แกงใต้รสเด็ด จังหวัด XXXXXX เป็นแบล็กดรอป เด่นเป็นสง่า อยู่เหนือ เชลฟ์ วางหม้อ วางถาดอาหาร ในตลาดแห่งหนึ่งย่านพุทธมนทล

ถามว่าเด็ดมั้ย ถ้าเป็นอาหารใต้ ไม่ว่า คลั่วกลิ้ง แกงไตปลา ฯลฯ ถ้ามีรสจัดขนาดนี้ (ผมเป็นขาประจำ เพราะค่อนข้างชอบอาหารรสจัด) สำหรับร้านนี้ ผมซื้อค่อนข้างบ่อย และมาก เพราะที่บ้านมีอีก ๕ ชีวิต (มื้อเย็น)

แม้ค้าตาคม ผิวดำ พูดห้วน ๆ ตามประสาคนใต้ แก รักชอบพอกับผม( อย่าคิดอคตินะครับ ) ขาประจำ ผมซื้อมาก แกก็แถมเยอะ

บางทีซื้อหารร้านแกก็คุยกันเรื่อยเปื่อย สัพเพเหระ เอาเป็นว่า ถ้าวันไหนไม่ซื้อก็ยิ้มให้กัน (ทักทาย)

แต่หลังจาก มวลมหาประชาชน กระทำการ Shut down กทม. และ ลามไปด้วยทำลายระบบทักษิณ ด้วยการ ข่มขู่ ขัดขวาง ปิดสถานที่ราชการเป็นหลักเป็นที่ประจักษ์ในสังคม

น้องนางข้าวแกงรสเด็ด เจ้านี้ ก็ออกตัวล้อฟรี ชนิด รักชาติ รักกำนัน ออกมาเต็มตัว จากมีสัญลักษณ์ธงชาติ ก็ลามไปถึง มีนกหวีดคล้องคอ ขายไปด้วย ช่วงที่พีคสุด ๆ ผมเองก็ตกใจ เพราะเห็นเธอ ใส่อะไรเต็มตัวไปหมด เรียกแบบภาษาบ้าน ๆ ว่า อิน หรือจะให้เป็นวัยรุ่นหน่อย ก็ต้องเรียกว่า เยอะ

ผมจึงถอยห่างออกมา เป็นชื้อน้อย และหยุดซื้อในที่สุด เมื่อสุเทพเริ่มปิดสถานที่ราชการในครั้งแรก

จะว่าบอยคอต แสดงออกเชิงสัญลักษณ์ หรือจะอะไรก็ช่าง ผมก็ถือว่า เธอน่าจะรู้สึกได้ เพราะทิ้งห่างระดับที่ว่า เป็นการทบทวนความสัมพันธ์ทางการทูตระดับจากบวกเป็นลบ

คือไม่ซื้อเลยในเกือบสามเดือนที่ผ่านมา แต่เดินผ่านร้านแทบทุกวัน อานิสสงค์เลยไปตกที่อื่นกับการจ่าย มื้อละเกือบ สามร้อยบาทต่อวัน บางทีก็จ่ายมากกว่า หากจะซื้อแช่ตู้ไว้ใส่บาตรรพระด้วย

ในที่สุด เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ผมหยุดซื้อ ขนมอีกร้านนึง และเดินผ่านร้านของเธอ ไปทีลานจอดรถ

เธอเรียก "พี่ ๆ เดี๋ยวนี้ ไม่เห็นแวะเลย มีอะไรหรือเปล่า หรือ กับข้าวไม่อร่อย" พร้อมยิ้มแบบแห้ง ๆ

ยอมรับว่า ผมตอบยากนะ เป็นคำตอบที่ตอบยากมาก ๆ  แค่คิดว่าอยากจะยิ้มให้เฉย ๆ แต่เธอดันถาม ตรงไปตรงมาดี

ผมนิ่ง และครุ่นคิด และตอบไปแบบบัวไม่ช้ำน้ำไม่ขุ่นที่สุดว่า" ไม่หรอก เผอิญที่ทำงานโดนปิดบ่อย (ความจริงโดนครั้งเดียว) เลยรู้สึกไม่ดีในใจ เลยไม่ค่อยอยากกินอาหารใต้"

เหมือนเธอจะรู้ "พี่โกรธหนูเหรอ " เธอถามผมพร้อมทำหน้าเลิ่ก ๆ นิด ๆ

ผมเองคิดว่าเธอไม่ได้ไปมีอบทุกวันหรอก เพราะเดินตลาดทีไร ก็เห็นเธอทุกเย็น กลั้นใจตอบไปอีกครั้งว่า

ี่"ไม่ได้โกรธน้องหรอกครับ แค่คิดว่าพี่มีสิทธิที่จะแสดงออกบางอย่างบ้างเหมือนกัน "ความจริงขาดผมไปคนคุณก้น่าจะขายคนอื่นสบาย)

เธอหน้าเสียนิดหน่อย ผมยิ้มแห้ง ๆ ให้ทีนึง แวบแรกว่าจะซื้อคั่วกลิ้งซักร้อยบาท อย่าเลย พูดไปแล้ว ไปดีกว่า

ผมไม่ได้มองคนที่เห็นต่างเป็นศัตรู

ผมไม่ได้มอง กปปส. ไม่ใช่คนไทยที่ทำมาหากินในประเทศนี้

และคิดว่า เธอก็มีสิทธิจะไปทำอะไร เหมือนที่เธออยากทำ เพราะเธอคิดว่า นั่นคือการรักชาติ ซึ่งก็ไม่ผิดนะในความคิดของผม

แต่ผมก็คิดว่าผมมีสิทธิ ที่จะทำแบบนี้เหมือนกัน แบบสันติ อหิงสา ปราศจาก เงิน ในการอุดหนุน

หวังว่า ชาว กปปส.ที่อ่าน คงเข้าใจสิ่งที่ผมทำนะ

อยากเล่าเรื่องที่ผม ตอบยากที่สุดครั้งนึงให้พวกคุณฟัง