หลังจากที่ไปดูคิดถึงวิทยาแล้ว (ไม่ได้สปอยนะ แค่อยากแชร์ความรู้สึกดีๆค่ะ)
หลายๆคนอาจจะฟิน คิดถึงคนนู้นคนนี้ เพ้อออ
สำหรับเราดูแล้ว คิดถึงความฝันหนึ่งที่เคยวาดไว้ว่า
อยากเป็นคุณครูบนดอย ครูในที่ที่ไม่มีใครเข้าถึง ไม่มีใครอยากไป (นิสัยเราแอบคล้ายครูแอนในเรื่องเลย)
เราฝันอยากเป็นครูมาตั้งแต่จำความได้ จบมอหก ก็แอด สอบ สมัครแต่ครุศาสตร์ ศึกษาศาสตร์
จนได้มาเรียนสมใจแม่จะไม่ใช่เอกที่ใฝ่ฝัน แต่อย่างน้อยเราก็ยังได้อยู่ในวิชาชีพนี้

แต่ด้วยอะไรๆหลายอย่าง พอเรียนไปได้ปีนึงดันไปสอบติดพยาบาล(ที่กำลังเรียนปัจจุบัน)
ความฝันที่เราเคยวาดไว้ ก็เลยต้องถูกพับเก็บไว้ แต่เก็บไว้นะคะ รอวันที่มันจะถูกเปิดอีกครั้ง
แต่ตอนนี้ คงต้องทำหน้าที่ลูกที่ดี แต่เดินตามความฝันของพ่อกับแม่ก่อน

อันที่จริงความฝันนั้นมันก็เริ่มเลือนลางละค่ะ แต่พอได้มาดูหนังเรื่องนี้
เหมือนเราได้กลับไปทบทวนเรื่องราวต่างๆ
ทั้งความทุ่มเทของครูแอนและครูสองที่อยากจะให้เด็กๆมีความรู้ และอยากให้มีอนาคตที่ดี
ชอบคำพูดของครูแอนที่ว่า "เป็นครูมันไม่ใช่แค่สอนหนังสือจริงๆนะ"

แล้วความฝันนั้นมันก็ถูกเปิดอ่านอีกครั้ง
และย้ำเตือนไม่ให้เราลืมไปว่า ฝันที่แท้จริงของเราคืออะไร คือการเป็นครู การได้สอนเด็กให้มีความรู้มากที่สุด
เด็กที่ไม่มีโอกาสจะได้เรียน รร.ดีๆ
แม่เคยถามเราว่า รร.ดีดังมีเยอะแยะ ทำไมไม่อยากไปสอน เราเลยตอบไปว่า รร.เหล่านั้นนั้นมีครูเก่งๆคอยสอนแล้ว
หนูขอเอาความรู้ที่ตัวเองมีไปสอนเด็กๆที่ไกลๆ  ที่เขาไม่มีโอกาสจะดีกว่า เพราะหนูไม่ใช่คนเก่ง แต่หนูเป็นคนทุ่มเทกับสิ่งที่ทำและรัก
แม้ตอนนี้ฝันนั้นมันอาจจะยังไกล แต่คงต้องมีสักวัน รอก่อนนะความฝัน