ขอเกริ่นก่อนค่ะว่าเราทำงานฟรีเเลน เวลาส่วนใหญ่เลยอยู่กับบ้านเลี้ยงแมวสองตัวชายหญิง แต่ยังไม่ถึงหนึ่งปี
บริษัทที่เรารับงานจะมีสตูดิโอที่ทำงานกันทั้งวันทั้งคืน เลยมีคนนอนค้างที่นั่นสลับกันไปแล้วแต่โปรเจ็ค
ที่นี้ มีแมวตัวหนึ่ง เขาอาศัยอยู่กินที่ตึกนี้มานานมากค่ะ มาก่อนเราอีก ช่วงกลางวันเขาจะอยู่แถวตึกด้านล่าง ไม่ก็สวนสาธารณะระแวกนั้น
คนแถวนั้นหรือคนที่แวะเวียนไปเวลาเห็นมันก็จะให้อาหารมันบ้างบางครั้ง มันจึงเป็นแมวเจ้าที่ที่รู้จักกันดีใจระแวกนั้น

กลางคืนก็จะขึ้นมาชั้นด่านฟ้าที่เป็นสตูดิโอ ช่วงไหนที่พนักงานที่ทำงานกละดึกรักแมวอยู่ก็จะให้อาหารมันบ้างบางครั้ง
และปกติแล้วทุกช่วงกลางวันจะมีป้าแม่บ้านคอยวางอาหารไว้หน้าห้องแม่บ้านประจำ ป้าแกจะดูแลมันทุกวัน มีหยอดยาให้ด้วย
เวลามีแผลไปทะเลาะกับใครเขาแกก็พาไปรักษา แต่ว่าเมื่อสามเดือนก่อนป้าแกลาออกกลับบ้านไปแล้ว แกก็ไม่ได้พาแมวจรตัวนี้ไปด้วย
ในความคิดเรา ป้าแกคงมีเหตุผลของแกที่ไม่พาไปทั้งที่คอยดูแลมันมาตลอด อาจจะเพราะอยากให้อยู่อย่างอิสระ เพราะมันคุ้นเคยกับสถานที่นี้แล้ว
หรือเหตุผลจำเป็นอื่นๆ

แต่เมื่อแมวจรที่เคยมีคนดูเเลสุขภาพให้(เรื่องกินมีคนดูแลเยอะไม่ห่วงมาก)หายไป ก็ไม่มีใครทำให้
ก็ได้ยินเพื่อนเล่าว่าช่วงหนึ่งมันนอนตากฝนหนาวอยู่ข้างนอกตึก เลยจับมันใส่ตะกร้าพาไปหาหมอ
หมอนัดอีกครั้งให้มาฉีดยาเข็มสองเพราะเป็นปอดบวม แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ฉีดเพราะมันหนีหายไปเลย
ไม่นานก็กลับมาเห็นปกติดี แต่จะจับไปหาหมออีกก็ไม่ได้เพราะเวลามันเห็นหน้าเพื่อนเราแล้ววิ่งหนีตลอด คงกลัวโดนพาไปหาหมอ

ล่าสุดเราแวะไปบริษัทเห็นสภาพมันแล้วตกใจมาก ที่หลังคอมันเป็นแผลตกสะเก็ต ขนแหว่งหายไปตั้งแต่ช่วงหัวถึงกลางหลัง
เพื่อนบอกว่าไม่รู้มันเป็นอะไรมาคงป่วยใกล้ตายเเล้วมั้ง อีกสักพักก็คงหายไปหาที่สงบๆ(หายที่ตายของตัวเอง)เอง
เราได้ยินแล้วน้ำตาซึมเลยพาไปรักษา แล้วคิดว่าถ้ารักษาหายแล้วปล่อยกลับไปที่เดิมอีก มันก็ต้องเป็นแบบเดิมอีก
เพราะเราก็ไม่ค่อยได้ไประแวกนั้นบ่อยๆ เลยจะรับเลี้ยงซะเลย
แต่ก็แอบคิดว่า มันก็คงผูกพันธ์กับที่มันอยู่มาเหมือนกัน เพราะมันอยู่มานานมากแล้ว
ถ้าเราพามาอยู่ด้วยมันคงเหมือนการพรากอิสระและความสุขของมันไปรึเปล่า
เพราะเราเลี้ยงเจ้าสองหนอระบบปิดตั้งแต่เกิดปล่อยให้เล่นอิสระในบ้าน สองหน่อก็เลยชินแต่แมวจรกลัวจะไม่ชิน
แล้วถ้าปล่อยอิสระ คงหายไปแน่ หรือถ้ากลับมาก็กลัวเอาโรคติดต่อกลับมาด้วย   มันก็แกมากแล้ว
อายุน่าจะสิบกว่าปีได้ เพราะเราทำงานที่นี่มาห้าปีกว่า รุ่นพี่อยู่มานานกว่าเราสี่ห้าปีก็บอกว่า มันอยู่มานานกว่าพี่แกอีก

เลยคิดไม่ตกเลยว่าจะรับมาดีมั้ยหลังจากพาไปรักษาเรียบร้อยแล้ว
เรื่องดูแลเรามีปัญหาแค่อย่างเดียวคือกลัวว่าตรวจเขาเเล้วพบว่ามีโรคติดต่อ ถ้ารับมากลัวติดเเมวที่บ้าน ก็ต้องเลี้ยงแยกกันอีก
ทีนี้เขาก็จะโดดเดี่ยวเพราะอยู่ตัวเดียว สู้ให้เขาอยู่กับที่ๆเขาอยู่มาตลอดเหมือนเดิมดีรึเปล่า

ปล.ต้องขอโทษนะคะที่ร่ายซะยาว หวังว่าจะมีคนยอมอ่านความกลุ้มใจของเราที่สับสนไปหมดแล้วค่ะตอนนี้
ใจน่ะอยากรับเขามาดูแล แต่อีกใจก็สงสารถ้ามันไม่ใช่หนทางที่เขาต้องการ


เราเห็นเขานั่งเลียขนอยู่เลยไปนั่งใกล้ๆ แต่ยังไม่กล้าลูบขนเพราะไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร ใจก็กลัวจะเอาอะไรไปติดสองหนอที่บ้าน
เลยส่องดูสถาพเขาเงียบๆ เขาก็เดินมากินข้าวที่เพื่อนวางไว้ให้ พอเราจะลุกไปเขาก็เงยหน้ามองเรา พอเรานั่งลงเขาก็กินต่อ เราทำอยุ่สองครั้ง
เพราะกำลังตัดสินใจว่าเอาไงดี เขาก็หันมองเราทุกครั้งที่ลุกขึ้น เหมือนจะถามเราเลยว่า ไปแล้วเหรอ ไม่อยูเป็นเพื่อนก่อนเหรอ (มโนเองล้วนๆ555 แต่เห็นแล้วรู้สึกว่าเขาเหงาๆ เพราะเเมวเราก็ชอบทำแบบนี้กับเราเวลาเราจะออกนอกบ้าน)