ผมเลือกลงทะเบียนวิชาเปิดใหม่ที่เพิ่งมีในหลักสูตรเทอมนี้ ดูชื่อวิชาก็งงๆ เล็กน้อยเพราะดูเหมือนเป็นการประยุกต์ทฏษฎีที่เรียนมาในปี 1-2 และรายละเอียดเนื้อหาวิชาก็ไม่ได้บ่งบอกอะไรมากนัก ดูชื่ออาจารย์ผู้สอนก็ไม่ค่อยคุ้น เพราะไม่เคยเห็นสอนในคณะมาก่อน ถามรุ่นพี่ถึงได้รู้ว่าแกมีหมวกอีกใบเป็นรองอธิการบดี คงจะใช้เวลาไปงานบริหารมากกว่ามาสอนหนังสือ

รู้ตัวอึกทีก็มาอยู่ในห้องเรียนเรียบร้อย นักศึกษาราวๆ 20 คนก็มาเรียนแบบงงๆ พอๆ กับผม อาจเป็นเพราะเรียนตอนเช้าเลยยังงัวเงียกันไม่หาย จะสะดุ้งตื่นก็ตอนอาจารย์เดินเข้ามาให้ห้องแล้วนี่แหละ

"เอาล่ะ วันนี้เราจะมาเรียนอะไรกันดี?"

สิ่งที่ตามมาคือความเงียบกริบ เงียบจนพวกเราต้องมองหน้ากันเลิ่กลั่ก บ้างก็โบ้ยให้เพื่อนตอบอาจารย์ แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครตอบอะไร เพราะไม่มีใครรู้ว่าอาจารย์จะมาไม้ไหน ตอบไม่ถูกใจโดนหักคะแนนหรือเปล่า ฯลฯ สรุปแล้วอยู่เงียบๆ ชัวร์สุด...

...อาจารย์มองหน้าพวกเราสักพัก ก็หยิบเอาหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน...

นานๆ เข้า ผมเห็นไม่มีใครขยับอะไร บังเอิญจำได้ว่าวิชาถัดไปมี quiz เลยหยิบเอาหนังสือขึ้นมาอ่าน ดีเหมือนกัน

จนหมดเวลา 3 ชั่วโมง อาจารย์ก็ลุกออกไป พวกเราก็มองหน้ากันแบบงงๆ ก่อนจะแยกย้ายกันไป...

อาทิตย์ถัดมา ..."เอาล่ะ วันนี้เราจะมาเรียนอะไรกันดี?"

ทุกอย่างเป็นแบบเดิมไม่ผิดเพี้ยน ผมเองไม่คิดอะไรมากก็อ่านตำราวิชาอื่นไปพลางๆ จนหมด 3 ชั่วโมงเหมือนเดิม

เพื่อนสนิทผมคนหนึ่ง ไม่มีความอดทนอย่างผม รับไม่ได้กับอาจารย์ขี้เกียจ คิดว่าจะเอาไปฟ้องคณบดี แต่คุยกันแล้วเห็นว่าถ้าเราเป็นฝ่ายรุกอาจารย์บ้างล่ะ ถามอาจารย์กลับไปเลยเรื่องยากๆ เอาทฤษฎีประหลาดหลุดโลกมาย้อนถามแกซะเลยคงสนุกพิลึก พวกเราคึกคักกับความคิดนี้จนแทบจะรออาทิตย์หน้าไม่ไหว

แล้ววันนั้นก็มาถึง เรารอประโยคเด็ด "เอาล่ะ วันนี้เราจะมาเรียนอะไรกันดี?" ก่อนจะยิงคำถามไปว่าด้วยเรื่องทฤษฎีล่าสุดที่เพิ่งได้รางวัลโนเบลมาหมาดๆ ว่ามันขัดแย้งกับสิ่งที่เรียนมาตอนปี 1 หรือไม่

คำถามสั้นๆ ข้อนั้น กลับเปลี่ยนแกเป็นคนละคน เพราะแกใช้เวลา 3 ชม. เต็มๆ ในการเคี้ยวทฤษฎีที่เราอ่านไม่รู้เรื่องให้เข้าใจง่ายๆ ยกตัวอย่างประกอบ แล้วย่อยให้เราเห็นความสอดคล้องกับสิ่งที่เราเคยเรียนมา ผมยอมรับว่าไม่เคยสนุกกับเนื้อหาทฤษฎีเพียวๆ แบบนี้มาก่อน ถึงจะฟังบางช่วงไม่เข้าใจ แต่แกก็ดูเหมือนจะเห็นหน้าเหวอๆ ของผมเลยกลับมาอธิบายซ้ำจนกระจ่าง

อีกอาทิตย์หนึ่ง คราวนี้ผมเตรียมคำถามไปบ้าง แต่เป็นเรื่องที่อ่านเจอในวารสารไม่ใช่เรื่องทฤษฎีเพียวๆ เหมือนคราวที่แล้ว แกก็อธิบายให้ฟังแถมโยงไปยังกรณีศึกษาอื่นๆ ที่เกี่ยวข้อง

สุดท้าย... วิชานี้กลายเป็นวิชาที่ผมตั้งหน้าตั้งตาเรียนมากท่ีสุดในเทอมนั้น เราได้เปิดโลกทฤษฎีสมัยใหม่ว่าเอามาใช้ในชีวิตจริงกันอย่างไร และได้เห็นว่าที่เราเรียนกันหัวบวมอยู่นี้จะเอาไปทำอะไรได้หลังเรียนจบ

อาจารย์ที่เราเคยคิดว่าขี้เกียจ อาจารย์ที่เราเห็นว่านั่งอ่านหนังสือพิมพ์หน้าชั้น 3 ชม. รวดกลับกลายเป็นอาจารย์ที่นักศึกษาหลายๆ คนประทับใจมากที่สุดในการเรียนตลอด 4 ปี

ผมจบการศึกษามาแล้วเกือบ 30 ปี ถึงรู้ว่ามันเป็นเวลายาวนานมากๆ แต่ก็อดใจหายไม่ได้เมื่อทราบข่าวของอาจารย์ท่านนั้นว่าได้จากพวกเราไปแล้ว

ขอไว้อาลัย รศ.ดร.ลือชัย จุลาสัย อดีตรองอธิการบดี มหาวิทยาลัยเชียงใหม่



อาจารย์จะเป็นแบบอย่างให้ผมตลอดไปครับ