เราเป็นคนที่ชอบอ่านนิยายที่สอดแทรกบทกวีในเนื้อเรื่อง จึงอยากเชิญชวนเพื่อนๆร่วมแบ่งปันบทกวีที่ชื่นชอบจากนวนิยายกันค่ะ

เธอ...
มิใช่สายน้ำ
แต่เธอเย็นฉ่ำชื่นหวาน

เธอ...
มิใช่ลำธาร
แต่เธอไหลผ่านเนื้อหัวใจ

ความรัก...
เสลาลสัก สวยใส
งามใดเล่างามใด
เทียบได้งดงาม...ความรัก
จรดลึกในความทรงจำ
ลึกล้ำย้ำรอยสลัก
นิรันดรนั้น นานนัก
แต่รักนี้นานกว่านั้น

                      "ดั่งดวงหฤทัย" จากปลายปากกา ลักษณวดี

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายโรแมนติคเรื่องโปรดเลยค่ะ
บทกวีที่ยกมาข้างต้นคือบทเพลงที่ชายชาวกาสิกจะขับร้องให้หญิงคนพิเศษฟัง
แต่นางเอกของเราฟังแล้วก็ไม่สะกิดใจเลยคิดแต่ว่าเขาร้องเพราะนึกถึงพระคู่หมั้น555

บางช่วงตอนที่ทำให้ต้องนั่งเพ้อ

"หม่อมฉันไม่เคยสาบาน เพราะศักดิ์แห่งเจ้าหลวงย่อมเหนือคำพูดใดๆ  ทว่าวันนี้...ทรรศิกา...ทรงฟังไว้
หม่อมฉันสาบาน...จะมีชีวิตเพื่อรอ...ฝ่าบาท...องค์เดียว!"
พระสุรเสียงคลับคล้ายสะดุดนิดๆ "ยามใดเสด็จกลับพันธุรัฐ ยามใดที่ทอดพระเนตรข้ามทิวเขามา
ขอให้ทรงลำลึกว่าหม่อมฉันอยู่บนยอดอิสินธร มองลงไป...แลหา...พระองค์เดียว"

โอ๊ย...ใจละลาย อ่านแล้วอยากเป็นเจ้าหญิงทรรศิกาทีเดียวเชียว