สวัสดีค่ะ ฉันตั้งกระทู้นี้มา เพื่อหาคำตอบให้ตัวเองเกี่ยวกับเรื่องหัวใจ
ขอเล่าเลยแระ กัน
ฉันมีเพื่อนยุคนหนึ่ง เค้าเป็นคนดีสำหรับฉันมาก ตอน ม ต้น เรายุห้องด้วยกันตลอดสามปี
ฉันโดนเพื่อนสนิทเค้าตะคอกใส่แรงมากก พอเค้ามาเหนว่าฉันร้องไห้ เค้าก้อพูดว่า
"เป็นลูกผู้ชาย ป่าวว่ะ ถึงตะคอกใส่ผุ้หญิง นี้เป็นความประทับใจแรกทึ่ดีมาก ฉันเลยคิดว่า คนนี้แระที่ฉันต้องมาตีสนิทให้ได้
แล้วฉันก้อเริ่มพูดกับเค้ามากขึ้นกว่าปกติ ตอนนี้ก้อถือว่าสนิทพอสมควร ฉันเคยมีปนะสบการณ์ไม่ดีเกี่ยวกับ นักเพื่อนตัวเอง
ฉันเลย บอกทุกคนว่า จะไม่มีวันรักเพื่อนตัวเองเด็ดขาด ฉันเป็นคนรักษาคำพูด มันเหมือนอยากเอาชนะตัวเอง
จนวันนี้ ฉันได้ทำเรื่องบ้าๆลงไป เราสนิทกันขึ้นหลังจบม.สาม  ทั้งๆที่ยุคนละโรงเรียนกัน ไม่เคยเหนหน้ากันเลยขนถึงม.ห้า
ตอนนั เวลานี้ เมืาอเดือนที่แล่ว ฉันเริ่มรู้สึกน้อยใจมาก ไม่รุสาเหตุ เพราะ เค้าตอบช้ารึป่าว หรือคุยกันแปปเดียวก้อบอกลาแระ
จนได้ด่า เค้าไป ทำนองว่า ทำอะไรก่อทำเถอะ ไม่กวนแระ แล้วฉันก้อทำใหัมันเป็นเรื่องใหญ่ เค้า ก้อบอกว่า ก้อบอกแล้วงัย ว่าขับรถกลับบ้าน
อะไรปานนี้ จนฉันสะดุด กับคำพูดนั้น แล้วก้อคิด ว่าเรานี้หน่าาที่ผิดเอง เราไม่ใช่แฟนเค้าทำไมเราถึงน้อยใจล่ะ แล้วฉันกัอเริ่มหาคำตอบให้กับตัวเอง
จนได้บทสรุปที่ว่าเลิกเป็นเพื่อนกับเค้าดีกว่า ไม่งั้นฉันต้องทำลายคำพูดตัวเองแน่ๆ แล้วฉันก่อพยายามบอกเค้าทางอ้อมว่า ขอบคุณเค้าที่คอยให้คำปรึกษา
และคำแนะนำดีๆ ขอบคุณที่เคยเปนเพื่อนกัน แล้วเค้าก้อถามว่า ทำไมถึงใช้คำว่าเคย
ฉันก้อเลยบอกไปว่า ฉันไม่อยากผิดคำพูดที่ชอบเพื่อนตัวเอง กลัวว่าสักวันกุจะชอบ
เค้าก้อเงียบไปเลย อ่านไลน์ แต่ก้อไม่ได้ตอบอะไร ฉันทำได้แค่ถามว่า คงไม่เกลียดกุใช่ไหม เค้าก้อตอบ ว่า ไม่ๆ หลังจากนั้นก้อไม่ได้ติดต่อกัเลย จนถึงวันนี้
เหมือนตัวเองได่ทำเรื่องงี่เง่าลงไป ไม่รู้เป็นอะไร คิดถึงแต่เค้า ว่าเค้าจะเกลียด้รารึป่าว นอนก้อนอนไม่ค่อยหลับ เรียนก้อไม่ค่อยรุเรื่อง
สุดท้ายนี้ ฉันอยากถาม ว่า ฉันรักเค้ารึป่าว แต่ทำไมสมองฉันถึงเอาแต่บอกว่าไม่ได้รัก นะ (- -)