เมื่อวันศุกร์ค่ะ ตอนเย็นๆว่างก็เลยอยากทดลองปั่นจักรยานบนลาดพร้าวค่ะ
สูบลมหยอดน้ำมันอะไรเรียบร้อยแล้ว เข็นจักรยานเข้าลิฟท์ เริ่มด้วยการโดนลิฟท์หนีบก่อนเลยค่ะ
ขาออก โดนหนีบอีกรอบ นึกว่าทัน ไม่ยอมกดhold  
เริ่มจากตรงหน้านิด้าเลยค่ะ ลาดพร้าวร้อยสี่สิบปลายๆ อื้อหือ เล่าแล้วขนลุกเลยค่ะ
รถเยอะมาก ยังไม่ทันถึงเดอะมอล ร้อง(กับตัวเอง)จะกลับบ้านแล้วค่ะ น่ากลัวมากจริงๆ
พอถึงหน้าเดอะมอล รถติดไฟแดง ก็ค่อยๆปั่นแทรกระหว่างรถไปเรื่อยๆ ตอนนั้นเองก็รู้สึกมันตึงๆที่ข้อเท้า
เชือกรองเท้าพันกับบันไดจักรยานค่ะ ชอคมาก คือมันจะลงมาแกะก็ไม่ได้ จะก้มลงไปแกะ ก็ไม่ถึง
ไฟแดงแยกนั้นก็ไม่มีวินาทีบอกด้วย ไม่รู้จะเขียวเมื่อไร
เลยตัดสินใจหันไปยิ้มให้รถคันข้างหลัง พยักหน้าพร้อมกวักมือเรียกขอความช่วยเหลือ
เค้าก็ลงมาช่วยแกะเชือกรองเท้าให้ค่ะ แถมด้วยการผูกเชือกให้ด้วย หน้าก็ดี ใจยังดีอีก ฮีโร่จริงๆค่ะ
พอถึงตอนนี้ ใจเริ่มเสียแล้วค่ะ เพราะมันมาอยู่เลนขวาตอนติดไฟแดง
แล้วรถในกทม ตอนที่ไฟเขียว คือจะแข่งกันมากใครถึงไฟแดงหน้าก่อนชนะไรงี้
เราเลยจำใจต้องกลับรถค่ะ ฝั่งตรงข้ามก็รถเมล์แปดคันในรัศมีสามสิบเมตรอะค่ะ โอย สยองมาก
ค่อยๆปั่นย้อนกลับมา เจอคุณป้าข้ามถนนไม่ดูสัญญาณไฟ
เดือบโดนรถชนแล้วเค้าเลยรีบวิ่งหลบมาทางเรา เราเกือบชนค่ะ แล้วยังทำหน้าทำเสียงหงุดหงิดใส่เราอีก
ปั่นไปอีกไม่ถึงนาที ตอนนี้ใจฟีบแล้วค่ะ ไม่เหลือแล้ว ต้องเบรคแล้วจอดเฉยๆข้างทางแปบนึง
โดนแทกซี่บีบแตรไล่ เลยต้องเข็นรถขึ้นบนฟุตบาทค่ะ ปั่นบนฟุตบาทคนเยอะมาก แต่รู้สึกปลอดภัยกว่ามากเลยค่ะ
ทีนี้ไม่กล้าลงจากฟุตบาทอีกเลย เลี้ยวเข้าไปแถวแฟลตคลองจั่น ในนั้นปั่นง่ายค่ะ มีซอยเยอะแยะ หลายซอยทะลุกัน
ปั่นไปได้พักนึงก็ผ่านร้านเบียร์ที่เคยไปดื่มค่ะ เลยจอด สรุป ปั่นไปยี่สิบนาที แล้วมานั่งดื่มเบียร์เฉยเลยค่ะ ฮ่าๆ เสร็จแล้วจูงจักรยานกลับห้องค่ะ
จนถึงตอนนี้ยังมองจักรยานแล้วยังคิดอยู่เลย ว่าจะปั่นไปลาดพร้าวได้จริงๆหรอ ความเป็นไปได้ต่ำมากเลยค่ะ