ก็ไม่ใช่คนลายมือสวยมาตั้งแต่เด็ก จนอายุจะขึ้นเลขสี่แล้ว ก็ไม่เคยมีใครบอกว่าอ่านลายมือเราไม่ออก
ยกเว้นก็แต่คุณครูประถม มัธยม ที่คอยเตือน คอยสั่ง คอยสอนให้พยายามเขียนสวยๆ
เพิ่งรู้ตัวตัวเองเขียนภาษาไทย ไม่มีหัว ตอนที่เพื่อนบอก เมื่อหลายปีก่อน แต่มันก้อไม่ได้ถึงกับอ่านไม่ออก
รู้ตัวว่าเขียนแย่ลงเรื่อยๆ ยิ่งแก่ ยิ่งเขียนแย่ อาจจะเป็นเพราะใช้พิมพ์ซะส่วนมากในชีวิตประจำวัน

เหตุเกิด ณ โรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่ง เมื่อเราต้องกรอกเอกสารยื่นเรื่องทำบัตรใหม่ให้บุพการี
แม่เจ้า คุณเธอบอกว่า อ่านไม่ออกเลย ทำไมเขียนหนังสือไม่มีหัวสักกะตัว แล้วจะกรอกข้อมูลถูกได้ยังไง
โธ่ ถัง กะละมัง หม้อ....นี่มันคือความอัปยศครั้งใหญ่หลวงในชีวิตของเราเลยนะเนี่ย
เราต้องเฟดตัวออกมา แล้วไปคัดลายมือในแบบฟอร์มใหม่ มีหัวทุกตัว ยักเว้น ก.ไก่
ถามแม่ว่าอ่านออกป่ะ แม่บอกว่า ก็อ่านออกน่ะ อืม...ใช่สิ มันข้อมูลของคุณเธอนี่นา

ตอนนี้เสียเซลฟ์สุดๆ ไม่กล้าไปกรอก ไปเขียนอะไรที่ไหนให้ใครอ่าน กลัวโดนประณาม
สงสัยต้องกลับมาคัดลายมือในสมุดเด็กประถมใหม่ซะละ เฮ้อ....