ตอนที่ 1 ต้นสาวไป
“เราเลิกกันเถอะ” เสียงทุ้มต่ำ พูดด้วยความเยือกเย็น ไร้ความรู้สึก
“ทำไม” อีกเสียงหนึ่งตอบกลับ สายตาเฉือดเฉือนจ้องจะเอาคำตอบของอีกฝ่ายอย่างเอาเป็นเอาตาย มือกำหมัดไว้แน่น ขณะที่ร่างกายชาและเกร็งไปทั่วทั้งร่าง
“อย่ารู้เล---“
“ไม่!!! ทำไม บอกมา” ฝ่ายหนึ่งพูดยังไม่ทันจบ อีกฝ่ายก็ตวาดกลับด้วยแรงโกรธ
สถานการณ์เกิดเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง
“ต้น สาวไป” เสียงทุ้มต่ำที่เยือกเย็นเช่นเคย สายตาของเขามองไปอย่างไร้จุดหมาย ก่อนที่เขาจะเดินจากไป ทิ้งให้คนฟังยืนหวาดผวาน้ำตาคลอ หลายครั้งกับประโยคนี้ที่ตอกย้ำชีวิตรักของเขาว่าล้มเหลวไม่เป็นท่า แม้จะพยายามปรับปรุงตัวเองเท่าไหร่ ก็ไม่ช่วยให้ความรักมีทางว่าจะดีขึ้น ที่ผ่านมาจึงถูกทอดทิ้งไปด้วยคำตอบที่ทำร้ายจิตใจซ้ำๆ
วันต่อมา
“อีแตน แกกล้าใส่ชุดไรมาเนี่ยวันนี้”หน่องกะเทยแต่งหญิง ร่างสูง ถามเพื่อนสาว
“สวยหละสิ ฉันเหมือนพี่พลอยไหมแก”ตั๊กแตนหรือแตน เพื่อนสาวแดนสะตอ ผิวคล้ำ สวมเสื้อผ้าลายจุดขาวดำแบบเดียวกับ พลอย เฌอมาลย์ ในละครสามีตีตรา ตอบกลับอย่างมั่นใจ
“ดวกกก!!! พลอยไรหยะ พลอย เฌอมาลย์ รึว่า พลอย เจอมาร คะ”หน่องถากถาง
“ไม่ได้นะคะ จะโคฟเวอร์พี่พลอยเนี่ย งานลายเนอร์ งานขนตา งานคอนแทค ต้องมานะคะ จะไม่ยอม จะไม่แพ้ จะไม่แคร์ ใครก็ตาม แป๊ะ!!”แตนกล่าว พร้อมดีดนิ้ว ส่ายหัวเป็นจังหวะ
“ก็เพราะว่าแกไม่แคร์ใครนี่สิ โอ๊ยอีแตน ฉันหละเบื่อ”หน่องพูดพร้อมกอดอก มองเพื่อนตัวเองที่มั่นใจจนเกินเหตุอย่างเวทนา
“สวัสดีค่ะ ขุ่นแม่แตน ขุ่นแม่หน่อง”เสียงหนึ่งที่คุ้นเคย แทรกขึ้น
หน่องและแตนหันมารับไหว้ ก่อนสะบัดหน้าหนี อย่างรู้ทัน
“แหมๆ อย่ามาทำงานเหวี่ยงใส่หนูสิคะ มาช้าไป 15 นาทีเอง ปะๆ ไปทานข้าวกัน”เสียงเดิมกล่าวเสริม
“โอ๊ยย อีต้น ไหวไหมเนี่ย นัดกู 5 โมง มา 5 โมง ครึ่ง บ้านสิคะ 15 นาที อีกะเทยตกเลข”หน่องยืนเท้าสะเอว ด่ากราดต้นผู้มาสาย
“นี่!!!จะไป ไม่ไป ไม่ไปฉันไปละนะ กะว่าจะเลี้ยง ไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน” ต้นกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดูแข็งขึ้น
“เห๊ย อีกแล้วใช่ไหมแก”แตนกล่าวเสียงอ่อน ก่อนมองไปที่หน่อง และทั้งสองก็มองไปที่ต้นอย่างรู้ทัน เพื่อนคนนี้เมื่อปัญหากับแฟนทีไร มักจะชวนพวกเธอออกไปเที่ยวข้างนอกเสมอ นั่นเป็นเพราะเขาต้องการใครสักคนที่คอยรับฟังและหนีเรื่องราวที่โหดร้ายนั้น
“เออ...น่า เลิกซะได้ก็ดี พรุ่งนี้ก็หาใหม่ ”ต้นหน้าถอดสี แววตามีร่องรอยความเศร้า ถึงแม้ว่าตนจะพยายามข่มเอาไว้ไม่ให้ใครรู้ ด้วยการแสดงออกว่าร่าเริง แต่เพื่อนสนิทที่คบหากันมานานอย่างหน่องและแตนย่อมรู้ทันต้นเสมอ
“ไม่เป็นไรนะ เรารวย...ถึงเราไม่มีผู้ชาย แต่เราก็มีความสุขได้”แตนกล่าว
“แตน ไปเอาประโยคนี้มาจากไหน”หน่องหันไปถามแตน
“ละครสามีตีตรา”แตนตอบกลับด้วยหน้าตาใสซื่อ
“ดีออกกกก!!!”หน่องกล่าว
I need somebody คนนี้ที่รัก >>วายนะจ๊ะ
“เราเลิกกันเถอะ” เสียงทุ้มต่ำ พูดด้วยความเยือกเย็น ไร้ความรู้สึก
“ทำไม” อีกเสียงหนึ่งตอบกลับ สายตาเฉือดเฉือนจ้องจะเอาคำตอบของอีกฝ่ายอย่างเอาเป็นเอาตาย มือกำหมัดไว้แน่น ขณะที่ร่างกายชาและเกร็งไปทั่วทั้งร่าง
“อย่ารู้เล---“
“ไม่!!! ทำไม บอกมา” ฝ่ายหนึ่งพูดยังไม่ทันจบ อีกฝ่ายก็ตวาดกลับด้วยแรงโกรธ
สถานการณ์เกิดเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง
“ต้น สาวไป” เสียงทุ้มต่ำที่เยือกเย็นเช่นเคย สายตาของเขามองไปอย่างไร้จุดหมาย ก่อนที่เขาจะเดินจากไป ทิ้งให้คนฟังยืนหวาดผวาน้ำตาคลอ หลายครั้งกับประโยคนี้ที่ตอกย้ำชีวิตรักของเขาว่าล้มเหลวไม่เป็นท่า แม้จะพยายามปรับปรุงตัวเองเท่าไหร่ ก็ไม่ช่วยให้ความรักมีทางว่าจะดีขึ้น ที่ผ่านมาจึงถูกทอดทิ้งไปด้วยคำตอบที่ทำร้ายจิตใจซ้ำๆ
วันต่อมา
“อีแตน แกกล้าใส่ชุดไรมาเนี่ยวันนี้”หน่องกะเทยแต่งหญิง ร่างสูง ถามเพื่อนสาว
“สวยหละสิ ฉันเหมือนพี่พลอยไหมแก”ตั๊กแตนหรือแตน เพื่อนสาวแดนสะตอ ผิวคล้ำ สวมเสื้อผ้าลายจุดขาวดำแบบเดียวกับ พลอย เฌอมาลย์ ในละครสามีตีตรา ตอบกลับอย่างมั่นใจ
“ดวกกก!!! พลอยไรหยะ พลอย เฌอมาลย์ รึว่า พลอย เจอมาร คะ”หน่องถากถาง
“ไม่ได้นะคะ จะโคฟเวอร์พี่พลอยเนี่ย งานลายเนอร์ งานขนตา งานคอนแทค ต้องมานะคะ จะไม่ยอม จะไม่แพ้ จะไม่แคร์ ใครก็ตาม แป๊ะ!!”แตนกล่าว พร้อมดีดนิ้ว ส่ายหัวเป็นจังหวะ
“ก็เพราะว่าแกไม่แคร์ใครนี่สิ โอ๊ยอีแตน ฉันหละเบื่อ”หน่องพูดพร้อมกอดอก มองเพื่อนตัวเองที่มั่นใจจนเกินเหตุอย่างเวทนา
“สวัสดีค่ะ ขุ่นแม่แตน ขุ่นแม่หน่อง”เสียงหนึ่งที่คุ้นเคย แทรกขึ้น
หน่องและแตนหันมารับไหว้ ก่อนสะบัดหน้าหนี อย่างรู้ทัน
“แหมๆ อย่ามาทำงานเหวี่ยงใส่หนูสิคะ มาช้าไป 15 นาทีเอง ปะๆ ไปทานข้าวกัน”เสียงเดิมกล่าวเสริม
“โอ๊ยย อีต้น ไหวไหมเนี่ย นัดกู 5 โมง มา 5 โมง ครึ่ง บ้านสิคะ 15 นาที อีกะเทยตกเลข”หน่องยืนเท้าสะเอว ด่ากราดต้นผู้มาสาย
“นี่!!!จะไป ไม่ไป ไม่ไปฉันไปละนะ กะว่าจะเลี้ยง ไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน” ต้นกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดูแข็งขึ้น
“เห๊ย อีกแล้วใช่ไหมแก”แตนกล่าวเสียงอ่อน ก่อนมองไปที่หน่อง และทั้งสองก็มองไปที่ต้นอย่างรู้ทัน เพื่อนคนนี้เมื่อปัญหากับแฟนทีไร มักจะชวนพวกเธอออกไปเที่ยวข้างนอกเสมอ นั่นเป็นเพราะเขาต้องการใครสักคนที่คอยรับฟังและหนีเรื่องราวที่โหดร้ายนั้น
“เออ...น่า เลิกซะได้ก็ดี พรุ่งนี้ก็หาใหม่ ”ต้นหน้าถอดสี แววตามีร่องรอยความเศร้า ถึงแม้ว่าตนจะพยายามข่มเอาไว้ไม่ให้ใครรู้ ด้วยการแสดงออกว่าร่าเริง แต่เพื่อนสนิทที่คบหากันมานานอย่างหน่องและแตนย่อมรู้ทันต้นเสมอ
“ไม่เป็นไรนะ เรารวย...ถึงเราไม่มีผู้ชาย แต่เราก็มีความสุขได้”แตนกล่าว
“แตน ไปเอาประโยคนี้มาจากไหน”หน่องหันไปถามแตน
“ละครสามีตีตรา”แตนตอบกลับด้วยหน้าตาใสซื่อ
“ดีออกกกก!!!”หน่องกล่าว