มันไม่ไหวจริง ๆ ....เลยต้องยอมนอนดึก  งานการหอบมาก็ไม่ทำล่ะ    เอาฟ่ะ ตั้งก็ตั้ง สักทู้เหอะ
จากวันแรกที่นั่งดู   จนถึงวันนี้...ใครจะว่าอวย ก็ขอบอกไว้ก่อนว่า  ก็มันชอบเก็บไว้ก็อัดอั้น  ขอระบาย...


อย่างแรก  ต้องชื่นชมคนเขียนบท...คุณเขียนได้สนุกมาก  เป็นละครที่มีปมซุกซ่อนเหลือเกิน  ไอ้ที่มันคลี่คลายแล้ว  ก็ยังมีซ่อนปมไว้อีกเยอะเลย
บางฉากก็หักมุมอารมณ์ซะจริงจริ๊ง...กำลังนึกว่าเราคงได้ดราม่า  บร๊ะ...ใส่มุขให้ฮาซะงั้น 555 เลยกลายเป็นฮาเงิบเลย   ที่ถูกใจก็คือมันเป็นความสนุกที่ไม่ใช่มุขตลกฮา ๆ เหมือนละครตลกทั่ว ๆ ไป  แต่มันเป็นความสนุกที่ไม่เหมือนใคร  ชอบและโดนใจเลย  ขอบคุณจริง ๆ

ตัวละครบางตัว...เหมือนจะมีบทบาทที่น่าหมั่นไส้  แต่พอปมของละครตัวนั้นคลายออกมา  กลับกลายเป็นความสงสารซะนี่ เฮ้อ  ปัญหาในอดีต มักจะชี้นำให้เราเลือกเดินทางที่ผิดจริง ๆ เหมือนกับแม่นมมณโฑ  หรือว่ายัยขวัญตา
โดยเฉพาะยัยขวัญตาเนี่ย....ขอระบายนิดนึง  สวยจัง  แต่ละฉากที่ออกมา  สวยมากกกกกกกกก คนอะไรสวยชิบ....เป๋ง 555  ที่สำคัญขวัญตาทำให้คาดไม่ถึงเลยว่าเธอเลวจริง ๆ แต่พอรู้ปมหลังของเธอแล้ว  เฮ้อ...ชิวิตเธอมันน่าสงสาร  ไม่น่าเลือกทางเดินผิด ๆ เล้ย


ไอ้เรื่องการลำดับภาพ หรือการจัดแสงอะไรเนี่ย  ไม่ได้เรียนมาหรอกน่ะ  ก็เลยวิจารณ์ไม่ได้....แต่อยากบอกว่า มันกระชับ ฉับไว  ชวนให้ตื่นเต้น  ใส่ซาวน์โดนใจกับอารมณ์ในตอนที่ดูจริง ๆ อาจมีบางฉากอาจจะไม่เข้าแก๊บบ้าง(แต่มันนิดหน่อยเองน่ะ) นั่งดูอยู่ดี ๆ อ้าวเห้ย  จบแล้ว  จะรีบจบไปไหนเนี่ย  อารมณ์ยังค้างอยู่เลย
โดยเฉพาะ....ภาพมโนในอดีตที่มันขยัน ลอยมาเยอะมว๊ากกกก และออกจะบ่อยมากกกกกกก แต่มันไม่ได้ทำให้รู้สึกว่าเวอร์ไป เยิ่นเย้อไป  หรือว่า ยืดเยื้อไปเลยน่ะ  อาจจะเป็นเพราะเทคนิคการของปรับแต่งภาพ  อย่างการเลือกปรับโทนสี  บางฉากเห็นมโนบ่อยน่ะ   แต่ว่าโทนสีในแต่ละครั้งจะไม่ค่อยซ้ำกัน  เลยไม่ทำให้รู้สึกรำคาญอะไร....แต่จริง ๆ แล้ว ไอ้ฉากที่ย้อนส่วนใหญ่ มันเป็นฉากพระนาง ความฟินมันเลยกลบทุกสิ่ง  ให้หลงอยู่ในภวังค์ 555


ที่ต้องชื่นชม...คุณนม  เข้าถึงบทบาทได้อารมณ์มาก แม้จะขัดใจกับฟันเธอบ้างอ่ะน่ะ    ไอ้เม่น....ชายหนุ่มสติไม่สมประกอบ  แต่นายกวน นายกลัว นายเศร้า  เข้าถึงใจคนดูจริง ๆ    ยัยปลานิล....บทบาททั่วไปก็คงธรรมดา   แต่เวลาเธอวีน เธอเหวี่ยง  มันกวนอารมย์สุดติ่งจริง ๆ   ไอ้ปิ้ง....ลูกน้องอย่างเอ็ง  ทำเอาฮาเลยอ่ะ  ฉลาด แสนรู้ น่ารัก น่าเตะเลยแก  เฮียโย...ผู้ชายแสนดี  เวลาเล่นมุขตลก  ทำให้ผู้ชายคนนี้ดูหล่อมากกกก  อ้อ...ที่ลืมไม่ได้  จรรยา   ไม่ได้เชื่อเลย  เธอหลอกคนดูซะสนิท  เธอปกปิดความบ้าของเธอได้มิดชิด  คาดไม่ถึงเลยทีเดียว  ทั้ง ๆ ที่ก็รู้อยู่ว่าเธอแอบชอบนายชานม  แต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะคลั่งจนบ้าได้ เก่งมากกกกกก





ตัวละครทุก ๆ ตัว  เต็มที่กับบทบาทของตัวเอง ตั้งแต่ตัวประกอบจนถึงพระ-นาง....มันทำให้ละครรื่นไหลปรึ๊ด  ดูแล้วใช่เลย  
แต่ที่สำคัญสุด ๆ ก็คงไม่พ้น  นายชานมเย็น  กับไอ้เข็มสลาตัน 666 ทำไมเวลาเค้าเข้าฉากด้วยกัน  มันธรรมชาติมากกกกก โดยเฉพาะฉากกุ๊กกิ๊กเล่นกันซะเนียนขนาดนั้น  แล้วจะไม่ให้บรรดาติ่งเค้าคิดมโนกันได้ยังไง....เน๊อะ  แต่ฉากเศร้า  ทั้งสองก็แสดงสีหน้า แววตา ได้สะเทือนใจมาก  อ๋อม การแสดงดีขึ้นมากน่ะ  ส่วนขวัญไม่ต้องพูดถึง  ดราม่าน่ะขวัญเอาอยู่  ยิ่งเรื่องกวน ๆ สำหรับขวัญน่ะ เรื่องกล้วย ๆ 555
แต่ที่ชอบที่สุดของความฟินของพระ-นาง ไม่ใช่การหอม กอด จูบ ลูบ ๆ คลำ ๆ น่ะ  แต่มันเป็นสายตาที่เค้าส่งให้กันต่างหาก  โหยยยยยยยยยยยยยย มันมีความหมายในแววตาคู่นั้นมากกกกกกก (ถามจริง....เออ  จริงดิ)


โห...ดึกล่ะ  เด๋วตื่นสาย  ต้องรีบไปทำงานอีก เอาเป็นว่า  สุดท้าย.....
ขอบคุณผู้กำกับ   ที่สร้างสรรค์ละคร "เจ้าสาวสลาตัน"  ได้อย่างลงตัว ในทุกส่วนผสม ฝากขอบคุณทีมงานทุก ๆ คน  ที่ทำให้คนดูละครมีความสุข แม้ในวันที่เหนื่อยล้ากับปัญหาบางอย่างในสังคมตอนนี้ที่แสวงหาความสุขได้ยากขึ้นทุกวัน
ขอบคุณจริง ๆ กับความสุขที่ได้รับ  และขอให้ความสุขนั้นกลับคืนไปถึงทีมงานทุก ๆ คน