ตอนที่ 44: ปีกหัก (2/2)
http://ppantip.com/topic/31754937
คุยกันก่อนนะคะ
คุณ Psycho man: สงสัยถ้าอยู่ๆ คนเขียนทำบุษบรรณของคุณหายไป ต้องมีเสียงโวยวายหนักแน่ (^ ^”)
คุณ ตะวันรัตติกาล: ก็รามิตมันต่อให้อารมันเองนี่นา
คุณ หมายเลขสมาชิก 709113: ขอบคุณค่ะ ข้างล่างมีลิงค์ให้ดูความคืบหน้าของหนังสือนะคะ
ขอบคุณสำหรับผู้ให้ถูกใจนะคะ: คุณ CAN LIVE, คุณ Phoenixorus , คุณ zoi , คุณ Psycho man และคุณ ตะวันรัตติกาล ค่ะ
ความเดิมจากตอนที่แล้ว
บุษบรรณตามหาอารมันจนเจอในตรุเทพเจ้าและยินดีอย่างยิ่งว่าเขายังคงปลอดภัยดี ทั้งสองได้รับการช่วยเหลือจากภูตปริศนาในตรุเทพเจ้าจนหาทางออกมาได้ ในขณะเดียวกันคาชาก็ลอบพามุตติออกจากเกาะแห่งความตาย
เรื่องที่อยากบอกจากคนเขียน ^^
ท้ายเรื่องมีความคืบหน้าเกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้นะคะ (มาราธอนจริงๆ) ใครที่สามารถช่วยแชร์ข้อมูลได้ก็ดีนะคะ เพราะหนังสือหนามาก น่าเห็นใจสนพ.ที่ต้องแบกรับภาระไปฝ่ายเดียวจริงๆ
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
45. ทางเลือกของหัสรังสี (1/2)
มัสลินรู้สึกกระวนกระวายใจจนไม่สามารถนั่งอยู่เฉยๆ ได้ หลังจากเกิดเรื่องกับบุษบรรณจนอารมันต้องต่อสู้กับหัสรังสีเพื่อชิงตัวนางนาคา เธอทราบจากบังสูรย์ในภายหลังว่าอารมันเอาชนะจ้าวแดนตะวันออกได้และพานางนาคาตนนั้นไปช่วยบุษบรรณแล้ว ส่วนบาเยนทร์พาเธอมาที่หอเบญจคารเพื่อความปลอดภัยเพราะไม่แน่ว่าพญาบาดาลอาจบุกป้อมนักล่าอีกครั้ง เธอผุดลุกผุดนั่งอยู่ในห้องของบุษบรรณด้วยเป็นห่วงทั้งเจ้าของห้องและผู้ที่ไปช่วย จนผู้ที่เพิ่งก้าวเข้ามาในห้องบอกให้เธอสงบใจไว้ก่อน ตอนนั้นเองที่หญิงสาวเพิ่งรู้ตัว
“ขออภัยเจ้าค่ะท่านบาเยนทร์ เพียงแต่ข้ารู้สึกไม่สบายใจที่ท่านอารมันและบุษบรรณหายไปเกือบหนึ่งวันแล้ว ข้าเกรงว่าจะเกิดอันตรายขึ้น ท่านมีความคืบหน้าบ้างหรือไม่” เธอถามอย่างมีความหวัง
ตัวแทนเผ่าภูระส่ายศีรษะ เขาเองก็เป็นกังวลเช่นกัน
“ด้านล่างกำลังวุ่นวาย ท่านภากรมาถึงแล้วและกำลังหัวเสียที่ท่านหัสรังสีหายไป และยิ่งอาละวาดหนักที่มารู้ทีหลังว่าจ้าวแดนตนรบพ่ายนักรบจากเผ่าเวนไตย ฮึ! คงแค่เสียดายที่ไม่ได้ฉลองน่ะ เจ้าอยู่ที่นี่ดีแล้วอย่าเพิ่งออกไปไหน”
มัสลินตกใจจนหน้าซีด
“อย่าคิดมากเลย หากมองในแง่กลับกันเป็นตัวท่านเองที่หายไป คงไม่มีใครสบายใจเช่นกัน”
โดยเฉพาะข้า...เขาคิดแต่ไม่ได้พูด “น้องสาวข้าเป็นมือปราบ ถึงแม้บางครั้งจะหุนหันด่วนตัดสินใจไปบ้าง แต่บุษบรรณเป็นคนฉลาด ข้าคิดว่าน้องเจ็ดน่าจะเอาตัวรอดได้ หรือหากว่าพวกนั้นรู้ว่าเธอเป็นใครก็คงไม่ทำอันตรายอยู่ดี เพราะถึงอย่างไรบุษบรรณก็เป็นเทพนักรบ พวกมันน่าจะจับเธอไว้ต่อรองมากกว่าที่จะสังหารทิ้ง”
“ข้าภาวนาให้เป็นเช่นนั้น แต่หากทั้งสองรอดปลอดภัยทั้งคู่จะเป็นการดีที่สุด”
บาเยนทร์ยืนค้างอยู่ที่ประตูครู่หนึ่ง เขาหันไปมองด้านหลัง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่จึงบอกช้าๆ ว่า เขามีเรื่องจะคุยกับเธอ มัสลินจึงหลีกทางให้อีกฝ่ายเข้ามา บาเยนทร์เหลือบมองผนังด้านหนึ่งในห้องนั่งเล่นของน้องสาวซึ่งเรียงรายไปด้วยอาวุธต่างๆ มากมาย อีกด้านหนึ่งเป็นระเบียงเปิดโล่งมองเห็นทิวทัศน์ด้านนอก
“ความจริงนี่ไม่ใช่เวลาที่เหมาะจะพูดเรื่องนี้” บาเยนทร์กล่าวก่อนจะละสายตาจากภาพภายนอกระเบียง
“ข้าคิดว่าเจ้ารู้แล้วว่าข้าคิดอย่างไรกับเจ้าใช่หรือไม่” เป็นครั้งแรกที่บาเยนทร์กล้ากล่าวตรงๆ กับหญิงที่ตนแอบรักมานาน มัสลินตั้งใจจะกล่าวตอบแต่บาเยนทร์ยกมือห้ามเป็นทำนองว่าให้เขาพูดให้จบเสียก่อน...
อย่าให้ข้าต้องใจสลายเร็วนักเลย
“และ...ข้ารู้ดีว่าเจ้าไม่ได้คิดชมชอบข้ามากไปกว่าพี่ชายของเพื่อนสาวเท่านั้น แต่ข้าฝืนใจตนเองไม่ได้...อย่าได้ห่วง...เรื่องนั้นข้ายอมรับและทำใจได้ เพราะดีกว่าที่เจ้าจะเกลียดข้าไปตลอดกาล ในใจเจ้ามีผู้อื่นนั่งอยู่ในใจแล้วใช่หรือไม่ จ้าวแดนตะวันออกงั้นหรือ” ประโยคหลังแม้น้ำเสียงบาเยนทร์ยังคงรักษาความนิ่งไว้ได้ แต่ดวงตาของเขากลับแสดงออกตรงกันข้าม
มัสลินนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มนิดๆ แต่บาเยนทร์รู้สึกว่ามีความเศร้าซ่อนอยู่ในดวงหน้านั้น “จ้าวแดนตะวันออก เป็นผู้ที่ให้ความช่วยเหลือแม้ในตอนที่ข้าไม่มีใคร นั่นเป็นเรื่องที่ข้าจะต้องทดแทนในภายหลังแน่ แต่หากว่าข้าต้องตอบแทนความอารีของเขาด้วยหัวใจของข้านั้น คงเป็นเรื่องที่...เป็นไปไม่ได้ เพราะข้าก็ไม่อาจฝืนใจตนเองได้เช่นกัน”
สีหน้าของบาเยนทร์ผ่อนคลายลง งึมงำ “งั้นข้าก็ยังมี...”
เสียงของบาเยนทร์ขาดหาย เพราะทันใดนั้นร่างสูงใหญ่ของเทพนักรบพลันหยุดนิ่ง ที่ท้ายทอยรู้สึกเจ็บคล้ายเข็มตำทว่าเพียงพริบตาเดียวสติทุกอย่างกลับพลันดับวูบลงราวกับเส้นชีวิตถูกตัดสะบั้นลงอย่างไร้ความปรานี มันเกิดขึ้นรวดเร็วมากจนเขาไม่ได้ยินแม้แต่เสียงร้องอย่างตื่นตระหนกของมัสลิน
*****
จ้าวจตุรทิศ ภาคจัณฑวาตา ตอนที่ 45: ทางเลือกของหัสรังสี (1/2)
คุยกันก่อนนะคะ
คุณ Psycho man: สงสัยถ้าอยู่ๆ คนเขียนทำบุษบรรณของคุณหายไป ต้องมีเสียงโวยวายหนักแน่ (^ ^”)
คุณ ตะวันรัตติกาล: ก็รามิตมันต่อให้อารมันเองนี่นา
คุณ หมายเลขสมาชิก 709113: ขอบคุณค่ะ ข้างล่างมีลิงค์ให้ดูความคืบหน้าของหนังสือนะคะ
ขอบคุณสำหรับผู้ให้ถูกใจนะคะ: คุณ CAN LIVE, คุณ Phoenixorus , คุณ zoi , คุณ Psycho man และคุณ ตะวันรัตติกาล ค่ะ
ความเดิมจากตอนที่แล้ว
บุษบรรณตามหาอารมันจนเจอในตรุเทพเจ้าและยินดีอย่างยิ่งว่าเขายังคงปลอดภัยดี ทั้งสองได้รับการช่วยเหลือจากภูตปริศนาในตรุเทพเจ้าจนหาทางออกมาได้ ในขณะเดียวกันคาชาก็ลอบพามุตติออกจากเกาะแห่งความตาย
เรื่องที่อยากบอกจากคนเขียน ^^
ท้ายเรื่องมีความคืบหน้าเกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้นะคะ (มาราธอนจริงๆ) ใครที่สามารถช่วยแชร์ข้อมูลได้ก็ดีนะคะ เพราะหนังสือหนามาก น่าเห็นใจสนพ.ที่ต้องแบกรับภาระไปฝ่ายเดียวจริงๆ
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
45. ทางเลือกของหัสรังสี (1/2)
มัสลินรู้สึกกระวนกระวายใจจนไม่สามารถนั่งอยู่เฉยๆ ได้ หลังจากเกิดเรื่องกับบุษบรรณจนอารมันต้องต่อสู้กับหัสรังสีเพื่อชิงตัวนางนาคา เธอทราบจากบังสูรย์ในภายหลังว่าอารมันเอาชนะจ้าวแดนตะวันออกได้และพานางนาคาตนนั้นไปช่วยบุษบรรณแล้ว ส่วนบาเยนทร์พาเธอมาที่หอเบญจคารเพื่อความปลอดภัยเพราะไม่แน่ว่าพญาบาดาลอาจบุกป้อมนักล่าอีกครั้ง เธอผุดลุกผุดนั่งอยู่ในห้องของบุษบรรณด้วยเป็นห่วงทั้งเจ้าของห้องและผู้ที่ไปช่วย จนผู้ที่เพิ่งก้าวเข้ามาในห้องบอกให้เธอสงบใจไว้ก่อน ตอนนั้นเองที่หญิงสาวเพิ่งรู้ตัว
“ขออภัยเจ้าค่ะท่านบาเยนทร์ เพียงแต่ข้ารู้สึกไม่สบายใจที่ท่านอารมันและบุษบรรณหายไปเกือบหนึ่งวันแล้ว ข้าเกรงว่าจะเกิดอันตรายขึ้น ท่านมีความคืบหน้าบ้างหรือไม่” เธอถามอย่างมีความหวัง
ตัวแทนเผ่าภูระส่ายศีรษะ เขาเองก็เป็นกังวลเช่นกัน
“ด้านล่างกำลังวุ่นวาย ท่านภากรมาถึงแล้วและกำลังหัวเสียที่ท่านหัสรังสีหายไป และยิ่งอาละวาดหนักที่มารู้ทีหลังว่าจ้าวแดนตนรบพ่ายนักรบจากเผ่าเวนไตย ฮึ! คงแค่เสียดายที่ไม่ได้ฉลองน่ะ เจ้าอยู่ที่นี่ดีแล้วอย่าเพิ่งออกไปไหน”
มัสลินตกใจจนหน้าซีด
“อย่าคิดมากเลย หากมองในแง่กลับกันเป็นตัวท่านเองที่หายไป คงไม่มีใครสบายใจเช่นกัน”
โดยเฉพาะข้า...เขาคิดแต่ไม่ได้พูด “น้องสาวข้าเป็นมือปราบ ถึงแม้บางครั้งจะหุนหันด่วนตัดสินใจไปบ้าง แต่บุษบรรณเป็นคนฉลาด ข้าคิดว่าน้องเจ็ดน่าจะเอาตัวรอดได้ หรือหากว่าพวกนั้นรู้ว่าเธอเป็นใครก็คงไม่ทำอันตรายอยู่ดี เพราะถึงอย่างไรบุษบรรณก็เป็นเทพนักรบ พวกมันน่าจะจับเธอไว้ต่อรองมากกว่าที่จะสังหารทิ้ง”
“ข้าภาวนาให้เป็นเช่นนั้น แต่หากทั้งสองรอดปลอดภัยทั้งคู่จะเป็นการดีที่สุด”
บาเยนทร์ยืนค้างอยู่ที่ประตูครู่หนึ่ง เขาหันไปมองด้านหลัง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่จึงบอกช้าๆ ว่า เขามีเรื่องจะคุยกับเธอ มัสลินจึงหลีกทางให้อีกฝ่ายเข้ามา บาเยนทร์เหลือบมองผนังด้านหนึ่งในห้องนั่งเล่นของน้องสาวซึ่งเรียงรายไปด้วยอาวุธต่างๆ มากมาย อีกด้านหนึ่งเป็นระเบียงเปิดโล่งมองเห็นทิวทัศน์ด้านนอก
“ความจริงนี่ไม่ใช่เวลาที่เหมาะจะพูดเรื่องนี้” บาเยนทร์กล่าวก่อนจะละสายตาจากภาพภายนอกระเบียง
“ข้าคิดว่าเจ้ารู้แล้วว่าข้าคิดอย่างไรกับเจ้าใช่หรือไม่” เป็นครั้งแรกที่บาเยนทร์กล้ากล่าวตรงๆ กับหญิงที่ตนแอบรักมานาน มัสลินตั้งใจจะกล่าวตอบแต่บาเยนทร์ยกมือห้ามเป็นทำนองว่าให้เขาพูดให้จบเสียก่อน...อย่าให้ข้าต้องใจสลายเร็วนักเลย
“และ...ข้ารู้ดีว่าเจ้าไม่ได้คิดชมชอบข้ามากไปกว่าพี่ชายของเพื่อนสาวเท่านั้น แต่ข้าฝืนใจตนเองไม่ได้...อย่าได้ห่วง...เรื่องนั้นข้ายอมรับและทำใจได้ เพราะดีกว่าที่เจ้าจะเกลียดข้าไปตลอดกาล ในใจเจ้ามีผู้อื่นนั่งอยู่ในใจแล้วใช่หรือไม่ จ้าวแดนตะวันออกงั้นหรือ” ประโยคหลังแม้น้ำเสียงบาเยนทร์ยังคงรักษาความนิ่งไว้ได้ แต่ดวงตาของเขากลับแสดงออกตรงกันข้าม
มัสลินนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มนิดๆ แต่บาเยนทร์รู้สึกว่ามีความเศร้าซ่อนอยู่ในดวงหน้านั้น “จ้าวแดนตะวันออก เป็นผู้ที่ให้ความช่วยเหลือแม้ในตอนที่ข้าไม่มีใคร นั่นเป็นเรื่องที่ข้าจะต้องทดแทนในภายหลังแน่ แต่หากว่าข้าต้องตอบแทนความอารีของเขาด้วยหัวใจของข้านั้น คงเป็นเรื่องที่...เป็นไปไม่ได้ เพราะข้าก็ไม่อาจฝืนใจตนเองได้เช่นกัน”
สีหน้าของบาเยนทร์ผ่อนคลายลง งึมงำ “งั้นข้าก็ยังมี...”
เสียงของบาเยนทร์ขาดหาย เพราะทันใดนั้นร่างสูงใหญ่ของเทพนักรบพลันหยุดนิ่ง ที่ท้ายทอยรู้สึกเจ็บคล้ายเข็มตำทว่าเพียงพริบตาเดียวสติทุกอย่างกลับพลันดับวูบลงราวกับเส้นชีวิตถูกตัดสะบั้นลงอย่างไร้ความปรานี มันเกิดขึ้นรวดเร็วมากจนเขาไม่ได้ยินแม้แต่เสียงร้องอย่างตื่นตระหนกของมัสลิน
*****