คุณแม่ธรรมดาๆที่รักลูกแต่ก็เป็นคนรุ่นเก่า จึงมีแนวคิดแบบเก่าๆเห็นโนบิตะทำตัวไม่ดีก็มองขาดว่าเป็นเพราะขี้เกียจ แต่กลับแก้ปัญหาด้วยการดุด่าอย่างเดียว ซึ่งไม่เหมาะกับคนแพ้แรงกดดันแบบโนบิตะ ยิ่งทำให้โนบิตะคิดแต่จะทำยังไงก็ได้ให้รอดพ้นจากการโดนด่าอย่างเดียว แต่เวลาทำดีก็แค่ชมบ้าง ซึ่งสำหรับโนบิตะแล้วเหมือนกับแค่เสมอตัวเท่านั้น เพราะฐานะทางบ้านไม่ร่ำรวยด้วยก็ทำให้ให้ "รางวัล" ที่โนบิตะต้องการไม่ได้ (เช่น ของเล่นที่หรูๆแบบซึเนะโอะ หรือไปเที่ยวอย่างหรูๆ มีของอะไรดีๆที่เพื่อนๆชอบเอามาอวด เป็นต้น) มีตอนนึงที่เสนอรางวัลจากการทำดีให้นี่เห็นชัดเลย ถ้าจำไม่ผิดเป็นตั๋วความดีอะไรนี่แหละ ที่พอโนบิตะทำดี เช่น ช่วยงานบ้าน นวดหลังพ่อ ก็จะได้แต้มสะสมเอาไปแลกเป็นเงินค่าขนมมั้ง ซึ่งโนบิตะได้แล้วออกอาการเซ็งแบบออกนอกหน้า เพราะนอกจากช้าแล้วยังไม่ได้ได้ของอะไรเป็นพิเศษมากเท่าไหร่ด้วย

ซึ่งก็เพราะแม่ค่อนข้างใช้ไม้แข็งกับโนบิตะนี่แหละถึงต้องมีโดราเอมอนมาคอยเป็นไม้อ่อน ช่วยหาวิธีลัดให้หลายครั้งทำให้โนบิตะได้รับรู้รสชาติของความสำเร็จบ้าง หา "รางวัล" ที่โนบิตะจะพอใจให้ คอยเบรคแม่ถ้ารุนแรงเกินไปหรือใช้อารมณ์มากไป(เช่นตอนตัวเองอ้วนแล้วมาโมโหกับโนบิตะ) และพยายามใช้ความเป็นเพื่อนคอยคุยเกลี้ยกล่อมให้โนบิตะขยันด้วยตัวเองแทนที่จะดุด่าอย่างเดียว ขณะที่แม่เองก็คอยเบรคโดราเอมอนเหมือนกันถ้าช่วยโนบิตะมากเกินไปหรือคุมโนบิตะไม่อยู่

ถ้ามีแค่คนใดคนหนึ่งโนบิตะอาจจะออกมาเละเทะเหมือนเดิม เพราะเป็นเด็กที่ทั้งแพ้แรงกดดันแล้วก็เหลิงถ้ามีคนให้ท้ายมากไป แต่เพราะมี2คนกลายเป็นมีลูกล่อลูกชน มีทั้งไม้อ่อนไม้แข็งผสมกัน ทำให้อนาคตของโนบิตะเปลี่ยนแปลงกลายเป็นคนที่ดีได้ในที่สุด