วันนี้จขทก.ไปเที่ยวเซนทรัลบางนา กลับประมาณสองโมงครึ่ง ท่ามกลางแดดและสภาพอากาศร้อนระอุทำให้อารมณ์บูดนิดๆ
รอขึ้นรถกลับฝั่งตรงข้ามห้าง ซึ่งสายที่จะผ่านบ้านจขทก.คือปากน้ำ-ศรีเอี่ยม / ปากน้ำ-บางปะกง
และเป็นที่รู้กันดีว่าสองสายนี้ชอบจอดแช่ป้ายมาก ทั้งที่เซนทรัลบางนา และแถวๆ อิมพีเรียลสำโรง บางคันขับเร็วแรงทะลุนรก
รอซักพักก็มีปากน้ำ-ศรีเอี่ยมมา ขึ้นไปนั่งจ่ายเงิน คนขับหน้าตาดุๆ อายุไม่น่าเกินสามสิบ ดูออกแนวนักเลงๆ หน่อย
ไอ้เราก็นั่งไปเหงื่อตกไป มีหงุดหงิดบ้างเวลาแช่ป้ายเพราะอากาศร้อน พอมาถึงป้ายสำโรง มียายแก่ๆ คนหนึ่งนั่งอยู่พร้อมกับถุงกระสอบใบเบ้อเริ่ม
ข้างๆแกคือผู้หญิงที่ดูออกเลยว่ามีความพิการทางสมอง การแต่งกายพอจะบอกได้ว่าแกยากจน แกน่าจะนั่งรอเมล์ฟรีเพราะไม่ยอมขึ้นคันไหนเลย
คนขับรถเมล์ที่จขทก.นั่งอยู่ก็ตะโกนถามแกว่า

"ไปป่าว ไปป่าว"

ตอนแรกแกก็งงๆ แต่ซักพักยายกับผู้หญิงอีกคนก็เดินขึ้นรถมาทุลักทุเลมา จขทก.ก็มองคอยดูว่าจะไปช่วยแกถืออะไรได้บ้าง
แล้วแกก็ขึ้นมานั่งเบาะตรงข้ามคนขับที่เป็นเบาะยาวๆ จขทก.ไม่ค่อยได้ยินว่าแกกับคนขับคุยอะไรกัน มีประโยคประมาณว่า

"ลงตรงไหน"
"เดี๋ยวก็ถึงแล้ว"

กระเป๋าที่นั่งข้างๆ ไม่มีการเก็บเงินยายแกแต่อย่างใด พอนั่งมาถึงป้ายที่ยายจะลงแกก็หันไปบอกคนขับว่า

"ขอบใจจ้ะ"

คนขับก็ตอบว่า "จ้ะ"

เรื่องราวมีเพียงเท่านี้ค่ะ แต่มันทำให้จขทก.รู้สึกประทับใจแล้วก็มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก มองคนขับด้วยความคิดเปลี่ยนไปเลย
ตอนแรกจขทก.รู้สึกรังเกียจตัวเองขึ้นมาตงิดๆ ที่เอาแต่คิดถึงแต่ตัวเอง พอร้อนก็หงุดหงิดไปหมด ทำไมต้องแช่ป้าย ทำไมขับชักช้า ทำไมโน่นทำไมนี่คิดแต่ว่าอยากให้ตัวเองถึงไวๆ ไม่สนใจสิ่งรอบข้างใดๆ ทั้งสิ้น
แม้จะเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แต่มันทำให้จขทก.มองโลกเปลี่ยนไป มองอะไรก็มีความสุขไปหมด อยากชื่นชมคนขับท่านนั้นจริงๆ การแต่งกาย ท่าทาง หน้าตา บ่งบอกอะไรไม่ได้จริงๆ

"หัวใจพี่แกหล่อมาก"