ผมมีความรู้สึกว่าผมฟังธรรมของท่านพุทธทาสรู้เรื่องครับ ได้ยินได้ฟังก็คิดปรุงแต่งไปต่างๆนาๆและสรุปได้ว่าได้รับความสบายใจตามมาเป็นผลตอบแทน
แต่ผมก็ไม่ได้ตั้งใจฟังธรรมจากท่านใดท่านหนึ่งเฉพาะเจาะจง เพียงแต่ได้มีโอกาสอย่างเช่นเข้าห้องสมุดพบหนังสือธรรมแล้วก็หยิบมาอ่าน
หลายๆที่ผมดูวิธีปฎิบัติธรรมนั่งสมาธิจากครูบาอาจารย์บางท่านแล้วมีความรู้สึกขัดแย้ง แต่พอได้อ่านหนังสือธรรมแล้วกลับมีความรู้สึกพอใจ อย่างหนังสือบทความสั้นๆของวัดอัมพวันเป็นต้น อ่านแล้วมีความรู้สึกที่ดีแต่กลับสงสัยในวิธีทำสมาธิ คงเป็นเพราะความไม่คุ้นเคยกระมัง
บางครั้งก็รู้สึกว่าตัวเองมองโลกในแง่เดียว ปิดกั้นความนึกคิด มองแคบๆเหมือนกบในกะลา
สิ่งนี้มันคงทำให้ผมไม่ก้าวหน้าในทางธรรมหรือป่าวผมก็ไม่รู้ แต่ผมคงเปลี่ยนแปลงความคิดตัวเองยาก
หลายครั้งที่ผมไปใช้วัดปทุมวนารามเป็นที่นั่งสมาธิแต่วิธีปฎิบัติผมไม่ได้ใช้แนวทางของอาจารย์ถาวร แต่ถึงกระนั้นผมก็เคยเอาดอกไม้แพไปกลาบท่านมานานหลายปีแล้ว วิธีปฎิบัติสมาธิผมใช้ตำราของวัดหนึ่งที่จัดทำให้พระที่บวชปฎิบัติ และเวลามีปัญหาก็ไปปรึกษากับพระท่าน ก็ได้คำแนะนำมาใช้เป็นแนวทาง
ทุกวันนี้ผมยอมรับว่าผมเองยังแยกไม่ออกว่าสิ่งต่างๆที่ผมปฎิบัติไปอันไหนถูกต้องไม่ถูกต้อง อยากถามท่านๆทั้งหลายว่าใช้หลักอันใดเป็นแนวทางว่าแนวทางของท่านนั้นถูกหรือผิด
หรือท่านใช้หลักการอะไรเป็นแนวทางว่าท่านได้ปฎิบัติธรรมถูกต้องตามแนวทางของครูบาอาจารย์ที่ท่านนับถือแล้ว ไม่ได้เห็นผิดเป็นถูก
หรือเห็นกงจักรเป็นดอกบัว?