บทที่ 4 - ความบังเอิญที่ถูกกำหนดไว้
++++++++++++++++++++++++++++++++++++

แสงสีทองของวันเริ่มสัปดาห์ที่สดใส ในตรอกเล็ก ๆ ของหมู่บ้านแห่งหนึ่ง มีเด็กสาวหน้าตาสดใสคนหนึ่งกำลังขี่จักรยานเพื่อแจกนมสดรสหอมหวานให้กับบรรดาบ้านที่เป็นลูกค้าของร้านที่เธอทำพาร์ทไทม์อยู่

"โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง" เสียงเห่าของเจ้าสุนัขตัวเล็กขนสวยพันธุ์ชิสุ เจ้ากีกี้ ดังมาจากบ้านหลังหนึ่ง

"อ๊าว กีกี้ สวัสดีตอนเช้าจ้ะ แหม  มาทักทายทุกวันเลยนะจ๊ะ" ฝ้าย เด็กสาวผู้สู้งานคนนี้ ยกมือขึ้นลูบขนที่นิ่มสลวยของเจ้ากีกี้อย่างสบายมือ และสบายใจ

ความน่ารักของเจ้ากีกี้ทำให้ฝ้ายลืมความเหนื่อยล้าของร่างกายที่ผ่านการทำงานพาร์ทไทม์อย่างหนักมาทั้งกลางคืนและเช้าตรู่อย่างนี้

"มามะ มามะ มาดื่นนม ชั้นมีส่วนของแกด้วยนะวันนี้" .... "กินช้า ๆ นะ กีกี้ เดี๋ยวสำลัก ฮะ ฮะ ฮะ"

เสียงหัวเราะที่สดใส และท่าทางที่อ่อนโยนของฝ้าย ทำให้ชายหนุ่มที่ยืนดูอยู่ห่าง ๆ นั้นใจเต้นระรัว มันช่างเป็นภาพที่ทำให้ชายหนุ่มนี้ชื่อ พีค คนนี้เกิดความประทับใจอย่างไม่รู้ตัว

พีคเป็นชายหนุ่มที่มีรูปร่างสันทัด มีคิ้วเข้ม ทำให้รับกับใบหน้าที่สะอาดสะอ้าน ส่วนที่ดูดีที่สุดคือดวงตากลมโตของเขาที่ใคร ๆ มองแล้วต้องตกอยู่ในภวังค์

"กีกี้ เข้าบ้าน" ชายหนุ่มตะโกนเรียกสุนัขของตัวเองให้เข้าบ้าน

"เอ๊า เจ้าของมาแล้วนี่ ไป๊ ไปเข้าบ้าน ฮิฮิ อิ่มแล้วใช่ไหมจ๊ะ บ๊ายบาย" ฝ้ายลุกขึ้นยืนและขี่จักรยานออกไป พีคได้แต่มองตามร่างของหญิงสาวผู้ทำให้คนอย่างเขาเกิดความรู้สึกหวั่นไหว และปลายตาสุนัขของตัวเองที่กำลังวิ่ง

มาหาเขาหมายจะให้เขาอุ้มเข้าบ้าน  

(คงไม่ใช่หรอก คราวนี้คงไม่ใช่ .. มันคงจะเหมือนคราวที่แล้ว) พีคคิดในใจ และยิ้มเศร้า ๆ กับตัวเอง และอุ้มกีกี้เดินเข้าบ้านไป