จำได้ว่าเริ่มกัดเล็บครั้งแรกตอนป.2 เพราะครูจะตรวจเล็บแล้วลืมตัด เลยกัดมันซะเลย
แล้วก็ติดเป็นนิสัยเรื่อยมา กัดเวลาเพลินๆ
ตอนแรกๆก็แค่แทะๆขบๆ หลังๆเริ่มมีพัฒนาการเพราะเล็บมันเริ่มกุดแล้วไง ไม่มีให้กัดแล้วเลยใช้วิธีกัดขอบๆเล็บให้เป็นแง่งๆแล้วดึงฉีก(อูยย..)
บางทีดึงปุ๊บ เลือดสาดเลย เพราะมันสั้นจนเข้าไปในเนื้อ สะใจออกแนวซาดิสม์
พอเล็บกุดมากๆไม่มีให้กัดแล้วก็มากัดหนังแทน แทะไปแทะมาจนนิ้วมนเลยไม่ต้องไปร้านทำเล้บ 555
บางทีนะ น้ำลายเรามันทำให้ขอบเนื้อมันลอกออกมา แดงเจ็บ เยิน เหมือนอย่างในรูปเลย

พูดถึงร้านทำเล็บ เมื่อก่อนเคยเดินเข้าไปร้านทำเล็บ พนง.เห็นนิ้วแล้วงง จะให้ตรูตัดตรงไหน
คนกัดเล็บนี่นะ ขอบอกว่าเป็นการแสดงออกอย่างหนึ่งเวลาเครียด เครียดนี่กัดกระฉูด นิ้วแทบแหว่งกันไปข้าง
เวลาจับปากกาก็อาย เพราะเล็บเป็นอย่างนี้

ส่วนวิธีเลิกกัดเล็บ ในฐานะที่เคยกัดเล็บมาหลายสิบปี เคยเลิกกัดได้เกือบปี
ขอแนะนำวิธีง่ายๆ คือจากที่กัดเล็บหมดทั้งสิบนิ้ว ให้เราตั้งเป้า กัดแค่ 2 นิ้ว อีก 8 นิ้วที่เหลืออย่าไปยุ่งมัน
ทีนี้พอเราทำได้ ก็ลดเหลือนิ้วเดียว แค่นี้เราก็จะมีเล็บที่สวยงามถึง 9 นิ้ว(อีกนิ้วซ่อนเอาไว้) อุอุ
ถ้าเราจะขยายผลต่อไป เอาให้สวยเนียน เราก็ต้องลงทุนนิสนุง เพราะเล็บสุดท้ายนี่เลิกกัดยากมาก
คนกัดเล็บด้วยกันจะรู้ดี เพราะเล็บที่กัดจนพรุนแล้วจะเป็นแง่งๆเงี่ยงๆ พอลูบเจอไอ้เงี่ยงที่ว่านี้ก็จะอดแทะไม่ได้
เราก็เข้าร้านทำเล็บเลยค่ะ เอานิ้วสุดท้ายนี้ให้เค้าเล็บให้เรียบ ทีนี้เราก็จะกัดไม่ลงแล้ว
หรือ ใครจะเข้าร้านทำเล็บตั้งแต่อดกัด 8 นิ้วแรกก็ได้นะคะ ได้ผลเหมือนกัน นิ้วเราจะสวยกลมมนทำให้กัดไม่ลง

แล้วถ้าเราเลิกกัดได้แล้ว อย่าได้ชะล่าใจกลับไปแทะอีกต่างหาก ไม่อย่างนั้นจะเป็นอย่างนิ้วเราในภาพนี่แหละ ฮือๆ