4 ปีก่อน เอเชี่ยนเกมส์ 2010 จำได้ว่ามีแฟนกลุ่มเล็กเตือนโค้ชใหญ่ว่าตัวสำรองที่เลือกไป รับรองว่าหายนะ แล้วมันก็จริง ไม่มีเหรียญเพราะไม่ได้เลือกผู้เล่นที่ดีที่สุดไปเป็นตัวสำรอง แต่ใช้วิธีคิดที่ว่าจะปั้นคนนั้นแทนคนนี้ ปั้นคนนี้แทนคนนั้น ซึ่งเป็นความคิดที่แคบ แต่โค้ชก็เลือกที่จะลองผิดลองถูก

ในไทยลีคปีนั้น ทีมนำและแชมป์คือ อยุธยา ผู้เล่นหัวเสาที่โดดเด่นคือ สมรักษ์ ซุงภูเขียว อดีตตัวสำรองทีมชาติที่ไม่ค่อยได้รับโอกาส
ผู้เล่นหัวเสาที่โดดเด่นที่สุดในปีนั้นเป็นของบ้านหมี่ ปุ๋ย ศิรินทรา ไม่มีแม้แต่โอกาส
ผมเคยตั้งคำถามในพันทิปแห่งนี้ว่า อะไรคือความแฟร์ ถ้าหากผู้เล่นที่โดดเด่นกว่าไม่ได้รับการเรียกตัว แต่เรียกตัวใครก็ไม่รู้ที่ผลงานในลีคแย่กว่า ดูศักยภาพแล้วก็ไม่ดีกว่า คำตอบอยู่ที่การไร้เหรียญกลับบ้านนั่นไง

สำหรับปีนี้ ทีมอยุธยา ทีมนำหัวตาราง แม้แต่ในนัดที่ไม่มี ง็อกหัว ลงแข่ง ก็ชนะคู่แข่งได้ไม่ยากเย็น ผู้เล่นที่โดดเด่นเช่น ยุพา โสรยา ซึ่งเห็นได้ชัดว่ามีมาตรฐานเกินผู้เล่นอื่นในลีค กรรณิการ์ หัวเสาที่ลอยตัวกลางอากาศ น้าน นาน ตีลูกลงตำแหน่งได้แม่น และเล่นทางได้ดี ตีหนักใช้ได้ แต่เธอก็หลุดไปแล้ว อยุธยาถูกเรียกแค่ 3 คน หลุดไป 1 เป็นไปได้ยังไงทีมที่มีผู้เล่นเด่นแค่ 2-3 คน จะทำให้ทีมอยู่หัวตารางได้ ในขณะที่ทีมท้าย ๆ ตารางอีก 2 ทีม โค้ชเรียกเข้ามามากมาย ทั้งที่ผู้เล่นไม่ได้มีอะไรพิเศษเลยแม้แต่น้อย

ถ้าผู้เล่นโดดเด่นแค่ 2 คน สามารถพาทีมอยู่หัวตารางได้ สุพรีม ที่มี ปิยะนุช และ อัจฉราภรณ์ ก็ควรอยู่หัวตารางได้ด้วย แล้วมันใช่มั้ย?
มุมมองของโค้ชมีความ ไม่ปกติ ๆ ๆ แน่ ๆ
ถ้าสลับตัว กัตติกา มาอยู่ อยุธยา รับรองว่าเธอไม่มีโอกาสแม้แต่จะติดทีมเยาวชน กัตติกา เทียบกับกรรณิการ์ ดูยังไง ก็ไม่ปกติ

คำถามคือ อยุธยา ทีมที่ไม่มีคนเก่งอยู่ซักกี่คน มาอยู่หัวตารางได้ยังไง ถ้านักกีฬาไม่เก่ง ก็คงมีอะไรที่โดดเด่นซักอย่างนึง อาจไม่ใช่โค้ช แต่ก็เชื่อว่า อย่างน้อยเด็กหิ้วกระติกน้ำทีมอยุธยาคงต้องเก่งมาก ๆ ทีมอยุธยาจึงได้อยู่หัวตารางอย่างที่เป็นอยู่นี้

คำถามจึงมีว่า ปัจจัยที่จะทำให้ทีมวอลเล่ย์บอลทีมหนึ่งประสบความสำเร็จ คงจะอยู่ที่เด็กหิ้วกระติกน้ำ ใช่หรือไม่