั่งอมทุกข์ น้อยใจ ว่าเค้าไม่รักตัว เค้าคิดว่าตัวเห็นแก่เงิน
แม๋ แค่นี้ดูไม่ออกหรือไงว่านางพูดร้าย เพราะนางเสียใจ

รักกันน่ะ เชื่อใจเฉยๆไม่พอ มันต้องพูด ต้องอธิบาย และต้องเข้าใจความเป็นเขาด้วย