ขณะที่แดดรำไีรยามบ่ายกำลังสาดสะท้อนลำแสงสีเงินยวงวับวามของมันไปตามถนนหนทางอยู่นั้น  
ห่าฝนอันวิกลลึกลับก็ได้โหมกระหน่ำลงมาจนทั่วทั้งท้องฟ้าและอาณาบริเวณถูกปลกคุลมไปด้วยหมอกหมองขาวโพลน
ขณะเดียวกันก็มืดครึ้มลงราวกับเป็นยามอาทิตย์อัสดง  
ทั้งๆที่เป็นเวลาเพียงบ่ายสามโมงกว่าๆ  
มันทำให้ข้าพเจ้ารู้ึสึกพรั่นพรึงเป็นอันมาก  
ก็เพราะตั้งแต่เกิดมาจากท้องบิดรมารดายังไม่เคยพบเจออะไรเช่นนี้มาก่อน
พอกวาดสายตามองไปรอบๆก็เห็นเพียงแต่สิ่งปลูกสร้างต่างๆกำลังจะปลาสนาการไป  
ปราศจากซึ่งสิ่งมีชีวิตใดๆจะกล้าเข้าต่อกรหรือกรีดขวาง  
แม้กระทั่งประดาต้นไม้ใหญ่ทั้งหลายนั้นเล่า  
ก็ต่างพากันไหวเอนอ่อนลู่ไปตามกระแสลมอย่างเคารพนบนอบ  
ราวกับว่ามันสยบยอมต่ออำนาจของท้องฟ้าและสายลมอันพิโรธวิกลนั้นอย่างไร้คำอรรถาธิบาย  
ดูคล้ายๆกับว่าผืนดินที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าข้าพเจ้า  
ก็กำลังจะพังทลายไปเพียงอีกไม่กี่อึดใจนั่นเทียว  
---------------------------------------------------------------
เป็นบันทึกที่ผมเพิ่งจดลงสมุดเมื่อ3ชั่วโมงก่อนน่ะครับ