อีกอย่างเราโทรไปปรึกษาแม่ แม่เราก็บอกว่า จำรุ่นน้องเราตอนม.ต้น
ที่ไปเรียนช่างแล้วขายขนมปังสังขยาหน้าปากซอยได้มั้ย (บ้านเราอยู่ต่างจังหวัดค่ะ)
น้องคนนั้นอ่อนกว่าเราหนึ่งปี ตอนไปเรียนช่างก็ไปเผลอทำแฟนที่เป็นนศ.ท้อง ฝ่ายผู้หญิงโดนไล่ออกจากบ้าน
เลยย้ายมาอยู่บ้านฝ่ายชายก็อยู่ได้ไม่นาน พ่อแม่ฝ่ายชายก็ให้เงินออกมาเช่าห้องแถวอยู่ เพราะโดนญาติๆเหน็บทุกวัน สงสารผู้หญิง
เรามาเจอน้องขายขนมปังสังขยากับแฟนหน้าปากซอยบ้านเราตั้งแต่วันแรกที่น้องเขามาขาย ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร คิดว่ามาขายกับพี่สาว
น้องเขาก็มาเล่าให้ฟังตามที่เราเล่าไปข้างบน ตอนออกมาอยู่บ้านเช่าก็ขอยืมเงินพ่อแม่มาก้อนนึง มาทำร้านขายขนมปังสังขยานี่แหละ
เราถามน้องเขาไม่เหนื่อยหรอ เลิกเรียนแล้วยังต้องมาขายของจนดึกอีก น้องเขาก็บอกเราแค่ว่า ถ้ายังขอเงินก็ยังต้องยอมให้เขาด่าอีก
ที่เขาด่าเรา เพราะเรารับผิดชอบตัวเองไม่ได้ ก็ต้องรับผิดชอบให้ได้ แฟนก็แฟนผม ลูกก็ลูกผม ผมต้องรับผิดชอบให้ได้
ยอมเหนื่อยตอนนี้ยังดีกว่า  โชคดีที่ขายดีมาก เลยคืนเงินที่ยืมพ่อแม่ได้หมดแล้ว ตอนนี้ค่าเช่าบ้าน ค่ากินค่าอยู่ก็หาเอง
เหนื่อยหน่อยแต่ภูมิใจนะพี่ ใครก็มาด่าเราไม่ได้ นี่คือความคิดของเด็กปวช.1 นะคะ เราก็ไปอุดหนุนร้านน้องเขาเรื่อยๆ จนมาเรียนมหาลัยที่กทม.
ก็เลยลืมเรื่องน้องเขาไป จนแม่มาเตือนความทรงจำ

แม่เราก็บอกแค่ว่า ตอนนี้น้องมันจบปวส.แล้วนะ มีงานมีการทำ หน้าที่การงานก็มั่นคง ส่งลูกเรียนอัสสัม ซื้อตึกให้เมียมันขายของได้แล้ว คนเราไม่มีหรอกคำว่าไม่พร้อม มีแค่พร้อมตอนไหน ถ้าคนเรามันไม่คิดจะรับผิดชอบอะไรเลย เอาแต่ตัวและหน้าตารอดก็คบยาก ยิ่งถ้าเป็นทั้งครอบครัวก็ยิ่งแย่

แต่แม่เราก็บอกเราว่าอย่าใจร้อน ให้ลองดูท่าทีไปก่อน พอเด็ก(ลูกน้องชายแฟน)คลอดออกมา แม่แฟนกับแฟนเราเห็นเด็กอาจจะใจอ่อนก็ได้ เราก็เลยไม่รู้จะทำยังไงดีอ่ะค่ะ