จากระทู้แรกที่เราเล่าให้ฟังว่าโดนแฟนบอกเลิกด้วยเหตุผลที่เค้าบอกว่าเรา "น่าเบื่อ งี่เง่า" การบอกเลิกครั้งนั้นทำให้เราตัดสินใจที่จะเลิกยื้อ และปล่อยผู้ชายคนนี้ไปซะเนื่องจากความอดทนของเรามาถึงขีดสุดล่ะ แฟนเราโทมาบอกเลิกเราทางโทรศัพท์และทำให้ตลอดบ่ายที่เหลือของการทำงานของเราเต็มไปด้วยความว่างเปล่าและโศกเศร้า แต่เราไม่สามารถร้องไห้หรือแสดงความรู้สึกใดๆออกมาได้เลย เพราะยังคงมีหน้าที่ที่เราต้องทำต่อไปให้จบวัน หลังจากเลิกงานเรารีบไปที่สถานีรถไฟเพื่อเดินทางกลับบ้าน พอถึงปลายทางสถานีเราก็เจอแฟนเรารอยู่แล้ว คำแรกที่เค้าถามคือ ไม่คิดจะง้อหรือโทรกลับเลยเหรอ?
เราตอบไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า ก็เคารพในการตัดสินใจไง ถ้าเบื่อมากอยากจะเลิกก็ไม่ว่าอะไร เพราะทนคบกันไปก็เท่านั้น ครอบครัวมันก็ไม่มีความสุขอยู่ดี ในตอนนั้นเราอยากจะร้องไห้ออกมามาก เราคิดในใจ ทำไมล่ะ บอกว่าเบื่อเรา ว่าเรางี่เง่า อยากเลิกกับเรา เราก็ปล่อยไปแล้ว ทำไมต้องมาทำแบบนี้ สุดท้ายแล้วก็กลับบ้านด้วยกัน พอถึงบ้านเราก็รีบเข้าไปหาลูก แล้วอยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหลออกมา เพราะเห็นหน้าลูกแล้วก็สงสาร เราทำดีที่สุดได้แค่นี้ เราทำให้ลูกเกิดมาแต่กลับไม่สามารถอดทนเพื่อลูกให้มีครอบครัวที่อบอุ่นได้ กลัวลูกต้องอายเพื่อนที่ต้องไม่มีพ่อ เราร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ แต่ลูกซึ่งวัยเพียง 3 ขวบกลับเข้ามาถามเราว่า แม่ร้องไห้ไม แม่อย่าร้องนะ อย่าร้อง แล้วเข้ามากอดเราไว้ มันยิ่งทำให้เราร้องไห้หนักกว่าเดิม ตอนที่ลูกเราร้องไห้ เรามักจะดึงลูกเข้ามากอดพร้อมกับพูดกับลูกเสมอว่า ลูกอย่าร้องนะคะ อย่าร้อง กำลังใจที่ดีที่สุดสำหรับเราตอนนี้คือลูก แล้วลูกก็ไปหยิบของเล่นมาให้เราเล่นด้วย เราเลยหยุดร้องไห้และมาเล่นกับลูก ส่วนแฟนเราก็เดินไปเดินมาไม่ได้สนใจหรือถามอะไร
หลังจากเอาลูกนอน ตกดึกคืนนั้นเรากลับมีไข้สูง นอนตัวสั่นอยู่บนเตียง ส่วนแฟนเรานั่งดูทีวีอยู่นอกห้อง สักพักเค้าก็เดินเข้ามาหอมลูกเหมือนที่ทำประจำทุกคืน แล้วหันมามองที่เราถามว่าเป็นไรหน้าซีด เราก็ตอบไปว่าไม่สบาย เค้าถึงได้เอามือมาจับที่ตัวถึงรู้ว่าตัวเราร้อนมาก เค้าก็รีบไปหายาหาอะไรมาให้กิน และเช็ดตัวให้เราทั้งคืน ในใจเราตอนนั้นก็ได้แต่หวังว่าขอให้เราสองคนไม่ต้องเลิกกัน หากเค้าคิดจะเลิกกับเราจริงๆก็อย่ามาดูแลเราแบบนี้เลย มันทำให้เราตัดใจจากเค้าลำบากมากขึ้น พอตอนเช้าแฟนเราก็ออกไปซื้อข้าวเช้าให้เรากับลูก ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราเลยตัดสินใจถามไปว่า แล้วจะเอาไง จะเลิกกันแล้วยังไงต่อ จะย้ายออกไปไหม (เพราะย้ายมาอยู่บ้านพ่อแม่ของเรา) เค้าก็ตอบกลับมาว่า ไม่ไปไหนทั้งนั้นล่ะ เป็นแบบนี้จะไปไหนได้ เราเลยสวนกลับไปว่า ไม่ต้องหรอกดูแลตัวเองได้ แต่แฟนเรากลับตอบมาว่า หยุดทำเลาะกันซะทีเถอะ ถ้าอยากไปไปนานแล้ว ที่บอกเลิกน่ะเผื่อจะคิดได้บ้าง แต่นี้กลับไม่ง้อไม่อะไรเลย ที่เบื่อเพราะต้องทะเลาะกัน หยุดซะทีเถอะอยู่กันดีๆบ้าง
สรุปเราผิดที่ไม่ง้อเหรอ? พอเราพยายามตัดใจได้กลับไม่ไปไหนอีก? บางครั้งเราว่าความคิดของผู้ชายก็ช่างซับซ้อนเหลือเกิน ตลอดบ่ายนั้นเรานอนพักส่วนแฟนเราก็ดูลูกแทนให้จนถึงวันนี้ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราอยากจะถามแต่ก็ไม่กล้าว่าจะเอาไงกันต่อไป ถ้าเค้าเบื่ออยากเลิกกับเรามากนักทำไมถึงไม่ไปซะล่ะ ในเมื่อเราให้โอกาสแล้ว?? ทำแบบนี้คืออะไร?? Y_Y
บอกเลิกแต่ไม่ยอมเลิก
เราตอบไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า ก็เคารพในการตัดสินใจไง ถ้าเบื่อมากอยากจะเลิกก็ไม่ว่าอะไร เพราะทนคบกันไปก็เท่านั้น ครอบครัวมันก็ไม่มีความสุขอยู่ดี ในตอนนั้นเราอยากจะร้องไห้ออกมามาก เราคิดในใจ ทำไมล่ะ บอกว่าเบื่อเรา ว่าเรางี่เง่า อยากเลิกกับเรา เราก็ปล่อยไปแล้ว ทำไมต้องมาทำแบบนี้ สุดท้ายแล้วก็กลับบ้านด้วยกัน พอถึงบ้านเราก็รีบเข้าไปหาลูก แล้วอยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหลออกมา เพราะเห็นหน้าลูกแล้วก็สงสาร เราทำดีที่สุดได้แค่นี้ เราทำให้ลูกเกิดมาแต่กลับไม่สามารถอดทนเพื่อลูกให้มีครอบครัวที่อบอุ่นได้ กลัวลูกต้องอายเพื่อนที่ต้องไม่มีพ่อ เราร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ แต่ลูกซึ่งวัยเพียง 3 ขวบกลับเข้ามาถามเราว่า แม่ร้องไห้ไม แม่อย่าร้องนะ อย่าร้อง แล้วเข้ามากอดเราไว้ มันยิ่งทำให้เราร้องไห้หนักกว่าเดิม ตอนที่ลูกเราร้องไห้ เรามักจะดึงลูกเข้ามากอดพร้อมกับพูดกับลูกเสมอว่า ลูกอย่าร้องนะคะ อย่าร้อง กำลังใจที่ดีที่สุดสำหรับเราตอนนี้คือลูก แล้วลูกก็ไปหยิบของเล่นมาให้เราเล่นด้วย เราเลยหยุดร้องไห้และมาเล่นกับลูก ส่วนแฟนเราก็เดินไปเดินมาไม่ได้สนใจหรือถามอะไร
หลังจากเอาลูกนอน ตกดึกคืนนั้นเรากลับมีไข้สูง นอนตัวสั่นอยู่บนเตียง ส่วนแฟนเรานั่งดูทีวีอยู่นอกห้อง สักพักเค้าก็เดินเข้ามาหอมลูกเหมือนที่ทำประจำทุกคืน แล้วหันมามองที่เราถามว่าเป็นไรหน้าซีด เราก็ตอบไปว่าไม่สบาย เค้าถึงได้เอามือมาจับที่ตัวถึงรู้ว่าตัวเราร้อนมาก เค้าก็รีบไปหายาหาอะไรมาให้กิน และเช็ดตัวให้เราทั้งคืน ในใจเราตอนนั้นก็ได้แต่หวังว่าขอให้เราสองคนไม่ต้องเลิกกัน หากเค้าคิดจะเลิกกับเราจริงๆก็อย่ามาดูแลเราแบบนี้เลย มันทำให้เราตัดใจจากเค้าลำบากมากขึ้น พอตอนเช้าแฟนเราก็ออกไปซื้อข้าวเช้าให้เรากับลูก ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราเลยตัดสินใจถามไปว่า แล้วจะเอาไง จะเลิกกันแล้วยังไงต่อ จะย้ายออกไปไหม (เพราะย้ายมาอยู่บ้านพ่อแม่ของเรา) เค้าก็ตอบกลับมาว่า ไม่ไปไหนทั้งนั้นล่ะ เป็นแบบนี้จะไปไหนได้ เราเลยสวนกลับไปว่า ไม่ต้องหรอกดูแลตัวเองได้ แต่แฟนเรากลับตอบมาว่า หยุดทำเลาะกันซะทีเถอะ ถ้าอยากไปไปนานแล้ว ที่บอกเลิกน่ะเผื่อจะคิดได้บ้าง แต่นี้กลับไม่ง้อไม่อะไรเลย ที่เบื่อเพราะต้องทะเลาะกัน หยุดซะทีเถอะอยู่กันดีๆบ้าง
สรุปเราผิดที่ไม่ง้อเหรอ? พอเราพยายามตัดใจได้กลับไม่ไปไหนอีก? บางครั้งเราว่าความคิดของผู้ชายก็ช่างซับซ้อนเหลือเกิน ตลอดบ่ายนั้นเรานอนพักส่วนแฟนเราก็ดูลูกแทนให้จนถึงวันนี้ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราอยากจะถามแต่ก็ไม่กล้าว่าจะเอาไงกันต่อไป ถ้าเค้าเบื่ออยากเลิกกับเรามากนักทำไมถึงไม่ไปซะล่ะ ในเมื่อเราให้โอกาสแล้ว?? ทำแบบนี้คืออะไร?? Y_Y